Μια πανευρωπαϊκή πλάνη. Ένα πανευρωπαϊκό έγκλημα;

Του γιατρού Γεράσιμου Γραμματικόπουλου

Ποιος είναι ο πλανεμένος και ποιος ο πλανευτής; Δεν είναι όλα τα μέτρα για καλό. Δεν είναι όλες οι εξεγέρσεις για καλό. Η Ευρώπη βουλιάζει κάτω από το 2ο κύμα της πανδημίας Covid-19. Ένα κύμα που ήρθε νωρίτερα και απλώθηκε περισσότερο εξαιτίας των καπιταλιστικών κελευσμάτων για ελεύθερο τάχα τουρισμό και ανοιχτές επιχειρήσεις. Ένα κύμα που βρίσκει – ξανά – τα ευρωπαϊκά συστήματα υγείας πλημμελώς προετοιμασμένα. Ξανά κενά στο test-trace-isolate. Ξανά κενά στην στελέχωση. Ξανά κενά στην εγγύηση συνέχισης της υπόλοιπης Ιατρικής. Κι αν την πρώτη φορά είχαν μισή δικαιολογία, πως τους έπιασε στον ύπνο, τώρα δεν έχουν καμία: ζύγισαν λεφτά και ανθρώπους και τα πρώτα τα βρήκαν πιο βαριά. Ράθυμα λοιπόν, ξεκινούν δεξιά και αριστερά περιοριστικά μέτρα. Μέτρα; Ημίμετρα! Ημίμετρα μη παραδοχής. Ημίμετρα στρουθοκαμηλισμού. Φταίνε τα ποτά και ο χαβαλές, αλλά όχι η εργασία, τα ΜΜΜ, τα σχολεία. Νέα “μόδα” πανευρωπαϊκή και …πρωτότυπη οι νυχτερινές απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Συμπίεση του κοινωνικού χρόνου. Δημιουργία 2ης ζώνης rush hour. Θυμάστε εκείνο το 8+8+8=24; Που να το θυμάστε, έχουν ξεχαστεί όλα όσα αφορούσαν τον εργατικό αγώνα και τα δίκια του μέσα στις ατομικιστικές σας φούσκες.

Ο κόσμος αντιδρά, τσαντίζεται. Και ξεκινάει ένα γαϊτανάκι που αποπροσανατολίζει, που ενισχύει το μιντιακό παραμυθάκι περί ατομικής – και ουχί κοινωνικής – ευθύνης, που υψώνει ένα ψευδοδίπολο “υπεύθυνο κράτος Vs ψεκασμένοι μπάχαλοι” όταν το πραγματικό δίπολο είναι “λεφτόδουλο κράτος Vs φτηνές ζωές”. Είδες η Νάπολη, μου λένε… Τι να δω; Ότι βρίζανε τον Conte επειδή τους έκοψε την μπύρα στην πλατεία, αντί να τον βρίζουν που δεν τους προστατεύει ουσιαστικά; Που φέρθηκε ανεύθυνα το καλοκαίρι μαζί με την υπόλοιπη νότια Ευρώπη (Ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης) γιατί τους στρίμωξαν τα μεγάλα συγκροτήματα, οι αεροπορικές και ταξιδιωτικές; Που δεν φρόντισε να αραιώσει η μετάδοση στο πρώτο 8 (που έχει καταντήσει 12 και 16); Που δεν φρόντισε να ενισχύσει το σύστημα υγείας και τώρα – ήδη! – ακυρώνονται εισαγωγές ασθενών με άλλα νοσήματα χρείζοντα διερεύνησης και θεραπείας για να κάνουν προκαταβολικά “χώρο” για το τσουνάμι που έρχεται; Που επιτέλους δεν κάνει ένα προγραμματισμένο σύντομο αλλά πραγματικό lockdown όπως έκανε το Ισραήλ, μπας και σώσει έστω στο και πέντε την παρτίδα; Ωραία μπανανόφλουδα πατήσανε… Τζάμπα θυμός, λάθος θυμός.

Βολικός θυμός μήπως; Φαίνεται πως σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει ληφθεί η απόφαση να κρατηθούν οι οικονομίες ανοιχτές με οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος. Οι οικονομίες; Μπα, ο μικρομεσαίος θα γευτεί μια μακρόχρονη πείνα με μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα μακράς διαρκείας που θα αποτελειώσει τους ήδη οριακούς – και αν – ισολογισμούς του. Το κεφάλαιο όμως θα ζήσει, κι από εργάτες… βρίσκει. Αναλώσιμοι. Ο λάθος θυμός λοιπόν όχι μόνο δεν στοχεύει σε αυτά που πρέπει αλλά θα αποτελέσει και την βολική και εξαιρετικά χρήσιμη επικοινωνιακά δικαιολογία της “μη συμμόρφωσης στις υποδείξεις” ώστε ο πλανευτής να ξεφύγει των ευθυνών του. Γιατί ο πλανευτής αποφάσισε μήνες τώρα ότι σημασία έχει το επικοινωνιακά αποδεκτό σερβίρισμα του θανάτου του διπλανού σου, όχι η αποτροπή του γεγονότος.

Ναι ρε, να φωνάξεις. Ναι ρε, να εξεγερθείς. Ναι ρε, να τα κάνεις όλα λίμπα. Αλλά γιατί απαιτείς να μετράει η ζωή του κολλητού σου του διαβητικού, της γιαγιάς σου με την ΧΑΠ, του χοντρού σου μπαρμπα αλλά και η δική σου υγιή μου εσύ που απλά έχεις μικρότερες πιθανότητες όχι όμως και μηδενικές – κι αν σου κάτσει; Λαχειάρα! – να μετράνε οι ζωές μωρέ παραπάνω από τα κωλόευρα!

Λάθος μέτρα, λάθος εξεγέρσεις, βρώμικη πλάνη, στυγερό έγκλημα.

Πηγή

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη Φιλέλληνες.

Την παρακάτω επιστολή απέστειλε στην εφημερίδα Καθημερινή, ο Φινλανδός πολιτικός αναλυτής και φιλέλληνας Τέμου Λέχτινεν.

Δημοσιεύθηκε στις 24-10-2020, υπό τον τίτλο «Διδάγματα από τον Βορρά για τις σχέσεις γειτονίας».

Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη στην «Καθημερινή» της Κυριακής 18 Οκτωβρίου, που παρά τον ποδοσφαιρικό του τίτλο είναι στην πραγματικότητα μία «προκλητική» θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσα από την εμπειρία του ευρωπαϊκού Βορρά και δη της Φινλανδίας. Παρότι κάποια σημεία με βρίσκουν σύμφωνο, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μία διαφορετική οπτική που εξηγεί γιατί νομίζω ότι τελικά κάνει λάθος.

Ας ξεκινήσω από το σημείο που πιστεύω ότι ο κ. Μαραντζίδης έχει δίκιο. Τα μικρά, περιφερειακά έθνη, τα οποία στο τέλος της ημέρας μπορούν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και όχι σε συμμάχους που ίσως είναι αλλά και ίσως να μην είναι εκεί όταν χρειαστεί, δεν μπορούν να έχουν πολιτικές αυταπάτες μεγαλείου. Όπως είπε ο Juho Paasikivi, πρόεδρος της Φινλανδίας (1946-56), και αρχιτέκτονας της φινλανδικής μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής: «η αναγνώριση των γεγονότων είναι η αρχή κάθε σοφίας». Στην αρχή αυτή στηρίχθηκε το λεγόμενο «δόγμα Paasikivi», η εξισορρόπηση δηλαδή της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η «ευμενής ουδετερότητα» έναντι της ΕΣΣΔ που αναφέρει ο κ. Μαραντζίδης, η φινλανδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής (Finlandisierung), η οποία συνεχίστηκε από το 1956 έως το 1981 από τον πρόεδρο Urho Kekkonen.

Έτσι, φαίνεται να λέει ο κ. Μαραντζίδης, το θεμελιώδες δίδαγμα που προσφέρει το φινλανδικό παράδειγμα είναι ότι αφού οι μικρές χώρες δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, πρέπει να μάθουν να ζουν και να λειτουργούν σε έναν σκληρό κόσμο. Μέχρι εδώ συμφωνώ. 

Εκεί όπου διαφωνώ είναι στο συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να καταλήγει: ότι μακροπρόθεσμα οι μικρές χώρες θα αναδειχθούν νικήτριες: το θηρίο θα εξαφανιστεί και εκείνες θα ευημερήσουν. Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

Σύμφωνα με το επιχείρημα που αναπτύσσει ο κ. Μαραντζίδης, η Φινλανδία μια χαρά τα πήγε κατά τη διάρκεια εφαρμογής της φινλανδοποίησης, ενώ η ΕΣΣΔ ήταν μία κομμουνιστική δικτατορία. Σήμερα η Φινλανδία είναι μία από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο να ζει κανείς, ενώ η ΕΣΣΔ εξαφανίστηκε (που μεταξύ μας, ούτε αυτό είναι ακριβές… δεν εξαφανίστηκε, μεταλλάχθηκε στη Ρωσία του Πούτιν). Μπορεί η Τουρκία σήμερα να μην έχει το βεληνεκές της ΕΣΣΔ των χρόνων του Ψυχρού Πολέμου, αλλά η Τουρκία είναι μια μικρή υπερδύναμη δίπλα στην Ελλάδα. Εάν επομένως η συνειδητοποίηση των πολιτικών αναγκαιοτήτων σε σχέση με την Τουρκία, οδηγεί στη φινλανδοποίηση της Ελλάδας, δεν έχει και μεγάλη σημασία λέει ο κ. Μαραντζίδης.

Εδώ, λοιπόν, υπάρχει κατά τη γνώμη μου ένα λογικό σφάλμα, ένα ψευδές δίλημμα: ο δρόμος δεν είναι ή φινλανδοποιημένη ουδετερότητα ή πόλεμος. Υπάρχει μεγάλη γκάμα επιλογών στη διεθνή πολιτική. Η δεύτερη πλάνη αφορά τη σύγχυση μεταξύ «συσχέτισης» και «αιτιώδους συνάφειας». Η Φινλανδία δεν τα πάει καλά σήμερα, απαραίτητα διότι τον περασμένο αιώνα ήταν «φινλανδοποιημένη». Η πραγματικότητα μπορεί μάλιστα να είναι ότι η Φινλανδία τα πάει καλά σήμερα, παρά το γεγονός ότι ήταν κάποτε «φινλανδοποιημένη».

Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πώς ήταν η ζωή στη Φινλανδία κατά την περίοδο εκείνη. Με δύο λόγια, η καθημερινή ζωή στη Φινλανδία στα χρόνια του δόγματος Paasikivi δεν ήταν ακριβώς σπουδαία. Η μεταπολεμική Φινλανδία ήταν φτωχή. Η Φινλανδία τη δεκαετία του 1960 ήταν φτωχή. Και η Φινλανδία τη δεκαετία του 1970 ήταν φτωχή. Δεν ήταν φτωχή όπως ενδεχομένως οι χώρες του ανατολικού μπλοκ, αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η Φινλανδία ήταν ο φτωχός και καταπιεσμένος ξάδελφος των Σκανδιναβών με πολύ λίγα άξια να της ζηλέψει κανείς.

Τα οικονομικά, όσο σημαντικά κι αν είναι, είναι μόνο ένα μέρος της ευρύτερης εικόνας. Όπως προειπώθηκε, η πραγματιστική εξωτερική πολιτική της Φινλανδίας είχε ένα στόχο: τη διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας απέναντι σε μία παρακείμενη υπερδύναμη, τη Σοβιετική Ενωση. Και φαίνεται ότι σε αυτό ήταν επιτυχής.

Αλλά η λογική αυτή παραβλέπει ένα ουσιαστικό ερώτημα: Παρά τη διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας, ήταν πραγματικά ελεύθερη η Φινλανδία; Δεν μου αρέσει, όπως δεν αρέσει σε πολλούς από τους συμπατριώτες μου Φινλανδούς, ότι η απάντηση είναι όχι. Η Φινλανδία δεν ήταν ελεύθερη. Το δόγμα της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής οδήγησε σε εντελώς απρόβλεπτα και ανεπιθύμητα αποτελέσματα στο εσωτερικό της χώρας.

Ο όρος Finlandisierung (φινλανδοποίηση) στην πραγματικότητα δεν αφορά την εξωτερική πολιτική της Φινλανδίας. Ο όρος Finlandisierung δημιουργήθηκε από Γερμανούς πολιτικούς επιστήμονες, προκειμένου να περιγράψουν τα αποτελέσματα του δόγματος Paasikivi στο εσωτερικό της Φινλανδίας. Finlandisierung συμβαίνει όταν κάποιος διατηρεί ονομαστικά την εξωτερική κυριαρχία, ενώ στην πράξη την έχει απολέσει στο εσωτερικό. 

Ο τρόπος είναι απλός. Όταν υπάρχει μόνο μία αλήθεια και ένας στόχος ζωής ή θανάτου που υπαγορεύεται από την εξωτερική πολιτική μιας μικρής χώρας, αυτή η μοναδική αλήθεια διεισδύει σε ό,τι κάνει κανείς. Είναι σαν να ζεις δίπλα σε ένα θηρίο που φοβάσαι: αποφεύγεις να αναστατώσεις το θηρίο με οποιοδήποτε κόστος. Ο φόβος διεισδύει στην κοινωνία από πάνω προς τα κάτω και το αντίστροφο. Αλλάζει την πολιτική, τον πολιτισμό, τη δημοσιογραφία, την καθημερινή ζωή, την ατμόσφαιρα και τις σκέψεις. Τα πάντα υπαγορεύονται από τις ιδιοτροπίες που μπορεί να έχει το θηρίο – ή από τι πιστεύουν οι εκλεκτοί πολιτικοί στη μικρότερη χώρα ότι είναι οι ιδιοτροπίες του.

Με την πάροδο του χρόνου, το θηρίο αναπτύσσει ισχυρά δίκτυα στο εσωτερικό της χώρας. Και όπως συνέβη στην περίπτωση της Φινλανδίας, το θηρίο επέλεξε ποιες εμπορικές συμφωνίες ήταν καλές για τη Φινλανδία και σε ποιες διεθνείς οργανώσεις θα μπορούσε να ενταχθεί η Φινλανδία. Το θηρίο επέλεξε επίσης αρχηγούς κομμάτων, κατάλληλους προεδρικούς υποψηφίους, αρχισυντάκτες εφημερίδων, διευθύνοντες συμβούλους της εθνικής ραδιοτηλεοπτικής εταιρείας. Οι χρήσιμοι ντόπιοι φίλοι του θηρίου αποφάσισαν τι είδους πολιτιστικές αναφορές ήταν αποδεκτές και τι όχι, τι μπορούσε να ειπωθεί και τι όχι. Η εξωτερική κυριαρχία κερδήθηκε, η εσωτερική κυριαρχία χάθηκε.

Μια φινλανδοποιημένη Ελλάδα θα είχε συνεχή αυτολογοκρισία, στα μέσα ενημέρωσης και στον δημόσιο λόγο. Θα είχε λιγότερη πολυφωνία και περισσότερη αναγκαστική ομοιομορφία. Θα έβλεπε μία διαίρεση μεταξύ εκείνων που είναι στη «σωστή πλευρά» ως συμπαθείς στην Τουρκία, και εκείνων που πρέπει να αποφεύγουν τη δημόσια ζωή, επειδή δεν συμφωνούν με την επίσημη πολιτική.

Ο διάλογος και η ζωηρή πολιτική συζήτηση θα γίνονταν κουρασμένοι μονόλογοι αυταρέσκειας που εξυπηρετούν έναν και μόνο στόχο. Η Ελλάδα θα έπρεπε να χαμηλώσει τη φωνή της στην Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και άλλα διεθνή fora για οποιοδήποτε θέμα θα μπορούσε να αναστατώσει την Τουρκία, και με την πάροδο του χρόνου θα έχανε πολύτιμους φίλους. Σε μια τέτοια Ελλάδα οι πολίτες της θα κοιτούσαν πάνω από τους ώμους τους με τον φόβο ότι κάτι που λένε, κάνουν ή πιστεύουν θα μπορούσε να θεωρηθεί λάθος από την Τουρκία – και έτσι θα απέχουν από αυτό.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η όλη έννοια του Finlandisierung είναι το αντίθετο από αυτό που αντιπροσωπεύει η Ελλάδα, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια: την οικουμενική δημοκρατία. Σε σύγκριση με το σκοτάδι της οπισθοδρομικής νεο-οθωμανικής Τουρκίας, η Ελλάδα είναι μια δυτική, σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, ένας φάρος ευρωπαϊκής κουλτούρας στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της εγγύς Ανατολής, φορέας ελπίδας. Ακόμη και η σκέψη ότι η Ελλάδα θα ήταν κατά κάποιο τρόπο πρόθυμη να θέσει σε κίνδυνο αυτή τη θέση με πονάει. Μια φινλανδοποιημένη Ελλάδα θα ήταν πολύ μακριά από την Ελλάδα που θα μπορούσε να δώσει το ισχυρότερο δυνατό παράδειγμα στη γειτονική Τουρκία, δηλαδή μια ανοιχτή Ελλάδα που κοιτάει μπροστά και κάνει τις επιλογές της με βάση τις δικές της επιθυμίες, τα δικά της θέλω, τις δικές της ανάγκες και φιλοδοξίες.

Κρίμα τα δάκρυα

Του γιατρού Γεράσιμου Γραμματικόπουλου 

Σε πρόσφατο άρθρο μου στην Πελοπόννησο (“Μη μου την επιστήμη τάραττε”, της 8/10/20) είχα κατακρίνει τους επιστήμονες συναδέλφους που λυγίζουν και λιμάρουν τον επιστημονικό λόγο ώστε να “κουμπώνει” και να παρέχει έναν ψευδο-επιστημονικό μανδύα κάλυψης των πολιτικών επιλογών της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν έτρωγα καλύτερα ένα μαγκάλι κάρβουνα… 

Από εχθές ο ελληνικός γενικός ενημερωτικός τύπος παρουσιάζει ένα άρθρο-σχόλιο των Σ. Τσιόδρα και Θ. Λύτρα στο Scandinavian Journal of Public Health που λίγο – πολύ στρίβει δια του αρραβώνος για την κριτική που δέχθηκαν οι χώρες που υιοθέτησαν την στρατηγική της “ανοσίας αγέλης” και που υποβαθμίζει σημαντικά τα οφέλη της στρατηγικής του lockdown. Το άρθρο-σχόλιο υποβλήθηκε στο περιοδικό στις 30 Μαΐου και δημοσιεύθηκε στις 26 Σεπτέμβρη (και έχουν σημασία οι ημερομηνίες). 

Ας δούμε λίγο αυτές τις εξωτερικές λεπτομέρειες. Ένα άρθρο-σχόλιο δεν υπόκειται στην αυστηρή επιστημονική βάσανο του peer-review, ούτε προϋποθέτει παράθεση δεδομένων και στατιστικών αποδείξεων παρά αποτελεί έκφραση άποψης. Και που προσφέρθηκε αυτή η άποψη; Στο Scandinavian Journal of Public Health, σε μια συγκυρία όπου η Σουηδία βρέθηκε στο επίκεντρο της κριτικής για τις επιδημιολογικές επιλογές της. Ας δούμε όμως και τις ημερομηνίες. Υποβλήθηκε τέλη Μάη όταν το σουηδικό επιδημιολογικό team δεχόταν πυρά ομαδόν για την διαχείριση της πανδημικής κρίσης που είχε μετρήσει στο πρώτο κύμα 6.000 νεκρούς και αποδεκατισμούς σε γηροκομεία. 

Την ίδια εποχή στα καθ’ υμάς η πολιτική και επιδημιολογική ηγεσία πανηγύριζε – πρόωρα όπως αποδείχθηκε – για την τρομερή επιτυχία της Ελλάδας κομπάζοντας πως επρόκειτο για αποκλειστικά σχεδόν δικό τους έργο και όχι εν πολλοίς θέμα ευτυχών συγκυριών. 

Δημοσιεύεται τέλη Σεπτέμβρη, με μια Ευρώπη που ξαναπαίρνει την σκυτάλη του 2ου κύματος, που για 2η φορά βρίσκεται να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, που μετά από ένα καλοκαίρι ανέμελου laissez faire σε μετακινήσεις και συγχρωτισμούς σε μεγάλο βαθμό “επιλεγμένου” υπό τις πιέσεις οικονομικών συμφερόντων, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι και πάλι αδυνατεί να συγκρατήσει την ορμή της πανδημίας και το ένα μετά το άλλο κράτος επανεισάγουν περιοριστικά μέτρα. 

Επτά μήνες μετά, η υπόθεση του lockdown επανέρχεται ως δυσάρεστη λύση σε μια Ευρώπη που αδυνατεί ακόμη και τώρα να εφαρμόσει τo Test – Trace – Isolate με ευρύτητα και ταχύτητα στα test, ταχύτητα και πληρότητα στην ιχνηλάτηση, αυστηρότητα και σιγουριά στην εφαρμογή της κάθετης καραντίνας. 

Επτά μήνες μετά, η διασπορά στην κοινότητα είναι άγνωστη στους ιθύνοντες και ανέλεγκτη – προσεγγίζεται μόνο με υποθετικά μοντέλα. 

Επτά μήνες μετά, οι αποστάσεις στα αστικά κέντρα παραμένουν ουτοπία (στα ΜΜΜ, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία), τα μέτρα τηρούνται πλημμελώς, ο κόσμος δυσπιστεί. 

Επτά μήνες μετά, και μετά από μια χείριστη υπόκλιση στον νόμο του κέρδους που επίσπευσε το 2ο κύμα κατά περίπου δύο μήνες, τα κράτη σέρνονται σε επιλογές ημίμετρων που δεν αποδίδουν γιατί το 2ο lockdown δεν μπορούν ακόμα να το χωνέψουν. 

Επί του περιεχομένου του άρθρου-σχολίου, γίνεται ένα “μπέρδεμα” που μόλις χλιαρά προσπαθούν να αποφύγουν οι συγγραφείς: η ανοσία αγέλης ως τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την “ανοσία αγέλης” ως επιδημιολογική στρατηγική. Σωστά λοιπόν λέγεται πως το τέλος της πανδημίας θα προκύψει όταν αποκτηθεί αυτή, είτε μέσω εμβολιασμών είτε μέσω νοσήσεων. 

Χωρίς όμως εμβόλιο (δηλαδή τουλάχιστον για τους επόμενους αρκετούς μήνες και δη χειμερινούς για το βόρειο ημισφαίριο και σε συγχρονισμό με την γρίπη) η επιδίωξη αυτής μέσω νοσήσεων ως στρατηγική θα αφήσει πίσω της πολύ μάρμαρο. 

Και δεν είναι μόνο οι νεκροί. Είναι και οι υπολειμματικές βλάβες σε ανθρώπους νέους και μέχρι τότε υγιείς και σίγουρα παραγωγικούς. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερες τέτοιες χρόνιες και μόνιμες βλάβες περιγράφονται. Για παράδειγμα στον τομέα ειδικότητάς μου, την Νευρολογία, προτείνεται σε πρόσφατο άρθρο ο όρος PCNS (post-covid19 neurological syndrome – μέτακορωνοϊκο νευρολογικό σύνδρομο) ως διακριτή νοσογραφική οντότητα. 

Αναφέρονται οι συγγραφείς στα προβλήματα για την Δημόσια Υγεία που προκαλεί ένα Lockdown και πως μάλλον ισοσκελίζουν ή και υπερβαίνουν αθροιστικά την ζημία της νόσου της ίδιας. Παραβλέπουν μια σημαντική λεπτομέρεια: το μεγαλύτερο μέρος αυτών των προβλημάτων αντιμετωπίζεται άριστα με ένα οργανωμένο δίκτυο πρωτοβάθμιας που έχει λεπτομερή και ψηλαφητή γνώση της κάθε τοπικής κοινότητας και 3οβάθμια και 4οβάθμια νοσηλευτικά ιδρύματα που παρέχουν συνεχιζόμενη εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα χωρίς να εμπλέκονται και χωρίς να πνίγονται από τον φόρτο της πανδημίας. 

Βαριές ελλείψεις και σφάλματα που αναδείχθηκαν ήδη στο 1ο κύμα, σε ότι αφορά τουλάχιστον την ελληνική πραγματικότητα. Ούτε σωστά οργανωμένη, επανδρωμένη και δικτυωμένη ΠΦΥ είχαμε και συνεχίζουμε να μην έχουμε, ούτε οργανώσαμε χωριστές νοσηλευτικές μονάδες για Covid-19 παρά επιμένουμε στην χρήση των 3οβάθμιων και 4οβάθμιων μεγάλων νοσοκομείων προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στην παροχή της υπόλοιπης ιατρικής φροντίδας. 

Για να το κάνουμε λιανά και σε λίγες λέξεις, εμ δεν θέλουμε να χαλάσουμε λεφτά στην ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ και της ΠΦΥ, εμ δεν θέλουμε να χαλάσουμε λεφτά για έξοδα που συνδέονται με την αύξηση των αποστάσεων σε ΜΜΜ, σχολεία και χώρους δουλειάς, εμ δεν θέλουμε και το lockdown γιατί ποιος θα πληρώσει το οικονομικό του φόρτο. 

Και τι μένει; Μένει το “όποιος σωθεί, εσώθη”, η ανοσία αγέλης μέσω νόσησης ως στρατηγική επιλογή. Με υποτιθέμενο επιστημονικό έρεισμα. Κρίμα τα δάκρυα κύριε Τσιόδρα. Τέτοιες υπηρεσίες σε κάθε λογής συνωμοσιολόγους αρνητές δεν έχει προσφέρει κανείς καλύτερες από τις δικές σας.

Πηγή

Μια δημοκρατία που την έστησαν στο ... τείχος.

 

 

Του Νίκου Σταθόπουλου 

 

Πόζαραν οι «ηγέτες» του κοινοβουλευτισμού στο πρωτοσέλιδο της Εφ.Συν. πλαισιωμένοι από τη λεζάντα «Το τείχος της δημοκρατίας»! Όπου «δημοκρατία», αυτή η πολιτικοθεσμική παρωδία η διοικούμενη με ΠΝΠ και κατόπιν εμβριθούς μελέτης των ντιρεκτίβων της ευρωμαφίας ή της Πρεσβείας. Και όπου «τείχος» ο ιδεολογικοψυχικός συνασπισμός «ενάντια στη φασιστική απειλή»! 

 

Η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ των διαδικασιών οργανικής αποικιοποίησης, με δραματική εστίαση στα πεδία εθνικής κυριαρχίας και σταθερή κλιμάκωση σε ό,τι αφορά τα πεδία οικονομικοπαραγωγικής συγκρότησης του «χώρου», καθιστά επείγουσα την ανάγκη να συσταθούν ισχυροί μηχανισμοί κοινωνικής συναίνεσης δια των οποίων θα αποτραπούν σοβαροί κραδασμοί. Αυτή τη συστημική αναγκαιότητα υπηρέτησε η γιγάντωση του νεοναζιστικού γκανγκστερισμού. 

 

Η «μαζική δημοκρατία», στη ρωμέικη εκδοχή της σε συνθήκες παγκοσμιοποιητικής αναδιάρθρωσης, έχει εξαντλήσει τον παραδοσιακό «χαλασοχώρικο» δικομματισμό της, και απαιτείται να «ολοποιηθεί», δηλαδή να πραγματωθεί ως Ενότητα. Τον έχει εξαντλήσει αφού η οργανική αποικιοποίηση λειτουργεί ισοπεδωτικά ως προς την κοινωνική διαστρωμάτωση, και απαιτείται να ολοποιηθεί υπό την έννοια μοντέλων διοικητισμού και όχι διακυβέρνησης. Ο «μνημονιακός δικομματισμός» δεν είναι η κλασική διάσταση Δεξιά-Αριστερά, αλλά το «καινό δαιμόνιο» της διαχειριστικής εναλλαγής. Δεν υπάρχει τίποτα για να «συντηρηθεί» είτε να «μεταρρυθμιστεί» σε μια «χώρα»-πειραματόζωο για νέες, παγκοσμιοποιητικές, θεσμίσεις της αποικιοποίησης. Το λαϊκιστικό πρωτοσέλιδο της συριζοφυλλάδας, σηματοδοτεί μια νέα εποχή «μακροπρόθεσμης συναίνεσης», δηλαδή ενεργητικής συμμετοχής στην αναπαραγωγή του νεοαποικιακού κρατικοπολιτικού μορφώματος. 

 

Με επιτήδεια μιντιακή ενορχήστρωση διαμορφώθηκε ένα «πλατύ κοινωνικό δημοκρατικό μέτωπο» που «επέβαλε» στη δικαστική εξουσία την εξοντωτική (;) αντιμετώπιση της Χ.Α. Μια Χ.Α. ήδη οργανωτικά αποδιαρθρωμένη και με ολοένα και πιο ισχνή άμεση πολιτική επιρροή. Μια Χ.Α. που τις διώξεις εναντίον της έκανε η Δεξιά και την σικέ παράταση του «δικαστικού θρίλερ» μεθόδευσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρακτικές ενταγμένες στο δομικό πρότζεκτ «αντιφασιστικοποίησης» δια του οποίου το λειτουργικό φαντασιακό του «μέσου ψηφοφόρου» συνέχεται από την «υπεράσπιση της δημοκρατίας», έτσι «χύμα» και αφηρημένα, χωρίς εθνικό πλαίσιο και κοινωνικούς προσδιορισμούς. 

 

ΤΗΝ ΩΡΑ που η νεοναζιστική οργάνωση αναγορευόταν επισήμως σε «εγκληματική συμμορία», το σύστημα ανακοίνωνε, π.χ., την αντικατάσταση της πληρωμής των υπερωριών από διάφορα αντισταθμιστικά (λόγου χάρη, ρεπό…) και σε γεωπολιτικό επίπεδο ο ενδοτισμός και ο αυτοακρωτηριασμός γίνονται οι επίσημοι άξονες της «εθνικής διπλωματίας». Είναι η είσοδός μας στην επικράτεια ενός «μοντέρνου πλανητικού αντιφασισμού», με «ανατρεπτικούς» στίχους του Γ. Αγγελάκα να φωτίζουν την πρόσοψη του Ιδρύματος Ωνάση (!) και τον πρόεδρο του Ιδρύματος, κ. Αντώνη Παπαδημητρίου, να δηλώνει στην τελετή για το νέο σύστημα φωτισμού του Παρθενώνα ότι πλέον πρέπει «να προσεγγίζουμε τα πράγματα σαν πολίτες του κόσμου»! 

 

Αυτός ακριβώς ο «κοσμοπολιτισμός» τείνει να ωριμάσει ως πεμπτουσία της αυτοσυνειδησίας της Οργανικής Αποικίας. «Κοσμοπολιτισμός» που εξυπακούει μια «αναθεώρηση των αντιθέσεων» προς σχήματα συνεννόησης και διαφωνιών επί των ειδικών παραμέτρων και των χρόνων εφαρμογής, και «προβλέπει» μια νέου τύπου «ομοψυχία» όχι πια «ιδεοληπτική ενός εθνοκεντρικού ρομαντισμού» αλλά πραγματιστική με όλες τις κανονικότητες της «διαχειριστικής αποτελεσματικότητας». Προς αυτή την κατεύθυνση, οργανώνονται «εξελίξεις» που βασίζονται σε μια αφαιρετική ιδεολογικοποίηση του πολιτικού και σε μια «εταιρική κουλτούρα» στο επίπεδο της διοίκησης. Έτσι, το χρυσαυγίτικο σκιάχτρο, κάνει δεκτούς στο νέο «(μετα)εθνικό κάδρο» άπαντες, από ακροδεξιότατο Σαμαρά μέχρι επιτηδευμένα «cool» μεταγιάπη Βαρουφάκη…. 

 

Η παρεούλα-«τείχος της Δημοκρατίας» είναι ακριβώς η αποϊδεολογικοποιημένη «πολιτική ωριμότητα» ενός προτεκτοράτικου διοικητισμού. Όλοι «ξεπλένονται» και «ανανεώνονται» σε τούτο το μαγικό καζάνι του σύγχρονου γκλομπαλιστικού αλχημισμού. «Όλοι μαζί μπορούμε» ένα πράμα, με τον «ψωριάρη χώρια» να είναι σήμερα ο Μιχαλολιάκος και εν συνεχεία διάφορες μορφές της πλατιάς τυπολογίας του «μηδενιστικού εξτρεμισμού» όπου άνετα θα καταχωριστούν και οι «έξαλλοι κρυπτοχρυσαυγίτες» των πατριωτικών αντιστάσεων ας πούμε. Όπως ακριβώς «σκασμός οι ρήτορες…» περί Covid-19 όταν «το παρατραβάνε» σχετικά με τις χτυπητές «αντιφάσεις» του συστήματος διότι αλλιώς «παραμονεύει το τρομερό φάσμα των μαζικών θανάτων», έτσι ακριβώς «δεν πρέπει» να επιτρέπονται «ακρότητες» που, έτσι ή αλλιώς, «εκτρέφουν το φαιό Κτήνος»! 

 

Η παρεούλα-«τείχος της Δημοκρατίας» είναι ακριβώς η αποϊδεολογικοποιημένη «πολιτική ωριμότητα» ενός προτεκτοράτικου διοικητισμού. Όλοι «ξεπλένονται» και «ανανεώνονται» σε τούτο το μαγικό καζάνι του σύγχρονου γκλομπαλιστικού αλχημισμού.

 

Δεν είναι απλά μια συνωμοσία, ένα ευανάγνωστο τρικάκι του συστήματος: είναι μια βαθιά μεταλλαγή στο κρίσιμο επίπεδο των ιεραρχήσεων που προσδιορίζουν τη δυναμική μιας πολιτικής σκέψης. Μεταλλαγή που αφορά στην (σε επίπεδο πρόσληψης) διαφοροποίηση των αντιθέσεων που συντάσσουν το πολιτικό ως μεσολάβηση των κοινωνικών σχέσεων. Μεταλλαγή που συναρτάται με τη δυναμική (=ασύδοτη) «εξωστρεφοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας στο πλαίσιο «αναβάθμισής» της ως «παράγοντα» της διεθνοποιημένης οικονομίας. Δεν είναι απλά «ιδεολογικό και πνευματικό» το ζήτημα, αλλά εξαιρετικά βαθύ υπό την έννοια της ενσωμάτωσης διαφορετικών λειτουργικών τρόπων αυτοσύστασης. Μια απλή ανάλυση-ανατομία των σημερινών εγχώριων «ελίτ» θα εξηγήσει εύκολα τις κουλτούρες δια μέσου των οποίων βιώνονται πλέον καθοριστικές ιστορικές πολιτικές έννοιες. Είναι άστοχος αναχρονισμός να μιλάμε απλώς για ήττα: Είμαστε μέρος μιας ολικής μεταμόρφωσης, και είμαστε (δηλαδή ό,τι συνηθίσαμε να αποκαλούμε Αριστερά) βασικά οι πρωτοπόροι του πολιτισμικού εκφυλισμού που φασιστικοποιείται ασταμάτητα μέσω του εφαρμοσμένου «χιλιασμού» των αποδομητικών ονειρώξεων της μετανεωτερικής «ριζοσπαστικής» διανόησης. 

 

Το σύγχρονο «φίδι» δεν ξεπετάγεται από σκοτεινά «αυγά», αλλά από εμφύτευση πολιτικών λογισμικών που αναθεωρούν μεθοδικά τα «δημοκρατικά αυτονόητα» υπό το Μείζον Αυτονόητο του εμπορευματικού ευδαιμονισμού, δηλαδή υπό το πρίσμα του πιο στοιχειώδους καταναλωτισμού σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της κοινωνικής εμπειρίας. Με άλλα λόγια: «Φασισμός» είναι αυτό που τυποποιείται ως χιτλερικός αναχρονισμός και όχι, ας πούμε η επιστημονικοποίηση της χρήσης της γλώσσας για την παραγωγή βιομηχανικών συμπεριφορών. «Φασίστας» είναι ο κραυγαλέα «κατωτάτου» νεοΠιτσώκος Ρουπακιάς, και καθόλου ο Παπαδημούλης που χρησιμοποιεί την αισθητική του «ευρωπαϊκού ονείρου» για να καμουφλάρει το παμπάλαιο έθος του άθλιου οικοπεδοφάγου και μαυραγορίτη. Πόση «σβάστικα» εμπεριέχει η ψυχρή γραμμικότητα του αποστειρωμένου μινιμαλισμού; Πόσος Μέγκελε χασκογελά στο βάθος των καλομονταρισμένων παραληρημάτων για «κατασκευή των φύλων»; 

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΡΕΤΑΙ από τα μαλλιά σε μια παραμορφωτική κακοποίηση. Ο κατακερματισμός των παλιών ενοτήτων της μπορεί να γίνει απειλητικός καθώς ενδέχεται να απελευθερώσει συστηματοποιημένες βουλήσεις για φυγόκεντρη σύγκλιση νέου τύπου «από τα κάτω». Πώς αποτρέπεις μια τέτοια εξέλιξη; Απλούστατα με το να κατασκευάσεις έναν εχθρό και να ενώσεις την κοινωνία απέναντί του. Κλασικό κόλπο, σίγουρα! Μόνο που σήμερα αλλάζει σύσταση και προοπτική: Αφενός μεν ταυτίζεται με την «προοδευτική» κοινωνική φιλοσοφία, αφετέρου δε γίνεται μια αυτονόητη «κοινή γνώμη» υπεράνω πάσης υποψίας! 

 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στον «αντισυνωμοσιολογισμό» πρωτοστατούν οι φανατικοί «αντίφα», δηλαδή αυτοί που αποτελούν τον «καλό» στη συνωμοσία κατασκευής «νεοναζιστικού ρεύματος» στην ελληνική κοινωνία. Διότι, βέβαια, τέτοιο «ρεύμα» ουδέποτε γνωματεύθηκε, και απλώς μονταρίστηκε μια «βίαιη αγανάκτηση» ως πόλος συσπείρωσης ενός ασυνάρτητου πατριωτισμού μικροϊδιοκτητικής αυτοσυνειδησίας που άλλοτε «πέρασε» και από το ΕΑΜ, και από την Ένωση Κέντρου, και από το ΠΑΣΟΚ. Εισερχόμαστε σε μια συναρπαστική εποχή βαθιάς ανίας που από τον κίνδυνο σπασμωδικών εκρήξεων θα «μας προστατεύουν» καλομελετημένες δαιμονοποιήσεις με ελεγχόμενο στόχο συγκινητικές αναφλέξεις! 

 

Δρόμος της Αριστεράς

 

Η κυβέρνηση των «περιοριστικών μέτρων» στα 11 βήματα.

 

 

Του γιατρού Θανάση Παπαγεωργίου 

 

Αυτό που γίνεται πλέον εύκολα αντιληπτό είναι ότι όσο εξελίσσεται η πανδημία, και μάλιστα σαφώς προς το χειρότερο, η ανάγκη λήψης μέτρων για την αντιμετώπισή της, προβάλλει ως άμεση και επιτακτική. 

 

Ωστόσο είναι εντυπωσιακό, το ότι η έννοια των μέτρων περιορίζεται μόνο στα «περιοριστικά», ενώ ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός που θα προσδιόριζε το διαχωρισμό και τη διαφοροποίησή τους, όπως «προληπτικά», «αποτρεπτικά» κλπ, απουσιάζει παντελώς από το καθημερινό λεξιλόγιο. 

 

Είναι λοιπόν φανερό ότι όταν οι αρμόδιοι, ανακοινώνουν μέτρα, στην ουσία απειλούν με μέτρα. Όταν οι δημοσιογράφοι ερωτούν: «τι μέτρα σκοπεύετε να πάρετε;», δεν εννοούν τίποτε άλλο εκτός από τα «περιοριστικά». 

 

Με τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί σήμερα η κατάσταση, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι όταν η κοινή γνώμη αναμένει μέτρα, στην ουσία τα αντιλαμβάνεται σαν κάποια απειλή ή σαν την επιβολή μιας τιμωρίας, που καλείται η ίδια και μόνο η ίδια να την υποστεί. 

 

Προς το παρόν όμως, η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα αντιφατικό φαινόμενο και σ’ ένα οξύμωρο συνειρμικό σχήμα: όπου ο κίνδυνος από την πανδημία συνδυάζεται πλέον με την απειλή των μέτρων για την αντιμετώπισή της, τα οποία «συνιστούν» οι «ειδικοί» για το καλό της και τα οποία καλείται να τα εφαρμόσει αποκλειστικά αυτή και μόνον. 

 

Προς στιγμήν γίνεται αισθητό, έως και ενοχλητικό, μόνον το leitmotif των συνεχών επικλήσεων και αναφορών στην «ατομική ευθύνη», χωρίς να αναφέρεται ούτε καν ενδεικτικά η συλλογική και ιδιαίτερα η «κρατική ευθύνη». Δυστυχώς αυτή είναι μόνο η αρχή. Όπως φαίνεται θα αργήσουμε να αντιληφθούμε την προηγούμενη αντίφαση, με την οποία ζούμε ήδη και λειτουργούμε, εδώ και πολύ καιρό. 

 

Αλλά τότε, μάλλον θα είναι πλέον αργά. 

 

Οι «υπεύθυνοι» που έχουν «αναλάβει» το έργο της προστασίας της υγείας του πληθυσμού της χώρας μας, στην επιλογή τους και στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την πανδημία αποκλειστικά και μόνον σε επικοινωνιακό επίπεδο, κατάφεραν με την αμέριστη συμπαράσταση και την ενεργητική συμμετοχή πολλών ΜΜΕ, να εξαφανίσουν από κάθε σχεδιασμό, κάθε δράση, όπως και από το δημόσιο διάλογο, την έννοια και το περιεχόμενο των «προστατευτικών» μέτρων. 

 

Δεν είναι τυχαίο, πως διάφοροι δημοσιογράφοι κατέληξαν σήμερα να ρωτούν μονότονα: 

• Σκοπεύετε να πάρετε κι άλλα μέτρα και ποια; 
• Θα γίνει ή δεν θα γίνει lockdown; 

Κανείς βέβαια δεν ρωτάει, ούτε κι αναρωτιέται το πιο σημαντικό και το πιο λογικό: Ποια ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ μέτρα πρέπει θα έπρεπε να είχαμε πάρει ή θα πρέπει να πάρουμε για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση; 

 

ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΑ «ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ» ΜΕΤΡΑ, ΠΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ!!! 

 

Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε από τους «υπεύθυνους», για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα είναι σαφής: 

 

1ον Στερούμε τη Δημόσια Υγεία από το βασικό περιεχόμενό της, δηλαδή την προνοητικότητα, την πρόβλεψη, την πρόληψη και ό,τι άλλο έχει σχέση με την έννοια της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 

 

2ον Στην πράξη την καταργούμε και στην ουσία την αναιρούμε 

 

3ον Με τον τρόπο αυτό η κρατική – συλλογική ευθύνη, αναιρείται κι αυτή με τη σειρά της, με σκοπό να εξαφανιστεί εντελώς από το προσκήνιο, από την πράξη, τη συνείδηση, ακόμη κι από το λεξιλόγιο 

 

4ον Επικεντρώνουμε πλέον στην ατομική ευθύνη, καθιστώντας τον πολίτη, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ υπεύθυνο, ένοχο κλπ, για το έλλειμμα ενεργειών του κράτους

 

5ον Για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, την ίδια στιγμή που θριαμβολογούμε εκθειάζοντας τις «επιδόσεις» μας και δημιουργούμε αίσθημα επανάπαυσης, θυμίζουμε πάντοτε την παρουσία του ιού ανάμεσά μας.

Άλλοτε πάλι, δαιμονοποιούμε την κατάσταση, εξισωνόμαστε – ανάλογα με το πότε και πώς μας συμφέρει – με τον υπόλοιπο κόσμο, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι πρόκειται για μια συμφορά παγκόσμιας εμβέλειας, που «αν και τα πήγαμε στην αρχή αρκετά καλά», τελικά δεν καταφέρνουμε να την αποφύγουμε. Κι αν αυτό συμβεί, θα φταίνε κατ’ αρχήν οι πολίτες που χαλαρώσανε. 

Εξάλλου, αν μη τι άλλο, αυτό θα οφείλεται στο ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατον, κι ότι σε τελική ανάλυση δεν είμαστε οι μόνοι που δεν γλυτώσαμε από αυτή τη μάστιγα!

 

6ον Μετά από τη συγκρότηση της θεωρητικής βάσης του επικοινωνιακού μοντέλου, στο οποίο έχει επιστρατευθεί κάθε διαθέσιμο μέσο και μια πανστρατιά εκπροσώπων των ΜΜΕ, ολοκληρώνεται το πλαίσιο της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, στην οποία θα μεταφερθεί το πεδίο της σύγκρουσης με τον ΑΟΡΑΤΟ ΕΧΘΡΟ, δηλαδή τον ιό και την πανδημία 

 

7ον Φροντίζουμε να δημιουργήσουμε έναν εύκολο και ελεγχόμενο αντίπαλο, που ταυτόχρονα να μην αποτελεί σοβαρό κίνδυνο, στην εφαρμογή του σχεδιασμού. Ίσα, ίσα να μπορεί να τον διευκολύνει. Με τα «διπλά μηνύματα», βασισμένα στη θεωρία του «διπλού δεσμού», που γίνονται αντιληπτά, μόνον ως αντιφάσεις, χωρίς να αποκαλύπτουν το πραγματικό βλαπτικό τους μέγεθος, εξασφαλίζουμε «διπλή επιτυχία». 

Ενισχύουμε τους συνωμοσιολόγους, αρνητές και κάθε λογής αμφισβητίες, εξασφαλίζοντάς σε αυτούς τη βασική τους επιχειρηματολογία, χάρις τα «δήθεν» κενά και τις αντιφάσεις μας, προκαλώντας και γενικεύοντας το κύμα αμφισβήτησης. Ταυτόχρονα μεταφέρουμε στο μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας την «δήθεν επιστημονική αβεβαιότητα», από τους ίδιους τους «έγκριτους επιστήμονες». 

Ο συνδυασμός των δυο αυτών επικοινωνιακών ενεργειών, δημιουργεί σύγχυση και αμφισβήτηση. Αργά ή γρήγορα – όπως άλλωστε έγινε – το μέτωπο της αμφισβήτησης θα γίνει κοινό, οπότε εύκολα, η οποιαδήποτε αντίθετη άποψη και κριτική, θα μπορεί να χαρακτηρίζεται συλλήβδην, ως συνωμοσιολογία, ως ανυπόστατη, ως αντιεπιστημονική κλπ. και θα είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη, από το φιλικά προσκείμενο μιντιακό σύστημα. 

Το πεδίο της σύγκρουσης έχει πλέον εντέχνως μεταφερθεί σε μια εικονική πραγματικότητα και κατ’ επέκταση στο φαντασιακό. Όταν και εφόσον χρειαστεί, η ίδια η τραγική πραγματικότητα, θα το διαψεύδει. Επομένως ο «αντίπαλος» εξουδετερώνεται από την ίδια τη πραγματικότητα, που εκείνος αρνείται. Επιπλέον η αντιπαράθεση μεταφέρεται ανάμεσα στους αρνητές και στους μη αρνητές του ιού και της πραγματικότητας. Ο διχασμός της κοινωνίας έχει επιτευχθεί. 

Τυχόν διαφοροποιήσεις θα είναι υποχρεωμένες να ενταχθούν σε μια από τις δυο αυτές κατηγορίες. Η αναπόφευκτη σύγκρουση, ακόμη και σε πραγματικό επίπεδο, δεν θα αφορά την πολιτεία, η οποία έκανε και κάνει το παν για να ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ και να την υγεία του πληθυσμού (sic !!). Αυτή εφαρμόζοντας πιστά την τρίτη αρχή των μέτρων: ΘΑ ΝΙΠΤΕΙ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΤΗΣ!

 

8ον Με το πρόσχημα της προσπάθειας να μην δημιουργείται πανικός, αποφεύγεται συστηματικά η δημοσιοποίηση στοιχείων και δεδομένων, με εξαίρεση αυτά, που ως ελλειπή, ανεπαρκή, επουσιώδη, αποσπασματικά και αδύνατον να ελεγχθούν, δεν προσφέρονται για σοβαρή επεξεργασία και συνεπώς για την εκτίμηση της πραγματικής κατάστασης, την οποίαν άλλωστε ούτε η ίδια η πολιτεία είναι σε θέση να κάνει. 

Η αρχή της διαφάνειας και της ουσιαστικής ενημέρωσης πρέπει να αποκλείεται από τη στρατηγική, όπως και η συμμετοχή των πολιτών, των εκπροσώπων και φορέων τους στη λήψη των αποφάσεων. Οι διαδικασίες αυτές ανήκουν αποκλειστικά στους «ειδικούς», που εισηγούνται, στην κυβερνηση, που παίρνει τις – πάντοτε – σωστές αποφάσεις, για τα κατάλληλα μέτρα και στο μιντιακό σύστημα, που έχει την αποκλειστικότητα της μεταφοράς τους και γενικά της «ενημέρωσης». 

Όλοι οι υπόλοιποι ως μη «ειδικοί», δεν μπορούν να έχουν άποψη και φυσικά ούτε λόγο. Με άλλα λόγια δεν τους πέφτει λόγος. Η «συμμετοχή» τους θα «περιορίζεται», στην ΕΥΛΑΒΙΚΗ εφαρμογή των «περιοριστικών μέτρων»

 

9ον Η στρατηγική θα βασίζεται στο δόγμα : «ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ», αντί για τη λογική: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ». Κάτι τέτοιο χρειάζεται δεδομένα και στοιχεία, που δεν έχουμε, δεν ξέρουμε πως να τα βρούμε, και ούτε θέλουμε να ξέρουμε, γιατί αυτά αποδομούν την ΕΙΚΟΝΑ, που έχουμε κατασκευάσει. Εξάλλου δημιουργούν ευθύνες και υποχρεώσεις 

 

10ον Καιρός λοιπόν πλέον να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, με την οποία ΕΜΕΙΣ (οι υπεύθυνοι) θα ασχολούμαστε όλο και λιγότερο, αφού προηγουμένως φροντίσαμε επιμελώς να αδρανοποιήσουμε τη Δημόσια Υγεία. Τα πάντα εναποτίθενται πλέον, στη διάθεση, στη φροντίδα των πολιτών και μάλιστα του καθενός από αυτούς ξεχωριστά. Είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΥΘΥΝΗ!

 

11ον Από τη στιγμή που αφαιρέσαμε από το οπλοστάσιό μας, όλον τον απαραίτητο και χρήσιμο εξοπλισμό που είχαμε στη διάθεσή μας για την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ, αρχίζουμε να εξαντλούμε, ένα, ένα τα μέτρα της ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ. Αυτά δεν είναι άλλα από τα «ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ», για την «ΕΥΛΑΒΙΚΗ» ΕΦΑΡΜΟΓΗ των οποίων, ως κλασσικό ποίμνιο ΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. 

 

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΗ» ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥΣ 

 

ΚΑΙ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ......... 

 

Πηγή

 

Μερικοί τις μπερδέψανε...

 

 

... τις βούρτσες...

 

 

«Ψεκασμένοι», «σύστημα» και σύστημα…

 

 

Του Μίλτου Βασιλείου 

Ιατρού Πνευμονολόγου, συν/χου αναπλ. Καθηγητή Παν/μίου Ιωαννίνων 

 

Η αριστερά …οφείλει χάριτες στον κορονοϊό… Καμία άλλη δράση, έμπνευση ή σύνθημα τους τελευταίους καιρούς δεν κατάφερε να …γεμίσει τον πλανήτη με τόσους «αντισυστημικούς»… Όλοι αυτοί, που χρόνια τους εξηγούσαμε, μάλλον ανεπαρκώς, ότι το σύστημα επιβουλεύεται κάθε πλευρά της ποιότητας της ζωής μας, ξαφνικά μας βγήκαν …από αριστερά… Από πολύ δεξιά επί της ουσίας, αλλά αυτό ας το αφήσουμε για μετά… Πώς να τους κόψεις …όλη αυτή τη λεβεντιά, το αντισυστημικό τους μένος, το πνεύμα αντίστασης, την αγωνιστική τους επιθετικότητα, τη σιγουριά, πως όλοι οι άλλοι που προσέχουμε, είμαστε ταϊσμένοι με σανό και κουτόχορτο… 

 

Βεβαίως, όλοι αυτοί, που επί χρόνια προσπαθούσαμε -κουτσά, στραβά- να τους εξηγήσουμε την ουσία των συμβαινόντων στην οικονομία, την κοινωνία και τον πολιτισμό, τότε, μας ενέπαιζαν ειρωνικά… 

 

Άντε ρε!!! Για όλα σου φταίει το σύστημα… Κοίτα, ρε τεμπέλαρε να βρεις μία δουλειά… Να ζήσεις την οικογένειά σου και άσε τη προπαγάνδα στην άκρη… Όλο τα ίδια και τα ίδια… Το σύστημα και το σύστημα… Άσε τις βλακείες και πήγαινε δούλεψε και άσε τις απεργίες και τις διαδηλώσεις… 

 

Και ας περίμενες άνεργος στην γωνία επί μήνες και χρόνια κι’ ας δούλευες 10ωρα και 12ωρα και πάλι να μην βγαίνεις… 

 

«Ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις, είναι πολύ δημοκρατικός», είπε ο πρωθυπουργός με την ευκαιρία της «μόλυνσης» του πρώτου αρλεκίνου των ΗΠΑ… Η αλήθεια είναι, πως ο κορονοϊός δεν σου ζητάει φορολογική ενημερότητα ούτε πιστοποιητικό φρονημάτων (αυτά έχουν εξάλλου …καταργηθεί)… Όμως, έχει κάποιες συνήθειες, που δείχνουν ότι επί της ουσίας προτιμάει το …πόπολο… Αρκεί η κατάσταση στις στάσεις των λεωφορείων, στις πλατφόρμες των τραίνων και μέσα στα οχήματα, για να βεβαιώσει …του λόγου το ασφαλές. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ιδανικότερες συνθήκες για την διάδοση της πανδημίας, την ίδια ώρα, που η κυβέρνηση κάνει …ανένδοτο αγώνα κατά του κορονοϊού… 

 

Αν κάνουμε μία έρευνα κοινωνικής σύνθεσης των στοιβαγμένων σαν σαρδέλες επιβατών, που πηγαίνουν το πρωί και έρχονται το απόγεμα από τις δουλειές τους, μάλλον θα δυσκολευτούμε να βρούμε έστω και μικρομεσαίους… Η συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκει σε εργαζόμενους με μηνιάτικο, που δεν επιτρέπει την πολυτέλεια της μετακίνησης με ΙΧ ή -πολύ περισσότερο- με ταξί… 

 

Επίμαχο, λοιπόν, το ερώτημα: Το «σύστημα» δεν εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την πανδημία;;; 

 

Αρχικά χρησιμοποιούμε εισαγωγικά στον όρο σύστημα, γιατί δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράμα… Για τους «ψεκασμένους», το σύστημα έχει μία καθαρά υπερφυσική φόρτιση… Και σε πολλούς από αυτούς, σύστημα σημαίνει: Εβραίοι, κομμουνιστές, μπολσεβίκοι, αριστεροί, συνοδοιπόροι κ.λπ. 

 

Και τώρα στο ερώτημα… Ασφαλώς το σύστημα εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος την πανδημία… Ήδη, αυτούς τους λίγους μήνες έχουν πραγματοποιηθεί σε Ελλάδα, Ευρώπη και κόσμο ριζικά επιδεινωτικές ανατροπές σε ζητήματα, εργασιακών συμβάσεων, αμοιβής της εργασίας, υγιεινής της εργασίας, ασφάλειας της εργασίας … Αυτό είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό του συστήματος, δηλαδή του καπιταλισμού, -για να μην μιλάμε για το σύστημα σαν τους «ψεκασμένους»-, που θα εκμεταλλευθεί προς ίδιον όφελος ακόμη …και τον τελικό κυπέλλου στο πινγκ-πονγκ… Η επιδείνωση της ποιότητας ζωής των δισεκατομμυρίων εργαζόμενων στον πλανήτη είναι συνεχής από αιώνων επιδίωξη του καπιταλισμού, σαφώς επιδεινούμενη τις τελευταίες δεκαετίες, που εξέλιπε το αντίπαλο δέος του «υπαρκτού» ενώ ο ίδιος βιώνει δομικές κρίσεις, σχετιζόμενες με δυσκολία αύξησης του ποσοστού κέρδους… 

 

Η πανδημία του κορονοϊού για τον «διοικούντα» καπιταλισμό είναι απλά μία «ευκαιρία», που μπορεί να είναι χρήσιμη και να γίνει ακόμη πιο «χρήσιμη» σε πολλά επίπεδα… Ταυτόχρονα, όμως ο υπαρκτός κορονοϊός είναι άμεσα θανάσιμος εχθρός των εργαζόμενων του κόσμου τούτου… Δεν απειλεί απλά τα δικαιώματά τους, τα όνειρά τους… Απειλεί την ίδια τη ζωή τους! Τόσο συγκλονιστικά και συνάμα τόσο απλά… 

 

Είναι γεγονός, ότι μεγάλο μέρος των «ψεκασμένων» ανήκει στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα… Τέτοιοι ασφαλώς είναι αυτοί που πλήρωσαν διακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια κατ’ άτομο για να παρακολουθήσουν ένα από τα προεκλογικά παραληρήματα ασυναρτησιών του Τραμπ, χωρίς να φοράνε μάσκα σε ποσοστό πάνω από 90%... Αυτοί, όμως, αν κολλήσουν θα έχουν την άριστη φροντίδα σε όλα τα επίπεδα… Δεν θα μείνουν εκτός ΜΕΘ, όταν αυτές μπουκώσουν… Δεν θα μείνουν χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές όταν αυτοί οι ελάχιστοι και ποσοτικά ανεπαρκέστατοι θα έχουν γίνει χίλια κομμάτια για να τρέχουν και να μην φτάνουν… Δεν θα γονατίσουν οι οικείοι τους από την δική τους υποχρεωτική ανεργία… Δεν θα στερηθούν πανάκριβα θεραπευτικά σχήματα, όταν αυτά μπουν σε εφαρμογή και που φυσικά δεν θα καλύπτουν τα ανεπαρκέστατα χρηματοδοτούμενα εθνικά συστήματα υγείας… 

 

Να γιατί έχει νόημα η ενημέρωση κάποιων από τους «ψεκασμένους», που αντικειμενικά είναι δίπλα μας… Δεν μιλάμε για αυτούς, που οι ιστότοποι προτίμησής τους βγάζουν από την πρώτη ματιά ακροδεξιά μπόχα… Εδώ, μάλλον ισχύει το του Αποστόλου Παύλου: «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, παραιτού»… Κάτι ήξερε, καλύτερα από μας, ένας από τους πιο επιτυχημένους διαχρονικά κήρυκες ιδεών παγκοσμίου εμβέλειας… 

 

Όμως, παραμένει ένα κεφαλαιώδες ζήτημα: Η άρνηση τήρησης των μέτρων από ένα υψηλό ποσοστό, της τάξης του 20% και βάλε, αποτελεί -μεταξύ πολλών ολέθριων συνεπειών- θανάσιμη απειλή και για τους υπόλοιπους… Το πόσο κακό είναι θα το καταλάβουμε καθώς το δεύτερο κύμα της πανδημίας θα εξελίσσεται… Οι «ψεκασμένοι» αρνητές της μάσκας και οι φίλοι τους, -εκείνοι, που θεωρούν την COVID-19 σαν μία συνηθισμένη ίωση- είναι το καλύτερο υλικό για μαζική εφαρμογή της «ανοσίας της αγέλης», που βολεύει το σύστημα, όσο καμία άλλη παράμετρος της πανδημίας… Ανοσία της αγέλης, σημαίνει τεράστιες εξοικονομήσεις σε μισθοδοτικό, ασφαλιστικό, κατασκευαστικό και συνταξιοδοτικό κόστος από μεριάς …φιλελεύθερης πολιτείας, που οι ηθικές της αναστολές για κάτι τέτοια δεν είναι …και τόσο ισχυρές. Σήμερα, λοιπόν, η «ανοσία της αγέλης» έχει την παγκόσμια κατακραυγή αναγκάζοντας ακόμη και τον Μπόρις Τζόνσον και άλλους ομοειδείς λάτρες της να την εγκαταλείψουν. Οι «ψεκασμένοι», όμως, με την βλακώδη περιφρόνησή τους στον κορονοϊό και τα μέτρα προστασίας από αυτόν, φροντίζουν καλύτερα απ’ όλους για την εφαρμογή της… Το μέγεθος μάλιστα της συμβολής τους θα πολλαπλασιαστεί καθώς τα κρούσματα θα αυξάνονται… Κάθε παράβαση των επιβαλλόμενων μέτρων, που για τους ψεκασμένους είναι πράξη λεβεντιάς, θα συνεπάγεται παράταση της πανδημίας και αύξηση των κρουσμάτων, των νοσηλευόμενων, των διασωληνωμένων και των νεκρών… 

 

Αυτή η απειλή πρέπει να περιοριστεί με κάθε εύλογο τρόπο στο ελάχιστο δυνατό. Τουλάχιστον ας περιφρουρήσουμε την υγεία όλων, όσων αναγνωρίζουν τον κίνδυνο… Ανάμεσά τους και τη δική μας… 

 

Πηγή