Απεβίωσε ο «βασιλιάς της ποπ». Τι πλήγμα για την ανθρωπότητα!

Πέθανε ο «σούπερ σταρ». Ο Αμερικανός ποπ τραγουδιστής Μάικλ Τζάκσον. Χαλασμός παγκοσμίως. Σεισμός στα «μίντια». Σοκαρισμένοι δηλώνουν εκατοντάδες άλλοι «αστέρες». Θρηνούν εκατομμύρια θαυμαστές.

Είναι όμως και μερικοί ξεροκέφαλοι. Οπισθοδρομικοί. Που δεν ήταν ποτέ «ιν». Που δεν σοκαρίστηκαν. Που δεν θρηνούν. Μέσα σ’ αυτούς κι εγώ.

Δεν γουστάρω τους βασιλιάδες. Ούτε την ποπ.

Λυπάμαι για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Αλλά τίποτε περισσότερο.

Συμπαθάτε με, αλλά δεν έχω τέτοια ινδάλματα. Δισεκατομμυριούχοι, «εκκεντρικοί» και «χλιδάτοι» αοιδοί, ηθοποιοί και αθλητές δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Τους σιχαίνομαι. Ειδικά τους πρώτους.

Ερμαφρόδιτοι, γκέι και λεσβίες (όχι ότι οι στρέιτ πάνε πίσω), τσούλες, λολίτες, ζιγκολάκια, παιδεραστές και πάει λέγοντας. Σιλικόνη και πλαστικές. Φανταχτερά ρούχα, τρελές κομμώσεις, στρας και λαμέ, φτερά και πούπουλα, πολύχρωμα φώτα, καπνοί κτλ. Προκαλούν για να πουλήσουν. Γυναίκες φιλιούνται στο στόμα επί σκηνής, άλλες ημίγυμνες (προσεχώς ολόγυμνες;), αγοράκια με γόβες, μαύροι ασπρίζουν κτλ κτλ. Επιδειξιομανείς, ναρκομανείς, σεξομανείς, αλκοολικοί, ακόλαστοι, αλιτήριοι. Αλαζόνες, αναιδείς, αγράμματοι, σπάταλοι. Κάνουν «τρέλες» (sic), «πέφτουν σε λάθη» (ξανά sic) και «ζουν με τα πάθη τους» (ξανά-μανά sic). Λένε εύπεπτα τραγουδάκια με ηλίθιους στίχους (π.χ Billy Jean said I’m the one, but the child is not my son) και κερδίζουν ένα σκασμό λεφτά. Περιφέρουν το σαρκίο τους σε δεξιώσεις, πάρτι, κλαμπ, κοσμικές συγκεντρώσεις και τους λατρεύουν. Λένε τη μαλακία τους και τους χειροκροτούν.

Όλη τους η ζωή ελέγχεται από ατζέντηδες και εταιρείες. Μάρκετινγκ και διαφήμιση. Παπαράτσι και έντυπα. Πουλάνε και το σκατό τους. Κάθε «χιτ» και χρυσωρυχείο. Κάθε εμφάνιση και χρήμα. Κάθε συναυλία και πακτωλός. Βιομηχανοποιημένη διασκέδαση. Big business. Money, sex, drugs and glamour. Αμοραλισμός εις την τετάρτη.

Αν είναι κάποιοι άξιοι θρήνου (τουλάχιστον λύπησης), αυτοί είναι οι οπαδοί τής ποπ. Και κυρίως οι πάμπολλοι μαλάκες. Οι άνεργοι και οι μεροκαματιάρηδες. Που ψωμολυσσάνε ή σκοτώνονται για τρείς κι εξήντα, αλλά η ποπ-ποπ. Που εκστασιάζονται με τους «θεούς». Που τους πιάνει υστερία όταν το «είδωλο» χτυπιέται στη σκηνή τίγκα στην κόκα. Που τρέχουν ν’ αγοράσουν το νέο «μάξι-σινγκλ» κι ας κοστίζει όσο ένα μεροκάματο. Που πληρώνουν 100 ευρώ για ένα εισιτήριο συναυλίας. Που ξέρουν τι χρώμα στρινγκ φοράει η κάθε πουτανοφωνάρα (αν φοράει) και τον κατάλογο των γκόμενών της αλφαβητικά, αλλά όχι τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αυτοί στους οποίους τα χώνει χοντρά (και σωστά) το σύνθημα «πέντε μέρες τρως το αγγούρι και στο κλαμπ το παίζεις μούρη» (ν’ αγιάσει το χέρι αυτού που το ‘γραψε στον τοίχο). Αυτοί που θαυμάζουν τους ανήθικους. Αυτοί που θεοποιούν ανθρωπάκια κατώτερα από τους ίδιους. Οι φτωχοί που στηρίζουν τους πλούσιους (εκτός των άλλων και οικονομικά!). Οι φουκαράδες που προσκυνάνε τους «φελλούς».

Είναι λοιπόν τρομερό. Αυτός που δημιουργεί τα προβλήματα (φτώχεια, ανεργία, πείνα, δυστυχία, μοναξιά, αλλοτρίωση), δηλαδή ο συρφετός των αιμοσταγών κεφαλαιοκρατών (μόνος σκοπός του το υπερκέρδος), εμφανίζεται μασκαρεμένος και προτείνει λύση για το «πώς θα τα ξεχάσουμε». Μας προτρέπει «να περνάμε καλά» (τι χυδαία παραίνεση). Μέσω της διασκέδασης που ελέγχει αυτός φυσικά! (ερευνήστε π.χ σε ποιους ανήκουν οι δισκογραφικές εταιρείες). Μέσω σκουπιδιών με περιτύλιγμα «τέχνης». Μέσω του σταρ-σύστεμ και της σόου μπιζ, που αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του ίδιου συστήματος που μας ρουφάει το μεδούλι! Μέσω της βιομηχανίας μουσικής-θεάματος, που δεν είναι παρά ένας κλάδος του αισχρού καπιταλισμού που μας ποδοπατεί! Για να μας τα πάρει και από ‘κει! Για να ξεφύγουμε από τη ζοφερή πραγματικότητα που μας έχει βυθίσει, μας οδηγεί στην εικονική πραγματικότητα που δημιούργησε (και εκμεταλλεύεται πανέξυπνα) ο ίδιος! Μας έκλεψε και για να ξεπεράσουμε το σοκ της κλοπής, πρέπει να του δώσουμε κι αυτά που δεν μπόρεσε να κλέψει! Μας δηλητηρίασε και για αντίδοτο μας προσφέρει πάλι δηλητήριο! Εύγεστο, αρωματικό, αλλά δηλητήριο!

Σ’ αυτούς τους χαχόλους, τους ταλαίπωρους μεν, αλλά οπαδούς της ποπ-κουλτούρας των αφεντικών, αφιερώνω τους παρακάτω στίχους, από το λογοκριμένο τραγούδι «Money for Nothing» των Dire Straights (δίσκος Brothers in Arms, 1985):

-->

«… Get your money for nothin' get your chicks for free ... 

... See the little faggot with the earring and the makeup?

Yeah buddy that's his own hair

That little faggot got his own jet airplane

That little faggot he's a millionaire

We gotta install microwave ovens

Custom kitchens deliveries

We gotta move these refrigerators

We gotta move these colour TV's

I shoulda learned to play the guitar

I shoulda learned to play them drums …»

Δημοσκόποι και δημοκόποι περαστικά σας! (Απόλυτη ήττα «σύντροφοι»! Αρχίστε τώρα το γλείψιμο!).

Στο Ελλάντα, ως γνωστόν, το ψεύτικο επικρατεί του αληθινού. Το «δήθεν» εκτοπίζει το υπαρκτό. Το πλαστό υποσκελίζει το αυθεντικό. Το σχετικό νικά το απόλυτο.

Το τελευταίο εφαρμόζεται κατά κόρον στις «μετρήσεις», στις «δημοσκοπήσεις», στις «σφυγμομετρήσεις», στις «έρευνες» και, δυστυχώς, στις εκλογές.

Η βιομηχανία του θεάματος για παράδειγμα (big money), μας πληροφορεί εκστασιασμένη μέσω της πολυθρύλητης ιδιωτικής εταιρείας AGB, ότι ο κ^ος Λαζόπουλος «χτυπάει σαραντάρια-πενηντάρια-εξηντάρια», εννοώντας ότι η τηλεθέαση του εν λόγω προπαγανδ… συγγνώμη… φασουλ… και πάλι συγγνώμη… καλλιτέχνη, υπερβαίνει το σαράντα-πενήντα-εξήντα τοις εκατό αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι το 40, 50 ή 60% όσων 1) διαθέτουν τηλεόραση και 2) την έχουν ανοικτή την ώρα που παραληρεί ο κ^ος Λαζόπουλος, παρακολουθεί την εκπομπή του.

Ποσοστά και πάλι ποσοστά. Όχι απόλυτοι αριθμοί!

Η διατυμπανιζόμενη αυτή «επιτυχία», που αποφέρει «δόξα» και διαφημίσεις (πάλι big money) στον γελωτοποιό και στο κανάλι και συμβάλει τα μέγιστα στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, δεν είναι παρά μια «φούσκα» του καθεστώτος (ως «καθεστώς», θεωρήστε το αμαρτωλό συνονθύλευμα πρεσβειών-εκδοτών-κεφαλαιοκρατών που δυστυχώς κυβερνά τον τόπο).

Οι απόλυτοι αριθμοί λένε άλλα. Εντελώς διαφορετικά. Με πολύ χοντρικούς υπολογισμούς, όταν ο κ^ος Λαζόπουλος έχει τηλεθέαση 50%, τον παρακολουθούν περίπου δύο εκατομμύρια (2.000.000) θεατές. Δηλαδή πάνω από οχτώ εκατομμύρια (8.000.000) άνθρωποι δεν τον βλέπουν! Τον αγνοούν, του γυρίζουν την πλάτη, μένουν αλώβητοι από την ελεεινή του προπαγάνδα. Φυσικά, και από τα 2.000.000 των συνανθρώπων μας που επέλεξαν να χαραμίσουν εκείνη την ώρα τής ζωής τους στο χαζοκούτι, πάρα πολλοί δεν συμφωνούν μαζί του, ιδιαίτερα πολιτικά. Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε 2.000.000 ψηφοφόρους και θα βιώναμε όλοι μας τη δικτατορία των τραμπούκων και των λαθρομεταναστών! (επισήμως, διότι ανεπισήμως ήδη τη βιώνουμε). Πολύ κακό λοιπόν για το τίποτα (όπου τίποτα βάλτε Λαζόπουλο ή οποιονδήποτε εκατομμυριούχο-ψευτοαριστερό φελλό).

Στην πολιτική και ιδιαίτερα στην ουσία της δημοκρατίας, τις εκλογές, τα ίδια και χειρότερα.

Εδώ και αρκετό καιρό ζούμε μια χούντα. Των δημοσκοπήσεων. Επί μονίμου βάσεως, κάθε εβδομάδα(!), υπό μορφή «βαρομέτρων», «καταγραφών τάσεων», «ψηφοφοριών» και λοιπών ανοησιών, οι σύγχρονοι διαμορφωτές συνειδήσεων βομβαρδίζουν το λαό με ποσοστά. Άγνωστης (συνεπώς αμφισβητήσιμης) επιστημονικής επάρκειας ανεξέλεγκτες έρευνες, ιδιωτικών (συνεπώς κερδοσκοπικών) εταιρειών, κατά παραγγελία άλλων ιδιωτικών εταιρειών (εκδοτικών συγκροτημάτων καθόοοολου διαπλεκομένων), γαρνιρισμένες με σάλτσες πολύυυυυ αντικειμενικών «αναλυτών», επιτελούν έναν εντέλει σκοπό: αντί να αποτυπώνουν την «κοινή γνώμη», την καθορίζουν!

Τη γνώμη μου για την καινοφανή αυτή χούντα, την είπα τρεις αναρτήσεις πιο πριν, προ των ευρωεκλογών, παραφράζοντας το «ρητό» αγνώστου σ’ εμένα σοφού.

Όσον αφορά δε σε αυτές καθαυτές τις εκλογές, μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά. Μας κυβερνούν σχετικές πλειοψηφίες, με βάση καλπονοθευτικά συστήματα ενισχυμένης αναλογικής που ψηφίζουν οι ίδιες (ενίοτε βαφτίζοντάς τα ξεδιάντροπα «συστήματα απλής αναλογικής»), υπό το πρόσχημα της ανάγκης σταθερών και βιώσιμων κυβερνητικών σχημάτων! Προσφάτως μάλιστα, με απόφαση ανώτατου δικαστηρίου, καθιερώθηκε ως απόλυτα νόμιμη και συνταγματική η εκλογή δημοτικών αρχόντων με ποσοστό 42% ή μεγαλύτερο, από την πρώτη ψηφοφορία! Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μπορεί πλέον (και με τη βούλα!) να εκλεγεί δήμαρχος και κάποιος τον οποίον σιχαίνεται το 57 και κάτι τοις εκατό των συμπολιτών του!

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές μία από τα ίδια. Πανωλεθρία των «δημοσκόπων» και παπαγάλων (θα συμμαζευτούν έστω και τώρα;), η οποία όμως δεν φαίνεται να πτοεί τους εθισμένους στα μαγειρέματα πολιτικούς. Ειδικά οι ανεγκέφαλοι της «κεντροαριστεράς» και της «άλλης αριστεράς» είναι για κλάματα. Κυρίως οι πρώτοι.

Ο ηγέτης των «σοσιαλιστών» και «νικητής» των εκλογών απώλεσε, σε απόλυτο αριθμό, περίπου 200.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004. Συμπεριφέρεται όμως ήδη σαν πρωθυπουργός! Μαζί και οι χειροκροτητές του. Συλλαμβάνετε το μέγεθος της βλακείας; Σε χαλαρές εκλογές, τις οποίες ο ίδιος είχε ανακηρύξει σε μείζον θέμα και ενώ την ίδια στιγμή ο αμετανόητος (επιμένων «Γιαννάκου») άφαντος ηγέτης της νεοφιλελεύθερης-νεοταξίτικης δεξιάς έχανε περίπου 1.000.000 ψήφους, ο κ^ος Παπανδρέου της Μαργαρίτας «κατάφερε» να υστερήσει (κατά 200 ολόκληρες χιλιάδες) σε ψήφους, και από αυτήν ακόμα την εποχή που το «κίνημα» παρέπαιε λόγω της λαίλαπας των «εκσυγχρονιστών»! Και νομίζει ότι «νίκησε»! Πάνω από 8.000.000 Έλληνες τον έφτυσαν και ετοιμάζεται να σχηματίσει κυβέρνηση!

Για τους Συριζαίους δε λέω τίποτα. Τους απάντησε ο λαός.

Απευθύνομαι λοιπόν, με την ευκαιρία, σε «σοσιαλιστές» και ροζ «αριστερούς»: Ηττηθήκατε απολύτως «συντρόφια». Οι Έλληνες δεν σας θέλουν! Μόνο το γλείψιμο σας «σώζει». Ξέρετε εσείς. Αρχίστε αμέσως!

Πρώτα γλείψτε ο ένας τον άλλον:

-Αλέξη μου…

-Γιώργο μου…

Ξεθάψτε το παραμυθάκι της «ευρύτερης κεντροαριστεράς» και των «άλλων δημοκρατικών δυνάμεων». Κυβέρνηση είναι αυτή! Κουτάλα! Θα κάνετε ό,τι θέλετε! Θα φάτε καλά! Θα αναγνωρίσετε τη «Μακεδονία» και το «Κόσσοβο»! Θα αλλάξετε και την Ιστορία! Θα μοιράσετε και το Αιγαίο με τα μεμέτια! Θα νομιμοποιήσετε και τους gay! Θα ικανοποιήσετε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες! Κι αν τα «κουκιά» δεν σας βγαίνουν, γλείψτε και τους «Πράσινους»:

-Μιχάλη μου…

Έτσι θα αποκτήσετε την πολυπόθητη «πλειοψηφία» (τη σχετική, γιατί την απόλυτη ούτε να το σκέπτεστε). Κι αν το πράγμα «στραβώσει» (κοινώς «σας πάρουν και οι τελευταίοι ανόητοι Έλληνες χαμπάρι») καλέστε τις εφεδρείες. Τους μετανάστες. Τους οποίους φυσικά θα έχετε στο μεταξύ νομιμοποιήσει (όλους) και θα σας ψηφίζουν. Κι αν προκύψει πάλι πρόβλημα, αν π.χ οι Αλβανοί ανεξαρτητοποιηθούν και φτιάξουν δικό τους κόμμα και οι αυτοαποκαλούμενοι «Τούρκοι» της Θράκης δικό τους (με τη σύμπραξη όλων των Ελλάδι μουσουλμάνων βεβαίως) κτλ κτλ, ξέρετε εσείς. Γλείψιμο και σ’ αυτούς. Παραχωρήσεις και γλείψιμο.

Προσέξτε μόνο γιατί οι Έλληνες μπορεί να αγριέψουν. Και να σας κόψουν τη γλώσσα. Να μη μιλάτε και να μη γλείφετε.

Υ.Γ Συστήνω σε όλους το θαυμάσιο βιβλίο του Darrell Huff, «How to Lie with Statistics» («Πώς να λέτε ψέματα χρησιμοποιώντας τη στατιστική»). Γραμμένο το 1954(!) είναι πάντα επίκαιρο!

Προσοχή! Μην παίζετε «Θανάση»! Δεκάδες πλέον οι «μπαλαντέρ» της Νέας Τάξης.

Οι μυημένοι στα μυστικά της πράσινης τσόχας, της τράπουλας ειδικότερα, θα κατάλαβαν. Για όσους δεν έχουν σχέση με το τζόγο (άριστα πράττοντες) αναφέρω τη βασική διαφορά του τυχερού παιχνιδιού «Θανάσης» με το κλασσικό «κουμ-καν», του οποίου αποτελεί παραλλαγή: οι «μπαλαντέρ»! Στο νόμιμο-κλασσικό (και σε μεγάλο βαθμό τεχνικό) παιχνίδι, οι «μπαλαντέρ», τα φύλλα δηλαδή που μπορούν να αντικαταστήσουν άλλα φύλλα (που λείπουν από τον παίχτη) είναι δύο. Στον παράνομο «Θανάση» είναι δέκα! Όσο περισσότερους «μπαλαντέρ» διαθέτει ο παίχτης τόσο το καλύτερο. Όταν μάλιστα ο dealer (αυτός που μοιράζει τα χαρτιά· οι αγγλοσαξονικοί όροι στο παρόν κείμενο αναφέρονται εντελώς συμπτωματικά, αν σας γεννιούνται συνειρμοί με ξένες πρεσβείες δεν φταίω εγώ) είναι επαγγελματίας (χαρτοκλέφτης), μπορεί άνετα να αποκτήσει πολλούς ή και όλους τους «μπαλαντέρ» και να κερδίσει, όσο καλοί κι αν είναι οι αντίπαλοι.

Ποια η σχέση των παιγνιόχαρτων μ’ εμάς;

Ελάτε τώρα! Μετρήστε:

Συνασπισμός και «συνιστώσες», Οικολόγοι-Πράσινοι, Φιλελεύθερη Συμμαχία, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, Δράση και ποιος ξέρει τι άλλο στο μέλλον.

Ελσίνκια, Ουράνια τόξα, Μασκαρεμένες Καθυποδουλωτικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο).

Βαλλιανάτοι, Δημητράδες, Λαζόπουλοι, Βοσκόπουλοι, Τρεμόπουλοι.

Άπαντες «μπαλαντέρ» και μάλιστα σημαδεμένοι. Στα χέρια αδίστακτου και επιδέξιου dealer. Βουλώνουν τρύπες. Γεμίζουν κενά, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθούνται.

Τι λείπει σήμερα; Αριστερά με χαμηλά λιπαρά, για γκόμενες Βορείων Προαστίων; Τσούπ! Μπαλαντέρ! Δεν «τραβάει»; Ο επόμενος! Τι άλλο λείπει; Οικολογικές ευαισθησίες; Τον αντίστοιχο μπαλαντέρ! Και πάει λέγοντας…

Ενίοτε, για «τα μάτια του κόσμου» έχουμε και κανένα «σικέ» καυγαδάκι (δε λέω τίποτα για γύφτους που τα μαλώματα τα ΄χουν για πανηγύρια, γιατί θα προσβάλω τους γύφτους). Π.χ Δημητράς εναντίον Λαζόπουλου ή Συριζαίων. Παλιό το κόλπο. Propaganda. Marketing. Χρησιμοποιείται κατά κόρον στη showbiz και το μάθαμε πια. Δύο «αστέρες» (π.χ Βίσση-Βανδή) υποτίθεται ότι ερίζουν. Για διαφημιστικούς λόγους. Έτσι παραμένουν και οι δύο στη δημοσιότητα, τυχόν πολέμιοι του ενός συντάσσονται με τον άλλον (παραμένοντας όμως έτσι οπαδοί-καταναλωτές εντός του star system) και όταν έρθει η ώρα τα βρίσκουν! Αίφνης κάτι τους ενώνει και μαζί προς τη δόξα τραβούν! Και φτου κι απ’ την αρχή δημοσιότητα, μέχρι το επόμενο καυγαδάκι των ιδίων ή άλλων και… και… αέναη επανάληψη.

Ο dealer που λέτε, είναι πανέξυπνος. Μαθαίνει από τα λάθη του. Είδε ότι στο κλασσικό παιχνίδι έχανε συνέχεια. Ό,τι κι αν επιστράτευσε, ηττήθηκε. Πόλεμοι, εμφύλιοι σπαραγμοί, δικτατορίες, διχόνοια, δεν στάθηκαν ικανά να εξοντώσουν τους αντιπάλους (εμάς). Αγύριστα κεφάλια οι άτιμοι! Με το στανιό δεν κατάφερε τίποτε. Άλλαξε λοιπόν τους κανόνες. Έκανε το παιχνίδι πιο light. Ελκυστικότερο. Γκλαμουράτο. Επένδυσε σε πράγματα ωραία. Στα «ανθρώπινα δικαιώματα». Στην «αγάπη για το περιβάλλον». Στη «φιλία των λαών». Στο «δίκαιο του άλλου». Στην «πολυπολιτισμικότητα». Στην «προστασία των μειονοτήτων». Στην «άρση του κοινωνικού αποκλεισμού». Στην «ελευθερία σεξουαλικού προσανατολισμού». Στο «σεβασμό τής διαφορετικότητας και του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού». Όχι όμως στα (ούτως ή άλλως αδύνατα) αυθεντικά χαρτιά, αλλά σε σημαδεμένα κάλπικα υποκατάστατα. Στους «μπαλαντέρ». Στα πλήρως ελεγχόμενα απ’ αυτόν, ψεύτικα κωλόχαρτα.

Στο στημένο αυτό παιχνίδι είμαστε χαμένοι από χέρι. Δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο.

Σας εξορκίζω!

Μην τους ακούτε! Μην εκφράζετε τη διαμαρτυρία σας μέσω αυτών. Μην τους ψηφίζετε! Σκίστε τους «μπαλαντέρ» και κόψτε τα χέρια του dealer!