Τι συμβαίνει με τις «εθνικιστικές» καταλήψεις; Αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος της νεολαίας. Αυτό συμβαίνει!

Eδώ και μερικές βδομάδες έχουν ξεκινήσει καταλήψεις διαμαρτυρίας των μαθητών υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας, και ενάντια στην Συνθήκη των Πρεσπών. Το κίνημα αυτό αποτελεί εξέλιξη της γενικής κινητοποίησης που ξεκίνησε από τα συλλαλητήρια σε όλες σχεδόν της πόλεις της Ελλάδας και εκφράστηκε και στις συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. 

Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την ενδοτικότητά της απέναντι σε Σκοπιανούς και Αλβανούς και την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, βάζει μπροστά την εμφυλιοπολεμική συκοφαντία και καταδικάζει τις κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από τους φασίστες. Στην πραγματικότητα είναι αυθόρμητες, γιατί ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας, ιδίως στη Μακεδονία, αντιδρά απέναντι στο ξεπούλημα και τον εθνομηδενισμό που διοχετεύει η κυβέρνηση στα σχολεία, θέλοντας να καταργήσει τις εθνικές γιορτές και την ιστορική μνήμη του ελληνισμού. 

Σε αυτό το κίνημα υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική. Η αναγέννηση του πατριωτικού αισθήματος μέσα στην νεολαία...

Η συνέχεια ΕΔΩ.

Υ.Γ Η φωτο είναι από το «Ρεσάλτο».

Ναι στα δύο μέτρα και δύο σταθμά στη Δικαιοσύνη. Προς όφελος όμως της κοινωνίας. Να παίρνει ο καθένας ό,τι του αξίζει…

Φανταστείτε ότι βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα. Ο καλός και δίκαιος βασιλιάς εκδίδει νόμο: «όλοι όσοι κρίνονται ένοχοι κλοπής από κατάστημα, θα τιμωρούνται με ακρωτηριασμό τού αριστερού χεριού». Χαλασμός στο βασίλειο, διαμαρτυρίες, απειλείται επανάσταση: «Ο νόμος είναι άδικος!». Ο βασιλιάς απτόητος: «δεν κάνω διακρίσεις, όταν λέω όλοι εννοώ όλοι. Πού την είδατε την αδικία;»!! 

Συμπέρασμα: το να μην εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Κάτι άλλο είναι. 

Φανταστείτε ότι ο βασιλιάς (απο)τρελαίνεται. Νέος νόμος: «όλοι όσοι κρίνονται αθώοι για κλοπή από κατάστημα, θα τιμωρούνται με ακρωτηριασμό τού αριστερού χεριού». Νέος χαμός, η επανάσταση βέβαιη: «ο νόμος είναι άδικος!» κτλ. Προ του κινδύνου απώλειας της εξουσίας ο βασιλιάς υπαναχωρεί: «όλοι όσοι κρίνονται αθώοι για κλοπή από κατάστημα, θα τιμωρούνται με πρόστιμο»!! 

Συμπέρασμα (το ίδιο): το να μην εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης. Κάτι άλλο είναι. 

Μπορείτε να βάλετε στο στόμα του βασιλιά (ή του σύγχρονου νομοθέτη) οποιονδήποτε νόμο θέλετε. Θα καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: 

Το να μην ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν εξασφαλίζει τίποτε. Νόμοι άδικοι, νόμοι που τιμωρούν αθώους, νόμοι που αθωώνουν ενόχους, νόμοι βάρβαροι που επιβάλουν αδιακρίτως εξοντωτικές ποινές, ΔΕΝ καθαγιάζονται ακόμη και αν εφαρμόζονται το ίδιο έναντι όλων. Η ψυχή της Δικαιοσύνης δεν είναι αυτή. 

Τότε, ποια είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης; 

Αφήνω να απαντήσει ο καθηγητής Ντέιβιντ Σμιντς (David Schmidtz) από το εξαίρετο βιβλίο τού οποίου «Στοιχεία Δικαίου» ("Elements of Justice", εκδόσεις Cambridge University Press 2006), δανείστηκα τα παραπάνω «βασιλικά» παραδείγματα (σε δική μου, ελεύθερη μετάφραση από την αγγλική γλώσσα): 

«Η αντιμετώπιση ίδιων περιπτώσεων με τον ίδιο τρόπο, δεν αποκλείει τον ακρωτηριασμό αθώων. Ο ακρωτηριασμός αθώων επιτυγχάνεται μόνον εάν ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει. Αν θελήσουμε να συζητήσουμε για το τι είναι η Δικαιοσύνη, μια αξιοπρεπής αρχή της κουβέντας θα ήταν να δεχθούμε ότι "μπορούμε να διαφωνήσουμε σε οτιδήποτε άλλο, αλλά η Δικαιοσύνη έχει να κάνει με αυτό που αξίζει στον καθένα". Υπάρχουν βέβαια όρια για το πού θα φτάσει μια τέτοια συζήτηση, αλλά με αυτή την προϋπόθεση, τουλάχιστον θα φτάσουμε κάπου». 

Προτείνω λοιπόν να εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Προς όφελος της κοινωνίας. Να αποφυλακιστεί η καθαρίστρια και να μπουν φυλακή οι Τσιπραίοι.

Η καθαρίστρια, αν αδίκησε κάποιον παραποιώντας (κακώς, πολύ κακώς) το δημόσιο έγγραφο, αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο κάποια άλλη συνυποψήφια φτωχή γυναίκα, της οποίας πήρε την θέση. 

Οι Τσιπραίοι, λόγω της θέσης τους (πολιτική ελίτ), αν αδίκησαν κάποιον, αυτός ήταν ο ίδιος ο λαός, προς χάριν άλλωστε του οποίου υπάρχει η Δικαιοσύνη. 

Να απαιτήσουμε Δικαιοσύνη. Να πάρει, επιτέλους, ο καθένας ό,τι του αξίζει… 

Αθώωση ουσιών και εμπόρων.

Εξαρτημένο νεαρό άτομο, έχει μείνει στεγνό. Από λεφτά και, κατά συνέπεια, από ουσίες. Μεγάλο ζόρι τα στερητικά. Χρήμα πουθενά, ο χρόνος πιέζει, παρότι είναι «ψυχούλα» δεν βρίσκει άλλη λύση. Μέσα στην ταραχή (της στέρησης και των χιλιάδων άλλων προβλημάτων που τον οδήγησαν στις ουσίες) ορμάει στον πρώτο «στόχο». Σε μαγαζί που υπολογίζει ότι θα έχει μετρητά ή εμπόρευμα αξίας. 

Ατζαμής και σε πλήρη σύγχυση, τα θαλασσώνει. Η ληστεία εξελίσσεται σε φιάσκο. Αντί να κλέψει, τρώει ξύλο. Η γειτονιά τής υποβαθμισμένης συνοικίας, σύσσωμη εναντίον του. Όσοι βιώνουν εγκατάλειψη, βία και απειλή, ορμάνε να τον λιντσάρουν. Το θύμα γίνεται μεμιάς ο «κακός» για τα άλλα θύματα. Όσοι ζουν ανάμεσα στη βρωμιά, στην πορνεία, στα ναρκωτικά, στην εγκληματικότητα, λυσσάνε να αποδώσουν δικαιοσύνη. Επί τόπου. Σε κάποιον απ’ αυτούς. Οι δυστυχείς εναντίον τού δυστυχούς. Αυτοακρωτηριασμός στο πλαίσιο αυτοδικίας. 

Στα στερητικά προστίθεται πόνος και αγωνία. Του εγκλωβισμένου. Του μελλοθάνατου. Ο άνθρωπος είναι τώρα πια «άλλος άνθρωπος», ανεξέλεγκτος. Και το ξύλο ξύλο. 

Μετά αριβάρει η αστυνομία. Ολόκληρη διμοιρία για να τον «κάνει καλά». Ο δυστυχής. Εκεί που ήταν στερημένος, τώρα είναι στερημένος, ληστής, δαρμένος και συλληφθείς. Και το ξύλο ξύλο. 

Δεν γνωρίζω κανέναν που θα επιβίωνε από τέτοια κόλαση. 

Τραγωδία μέχρις εδώ, τραγωδία και παρακάτω. 

Παίρνουν αμπάριζα οι προχω και βγαίνουν να πάρουν ρεβάνς από την «κοινωνία», για μια «καλύτερη κοινωνία». Κάνουν αντεπίθεση οι πατριω να σώσουν την «κοινωνία» κι αυτοί για μια «καλύτερη κοινωνία». Μέλη της ίδιας κοινωνίας όλοι, δεν διστάζουν να αλληλοσκοτωθούν πάνω από το πτώμα τού νέου για τις ιδεολογικές τους διαφορές, ενόσω οι έμποροι ουσιών σκοτώνουν την κοινωνία. Αλληλοεξόντωση των αυτόκλητων σωτήρων τής κοινωνίας ενώ ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος της. 

Μετά αναλαμβάνουν οι συνήθεις κανίβαλοι (αστυνομία, ιατροδικαστές, δημοσιογράφοι, δικαστές και φιλοθεάμον κοινό). Πεθαίνει ο χρήστης και όλοι διερωτώνται από τι πέθανε. Αναμένουν εναγωνίως οι ηλίθιοι της μιας πλευράς τα αποτελέσματα της τοξικολογικής εξέτασης. Ευελπιστούν ότι ο νεκρός θα είναι τίγκα στις ουσίες ώστε να αναφωνήσουν «είδατε; Γι’ αυτό πέθανε!». Αρνητική η τοξικολογική, αναθαρρούν οι ηλίθιοι της άλλης πλευράς : «είδατε; Ήτανε καθαρός. Από το ξύλο πέθανε!». Για το ότι οι τοξικολογικές είναι εξετάσεις και εξετάσεις με ακρίβεια 100% δεν υφίστανται, κανείς δεν έχει ακούσει. Για σύνδρομο στέρησης, εφιαλτική επιπλοκή της χρήσης, που υποχρεώνει ακόμα και το αρνί να γίνει λύκος, κανείς δεν μιλά. Με το σύνδρομο στέρησης που (ω! ναι!) μπορεί να είναι θανατηφόρο, και οι τοξικολογικές να μη δείχνουν τίποτε, κανείς δεν ασχολείται. Το σύνδρομο στέρησης που απαιτεί χείρα βοηθείας και όχι χείρα τιμωρού, δεν απασχολεί την ηλιθιότητα, άρα ούτε και τη δημοσιότητα. 

Από κοντά και οι «ειδικοί» που αποφαίνονται ότι ο θάνατος «προήλθε συνεπεία ισχαιμικών αλλοιώσεων» και άλλα τέτοια. Όποιον γιατρό κι αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι τους ανθρώπους σκοτώνει η καραμπινάτη ισχαιμική πάθηση που λέγεται έμφραγμα. Οι «ισχαιμικές αλλοιώσεις» γενικώς και αορίστως είναι μια πρώτης τάξεως δικαιολογία, ώστε κάποιος που δεν κατάφερε να βρει την πραγματική αιτία θανάτου (πράγμα καθόλου σπάνιο) να αποφύγει να βρεθεί στη δύσκολη θέση και να πει «δεν ξέρω» (πράγμα που θα ήταν λογικό). Ειδικά οι «ισχαιμικές αλλοιώσεις» (φλου) «επί εδάφους πολλαπλών τραυμάτων» (καρα-φλου) είναι ένας πρώτης τάξεως φερετζές για να κρυφτεί πίσω του η ουσία (οι ουσίες). 

Αθώωση ουσιών και εμπόρων. Ο ορισμός της ηλιθιότητας. 

Υ.Γ Μην προσπαθήσετε να συνδέσετε το κείμενο με πρόσωπα και γεγονότα της επικαιρότητας. Είναι (ολόκληρο) προϊόν φαντασίας. Η φαντασία είναι διαχρονική. Όπως και η ηλιθιότητα.

Για προσέξτε καλά εκεί στη Μάνδρα!

Έχετε ξεφύγει μού φαίνεται! 

Για προσέξτε λοιπόν: 

1) Αποκτήσατε μετά μυρίων βασάνων σπιτάκια-κουτάκια πάνω στα μπαζωμένα ρέματα και διαμαρτύρεστε κι από πάνω που τα πήρε το ποτάμι; Δεν ξέρετε πως «ό,τι πληρώσεις παίρνεις;». Έπρεπε να αγοράσετε οικόπεδα φιλέτα και να φτιάξετε βιλλίτσες με πισίνες και μπάρμπεκιου. Σε μέρη ευήλια, απάνεμα και αδιάβροχα, με την εγγύηση επαγγελματιών οικοπεδοφάγων. Είναι επιστήμη η καταπάτηση. Είναι τέχνη η αυθαιρεσία. Εσείς φταίτε που πνιγήκατε (όπως και οι άλλοι φταίνε που καήκανε)! 

2) Εποχή είναι αυτή που διαλέξατε να πνιγείτε στη λάσπη; Δεν γνωρίζατε ότι όταν η περιφερειάρχης είναι μια Πασιονάρια της ελληνικής Αριστεράς, ούτε πνιγόμαστε, ούτε καιγόμαστε, ούτε κιχ βγάζουμε; Δεν ξέρατε ότι οι βάρδιες των συντρόφων αριστερών και δη των γυναικών είναι ιερές και κάθε στραβή θεωρείτε πάραυτα προπαγάνδα της αντίδρασης, σεξιστική και ακροδεξιά; 

3) Πήρατε εφάπαξ ποσό συγκρίσιμο με τον μισθό ενός Καρανίκα και μιλάτε κιόλας; Ζητάτε κι άλλα; Τόσα λεφτά για 25 μακαρίτες και μερικά ψωροέπιπλα σας φανήκαν λίγα; Αυτό είναι αχαριστία ρε! Προσβολή μιας εμβληματικής μορφής της ελληνικής Αριστεράς! 

4) Δεν κοιτάτε τι γίνεται παραπέρα; Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί παντού. Καταστροφές σε όλον τον πλανήτη. Τι θέλετε δηλαδή να κάνουν κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση; Να αυτοκτονήσουν; Ξέρετε ρε τι σας χρειάζεται; Την επόμενη φορά που κάποια κατολίσθηση καταπλακώσει παραγκούπολη σε χώρα του Τρίτου Κόσμου, να τουϊτάρει κανας σύντροφος υπουργός «50 νεκροί από κατολίσθηση στη Σρι-Λάνκα κι ακόμα να παραιτηθεί η Δούρου». Χλευασμός σας χρειάζεται ρε, κι εσάς και των άλλων αχάριστων στη Σρι-Λάνκα. 

5) Έχετε και το θράσος να μιλάτε για εγκατάλειψη; Πώς τολμάτε ρε να κατηγορείτε για αναλγησία την πιο στοργική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο τόπος; Δεν παρακολουθείτε την ΕΡΤ; Δεν βλέπετε τα δελτία της; Ρε οι συντάξεις δεν κόβονται και θα πάρουμε και μέρισμα! Ένα μικρό αλλά συμβολικό μέρος των κλεμμένων επιστρέφει στους ληστευθέντες, κατόπιν των αόκνων προσπαθειών των πεφωτισμένων Συριζαίων! Ξέρετε πώς λέγεται αυτό βρε άσχετοι; Λέγεται κοινωνικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Λέγεται Αριστερά. Λέγεται Σοσιαλδημοκρατία. Αλλά πού να ξέρετε εσείς από τέτοιες υψηλές έννοιες; 

6) Για να ‘χουμε καλό ρώτημα, πόσοι είστε τέλος πάντων; Πόσες ψήφους έχετε; Διότι η απιθανοφοβερότερη κυβέρνηση όλων των εποχών δεν ξεχνά. Ιδιαίτερα τις παραμονές των εκλογών. 

Πολυτεχνείο: Σφετεριστές και πολιτικοί έμποροι μιλούν για «ιδιοκτησία».

Αναδημοσίευση από το Ρεσάλτο. Ο Θύμιος Παπανικολάου πυροβολεί: Κάποτε μας έλεγαν κομμουνιστές και τώρα μας λένε φασίστες. Οι ίδιοι αληταράδες.

Η παλιά καθεστωτική συνταγή αφόριζε και στιγμάτιζε κάθε εκδήλωση λαϊκής ΟΡΓΗΣ σαν αριστερή τρομοκρατία και κομμουνιστική απειλή… Με την ενσωμάτωση της Αριστεράς στο καπιταλιστικό καθεστώς η παλιά συνταγή άρχιζε να ξεθωριάζει και να αντικαθίσταται, σταδιακά, από τα νέα ιδεολογήματα του πλανητικού κεφαλαίου: Της «ρατσιστικής τρομοκρατίας», του «ακροδεξιού τραμπουκισμού», της «φασιστικής απειλής» και λοιπά… 

Η συνέχεια ΕΔΩ.

Σήματα λυγρά.

Ποιος έχει χάσει τη ντροπή, να τη βρούνε μερικοί... 

Ενός λεπτού σιγή, που μας είπε πάρα πολλά...

Το γιατί ο Μαρινάκης αγόρασε τον ΔΟΛ είναι παραπάνω από προφανές. 

Αυτό που δεν είναι καθόλου προφανές, είναι γιατί οι ΔΟΛιοι επιτέθηκαν μαζικά και συντονισμένα στον Νικ. Κακλαμάνη. 

Ασφαλώς δεν τους έπιασε ο πόνος για το υποτιθέμενο «θεσμικό ατόπημα». 

Ο Κατσίφας με τον θάνατό του, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αφαίρεσε προσωπεία και εξέθεσε πολλούς. Εθνομηδενιστές τε και ψευτοπατριώτες… 

Βίβα Ρένα!

Ποιος έχει χάσει τη ντροπή, να τη βρούνε μερικοί... 

«Πάκης» θα γράφει στην ούγια το νέο Σύνταγμα των Σκοπίων. Τι ανακούφιση!

Αυτή λοιπόν η παλαιολιθική Δεξιά, ξέρετε αυτή που φοράει μαύρο σκαρπίνι με άσπρη κάλτσα ή νάιλον διαφανές καλσόν με πέδιλο, έχει μπριγιόλ στο μαλλί ή φιλέ στον κότσο και βρωμάει ναφθαλίνη, έχει μεγάλη πλάκα. Δηλαδή, θα είχε πλάκα αν δεν ήταν τραγική. 

Μας ζάλισε το κεφάλι με τον Πάκη. 

Αυτοί οι φοβεροί «άνθρωποι του Προέδρου» (όπου «Πρόεδρος», ο Πάκης), συγκεκριμένα το σάιτ των κουμπάρων του Καμμένου («Ολυμπία») και η εφημερίς «Εστία» (κι από κοντά και οι Αλαφουζαίοι), ανακάλυψαν νέο ανδραγάθημα του ημίθεου (όπου «ημίθεος», πάλι ο Πάκης). 

Διάβασε, λένε, ο πολύ σκληρός αυτός άντρας (ο Πάκης) το νέο Σύνταγμα του Ζάεφ και αγανάκτησε. Άναψε, κόρωσε, έβγαλε ατμούς και … κούνησε το δάχτυλο (σήμα κατατεθέν του και τρανή απόδειξη πολλών κανταριών ανδρισμού, πολιτικού και όχι μόνο). 

Γιατί; Διότι το κακό αυτό παιδί (ο Ζόραν) πήγε να μας τη σκάσει. Πήγε να παίξει με τις λέξεις. Να κατοχυρώσει αλυτρωτισμό πάνω στο χαρτί. 

Βρήκε άνθρωπο να τα κάνει ο Ζόραν. Τον Πάκη. Τον ισόβιο πρωταθλητή όλων των παιχνιδιών με λέξεις. 

Δεν τον πιάνει στα λόγια κανείς τον Πάκη. Αυτό μας λένε. 

Δεν έχουν άδικο. Ειδικότης του οι παρόλες. Πεδίον δόξης του (λαμπρόν) οι παρλαπίπες. Δεύτερη φύση του οι φανφάρες. 

Έτριξε τα δόντια, μας λένε, ο Πάκης. Γρύλισε σαν σκύλος-φύλακας. Κινήθηκε απειλητικά. Κούνησε το δάχτυλο. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του τού Ζόραν. Ούτε κιχ δεν έβγαλε. Πάνε τα πονηρά σχέδιά του. Πάει η πανούργα συνωμοσία του. Υποχρεώθηκε (από τον Πάκη) να γράψει τα σωστά. 

Πάει η προπαγάνδα των ορφανών του Αδόλφου και του Γιόζεφ. Πάνε τα όνειρα των σκατόψυχων Σλαβοναζίδων. 

Σε περίπτωση εθνικιστικού παραληρήματος γυφτοΣκοπιανών στο μέλλον έχουμε εξασφαλιστεί: το γραπτό έχει διορθώσει ο Πάκης. Για το ενδεχόμενο αλυτρωτισμού και επιθετικότητας οιουδήποτε κατσαπλιά, ουδείς λόγος ανησυχίας: το κείμενο έχει ελεγχθεί από τον Πάκη. 

Κάθε φορά που κάποιος «ΒορειοΜακεδών» θα μας εγκαλεί γιατί οικειοποιούμαστε τα «σύμβολά» του, την «ιστορία» του, το «έθνος» του, θα έχουμε έτοιμη την απάντηση: θα κραδαίνουμε το Σύνταγμα των Σκοπίων και θα αναφωνούμε τη λέξη-κλειδί, το όνομα-φόβητρο: «Πάκης». Τεταρταίος θα τον πιάνει τον φασίστα. Θα χέζεται επάνω του. Θα υποχωρεί πάραυτα. 

Κάθε φορά που κάποιος φίλος-σύμμαχος-εταίρος (my ass) θα αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία» σκέτο, εμείς θα προσκομίζουμε το Σύνταγμα των Σκοπίων (με την εγγύηση του Πάκη) και η τάξη θα αποκαθίσταται αμέσως.

Έχουμε άπειρα παραδείγματα: δεν είδατε τι πανικός πιάνει τον Ερντογάν και τους ΡαμοΜπερισάδες κάθε φορά που βρυχάται ο Πάκης; 

«Πάκης» θα γράφει στην ούγια το νέο Σύνταγμα των Σκοπίων. Οποία ανακούφιση! 

Αθάνατος!

Αθάνατος!

Παγιώνεται μια εικόνα ανάκαμψης της οικονομίας (Νίκος Παππάς).

Ο υπουργός προπαγάνδας υπενθυμίζει: 

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΑ ΚΕΡΔΗΘΟΎΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.