Τι να ΄ναι άραγε αυτό το «Διεθνές Δίκαιο»;

«... εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον».

Ο πολύς Ευάγγελος Βενιζέλος, διαπρεπής καθηγητής συνταγματολόγος. 

Ο άρχων Προκόπιος Παυλόπουλος, της ιδίας ιδιότητος και ειδικότητος. 

Αμφότεροι αποφαίνονται, κατά καιρούς, γνωμοδοτούν, δηλώνουν, αρθρογραφούν περί «διεθνούς δικαίου». (Μαζί τους, βέβαια, κι άλλοι πολλοί). Μεγάλου ειδικού βάρους νομικοί, αναμφισβήτητης αξίας, εγνωσμένου κύρους. Πού τους χάνεις, πού τους βρίσκεις; Σε ημερίδες και εφημερίδες, σε συνέδρια και φόρα, σε κανάλια και ραδιόφωνα, να μασούν-αναμασούν-μηρυκάζουν το ίδιο ρεφρέν: «διεθνές δίκαιο». 

Μερικοί κακοήθεις ίσως προβάλλουν αντιρρήσεις. Ίσως εγείρουν ερωτήματα για την επάρκεια των εγκρίτων αυτών. Για το ποιόν και το παρελθόν τους. Ίσως αναρωτηθούν, λόγου χάριν, τι δουλειά έχει το «δίκαιο» γενικότερα, με την επιβολή κεφαλικού φόρου μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Ίσως διερωτηθούν ποιο «δίκαιο» επιβάλλει διορισμούς και μονιμοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων συμβασιούχων σε έναν νεκρό δημόσιο τομέα ή τη νομιμοποίηση αναλόγου αριθμού παρανόμων μεταναστών σε ένα κράτος που μαστίζεται από την υπογεννητικότητα. Δεν βαριέστε. Κακοήθεις είναι, κακοήθειες λένε. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι δικαστές. Για να τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί όποιον «κακοήθη» απειλεί τους θεσμούς. 

«Διεθνές δίκαιο» λοιπόν. Ψωμοτύρι των θεσμικών. 

Τι να ΄ναι όμως αυτό το πράγμα; Ακούγεται ωραίο. Βαρύ(γδουπο). Καθησυχαστικό. Ένα «δίκαιο» με διεθνή εφαρμογή. Ένας παγκόσμιος νόμος. Μια πλανητική ασπίδα προστασίας των αδυνάμων. Ένας «δίκης οφθαλμός», στον οποίο μπορεί να εμπιστευθεί η μικρή και ασθενική Ελλάς την ασφάλειά της. Η σύγχρονη θεά Θέμις στην οποία η πτωχή πλην τιμία Ελλάς μπορεί να προστρέχει προκειμένου να διαφυλάξει τα όσια και ιερά της. 

«Διεθνές δίκαιο». Η εξασφάλισή μας έναντι του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών. Αρκούν οι συμφωνίες υπό τους κανόνες του διεθνούς δικαίου για να ησυχάσουμε άπαξ και δια παντός από τις επιβουλές των Βορείων γειτόνων. Έτσι διατείνονται οι ειδικοί. Έτσι διατυμπανίζουν οι σοφοί. Έτσι διαβεβαιώνουν οι ειδήμονες. 

Ασφαλώς εννοούν το «διεθνές δίκαιο» υπό το οποίο: 

1) Έχουν παρέλθει 40 και πλέον χρόνια βάρβαρης κατοχής τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους Τούρκους ιμπεριαλιστές 

2) Επί 40 και πλέον χρόνια χιλιάδες Κύπριοι υπήκοοι εξακολουθούν να αγνοούνται εντός του κυπριακού κράτους 

3) Επί 40 και πλέον χρόνια η πρωτεύουσα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι διαιρεμένη και περιλαμβάνει «νεκρή ζώνη» 

Και ακόμη: 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» διαμελίσθηκαν κράτη (π.χ Σερβία) και αποδιοργανώθηκαν κράτη (π.χ Ιράκ, Λιβύη). 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» κράτη υποχρεώθηκαν σε ασφυξία (Κούβα), απώλεσαν βίαια εκλεγμένες κυβερνήσεις (π.χ Ελλάς, Χιλή) και λαϊκοί ηγέτες δολοφονήθηκαν (αμέτρητοι). 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» κηρύχθηκαν σταυροφορίες για τη σωτηρία ανύπαρκτων νεογνών που πετάχθηκαν από τις θερμοκοιτίδες (Κουβέιτ), αλλά δεν κηρύχθηκαν για τη σωτηρία χιλιάδων υπαρκτών παιδιών που εκτελέστηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων ή τάφηκαν κάτω από σιωνιστικές μπουλντόζες παράνομων εποικισμών. 

Υπό το ίδιο «διεθνές δίκαιο» η ανθρωπότητα θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πόλεμο για τα υποτιθέμενα πυρηνικά όπλα του Ιράκ, αλλά για τα πραγματικά πυρηνικά του Ισραήλ δεν ανοίγει μύτη. 

Μμμ ναι. Αυτά κάτι μού θυμίζουν: 

«... εἶναι τὸ δίκαιον οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον». «... το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυροτέρου» (Πλάτωνος, Πολιτεία)