«Φούτσε! Έχει φούτσε;». Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Το κρύο της Τρίπολης είναι βαρύ. Όλοι το λένε. Και οι ντόπιοι και οι επισκέπτες. Αδυνατούσα να καταλάβω την αξία μιας τέτοιας διαπίστωσης (τι στο καλό· το πολύ κρύο είναι παντού βαρύ, γιατί τέτοια προκατάληψη με την Τρίπολη;). Μέχρι που πήγα και σ’ άλλα μέρη, ντόπια και ξένα, με πολύ κρύο. Έκτοτε αναφωνώ κι εγώ μαζί με τους άλλους: «Το κρύο της Τρίπολης είναι βαρύ.». 

Τρίπολη λοιπόν. Περίπου 60 χρόνια πριν. Παραμονή Χριστουγέννων. Μεσημεράκι. Βοριάς παγωμένος, το Μαίναλο κάτασπρο από το χιόνι, πυκνές νιφάδες χιονιού πέφτουν και μέσα στην πόλη και γενικά … (μαντέψτε…) … κρύο βαρύ! 

Στην πλατεία ΑγιοΒασίλη πολλοί οι διαβάτες, όλοι βιαστικοί, όλοι πολυάσχολοι. Νοικοκυρές και συνταξιούχοι για τα τελευταία ψώνια, κάτι πιτσιρικάδες αγωνίζονται να βρουν κάποιον που δεν του τα ‘πανε ακόμα (τα Κάλαντα) για να κονομίσουν καμιά δεκάρα, κτλ κτλ. 

Οι δύο νεαρές κοπέλες, κουκουλωμένες μέχρι τ’ αυτιά μέσα στα φθαρμένα πανωφόρια τους, έχουν τελειώσει τα ψώνια και τρέχουν για το σπίτι. Παγωμένες αλλά γελαστές, οι δυό αδελφές πηγαίνουν να ετοιμάσουν το γιορτινό τραπέζι, ανέμελες και ευτυχείς. Και η ευτυχία τους αυτή δεν πηγάζει από πλούτη … 

Η μικρότερη από τις δύο σταματάει ξαφνικά. Μες στο χιόνι και παρά τον αέρα παρατηρεί κάτι παράξενο. Κάτι αλλόκοτο υπάρχει στην πλατεία, κάτι εντελώς αταίριαστο με το υπόλοιπο σκηνικό. Σε πλήρη αντίθεση με τη διάχυτη και διαρκή κίνηση που επιβάλει το βαρύ κρύο, μια μικρή φιγούρα είναι εντελώς ακίνητη. Για πολλή ώρα. 

Ένα τόσο δα ανθρωπάκι. Ένα παιδάκι. Ένα γυφτάκι. 

Βρίσκεται μπροστά στο περίπτερο. Δεν το κουνάει από κει. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον περιπτερά. Απλώνει το χεράκι του και κάτι λέει. Ξανά και ξανά. 

Μάταια. Εκείνος είναι κλεισμένος στο περίπτερο, προσπαθώντας να ζεσταθεί μ’ ένα μαγκάλι με κάρβουνα. Έχει κλείσει ακόμη και το τζαμάκι. Ούτως ή άλλως και με ανοιχτό το τζαμάκι η προσπάθεια του μικρού θα ήταν καταδικασμένη. Η παιδική φωνούλα παρασέρνεται από τον βοριά και το μικρό κορμάκι είναι αόρατο από το εσωτερικό του περιπτέρου. 

Οι κοπέλες πλησιάζουν. Το σοκ είναι μεγάλο. 

Το γυφτάκι είναι ολομόναχο και ρακένδυτο. Στο τεντωμένο χεράκι του κρατάει μια δεκάρα (από κείνες με την τρύπα στη μέση· τις θυμάστε;) και επαναλαμβάνει μονότονα την ίδια ερώτηση: 

«Φούτσε! Έχει φούτσε;». («Φούσκες! Έχεις φούσκες;»). 

Είναι κάτι στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ιλαροτραγικές. Αν τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα, το αποτέλεσμα λέγεται κλαυσίγελως. 

Σ΄αυτή τη θέση βρέθηκαν οι κοπέλες μας. Ένα παγωμένο και πεινασμένο παιδάκι, χωρίς καμία επίβλεψη ενηλίκου, αψηφά κρύο και πείνα και επιχειρεί να ξοδέψει όλο του το βιός για να αγοράσει … μπαλόνια!!! 

Δεν δίνει δεκάρα για τον χιονιά. Δεν δίνει δεκάρα για την άδεια του κοιλίτσα. Δίνει όμως τη μία και μοναδική του δεκάρα για «φούτσε»! 

Κάθε προσπάθεια που κατέβαλαν οι κοπέλες μας για να πείσουν το γυφτάκι να μπει κάπου για να προφυλαχθεί από το κρύο και για να μην ξοδέψει το υστέρημά του σε ... φούσκες, απέβη άκαρπη. Ο μικρός ήταν ανένδοτος. Παγωμένες κι αυτές και πεινασμένες ξεκίνησαν απογοητευμένες να φύγουν, όταν προς ανακούφισή τους έτρεξε άλλος διαβάτης. Άνδρας αυτός και αυστηρός, ωστόσο δεν φαινόταν να καταφέρνει πολλά πράγματα, ενόσω οι δεσποινίδες απομακρύνονταν. Ο γυφτάκος είχε αποφασίσει να διεκδικήσει μέχρις εσχάτων το δικαίωμά του στην ευτυχία, όπως εκείνος την εννοούσε. 

Οι κοπέλες δεν έμαθαν ποτέ τι απέγινε το γυφτάκι. Αργότερα όμως, το ίδιο βράδυ, καθισμένες με τον μικρότερο αδελφό τους στο γιορτινό τραπέζι, αναλογίστηκαν πόσο ευτυχισμένες ήταν. Νέες και όμορφες, είχαν όλη την ζωή μπροστά τους. Χρήματα και καλούδια δεν είχαν, είχαν όμως ένα καμαράκι με μικρό ενοίκιο, μια ξυλόσομπα-αντίδοτο στο βαρύ κρύο κι ένα τσουκάλι με όσπρια και λαδερά. Είχαν αφήσει πίσω τους, στο χωριουδάκι της ορεινής Αρκαδίας, τη φτώχεια και τη μιζέρια, το φτωχοκάλυβο, τη στρωματσάδα για έξι παιδιά, το λιγοστό φαΐ και την ανύπαρκτη θέρμανση. Ο καλός Θεός είχε φροντίσει να βρει δουλειά στη Μακεδονία ο μεγάλος τους αδελφός, ο επιστήμονας, και να καλοπαντρευτεί (με δάσκαλο!) η μεγάλη τους αδελφή. Η βοήθεια απ’ αυτούς, σε συνδυασμό με τα μεροκάματα του μικρού αδελφού ήταν αλάνθαστα σημάδια Θείας Πρόνοιας. 

Η μικρότερη από τις κοπέλες, η πολυαγαπημένη μου θεία, ταξίδεψε λίγα χρόνια αργότερα για τον Παράδεισο (είμαι σίγουρος), η μεγαλύτερη όμως, η γερόντισσα πλέον μάνα μου, συνεχίζει (υπό καθεστώς κλαυσιγέλωτος) να διηγείται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες την παραπάνω ιστοριούλα. 

Σας τη μεταφέρω αυτούσια και μαζί με τις ευχές μου, παρακαλώ σας. 

Παρακαλώ σας, σκεφθείτε. Κανείς δεν πρέπει να δηλητηριάζει τη νιότη του, την υγεία του, τη ζωή του εντέλει, κυνηγώντας υλικά αγαθά και πλούτη. Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να ‘ναι ευτυχισμένος. Να μην πεινάει και να μην κρυώνει θέλει. Ένα πιάτο φαΐ κι ένα κεραμίδι για το κεφάλι του. Και μερικές ψυχούλες, ιδιαίτερα οι παιδικές, αγαλλιάζουν με κάτι φανταχτερό, έστω και φθηνό, έστω και περιττό… 

Ελλάς, το μεγαλείο σου!

Το πρωί σού διώχνουν τους πελάτες οι λάθρο που μαζεύονται έξω από το μαγαζί σου και το βράδυ εκείνοι που κάνουν πορεία συμπαράστασης προς όσους σου έδιωχναν τους πελάτες το πρωί. 

Στη βουλή πλειοψηφούν συντριπτικά οι καπιτάλες κι απέξω τους φυλάνε οι κομμουνιστές. 

Οι φασίστες ιδρύουν γραφεία ευρέσεως εργασίας και οι κομμουνιστές απολύουν εργαζόμενους. 

Οι τράπεζες ληστεύουν τον λαό και ο λαός προστατεύει τις τράπεζες από τους ληστές. 

Τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων γίνονται αστυνομικοί και τα λουκουμόπαιδα αντιεξουσιαστές. 

Οι λαϊκές συνοικίες ψηφίζουν ακροδεξιά και τα προάστια ακροαριστερά. 

Τις διαδηλώσεις του λαού τις διαλύουν και οι εξουσιαστές και οι αντιεξουσιαστές. 

Αν έχεις αυτοκίνητο την έβαψες. Αν δεν στο πάρουν οι εξουσιαστές (τράπεζες, εφορία), θα στο κάψουν οι αντιεξουσιαστές. 

Η δωρεά οργάνων, η Τουρκική γλώσσα και η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτικές. Αυτό για τους ιθύνοντες είναι απαράδεκτο, οπότε σκέπτονται να καταργήσουν την τελευταία. 

Εκεί που έπεφταν κορμιά χορεύουν ξέκωλα αλλά κι εκεί που χορεύουν ξέκωλα πέφτουν κορμιά. 

Αν οποιαδήποτε μέρα του χρόνου σηκώσεις σημαία με αγκυλωτό σταυρό καίγεσαι στην πυρά ως νεοναζί. Αν σηκώσεις σημαία κράτους συνεργάτη των ναζί, ανήμερα της επετείου του πόλεμου κατά των ναζί, παίρνεις εύσημα επειδή προάγεις την φιλία των λαών. 

Οι μειώσεις αποδοχών είναι νόμιμες, με δικαστική απόφαση. Εξαιρούνται τα κέρδη των κερδοσκόπων, τα κλεμμένα από τα λαμόγια, τα bonus των golden boys, τα εισοδήματα των τοκογλύφων και οι μισθοί των δικαστών. 

Τα λαμόγια κρύβονται πίσω από τους νόμους και πίσω από τα λαμόγια κρύβονται οι νομοθέτες. 

Οι πινακίδες της τροχαίας που προστατεύουν τη ζωή σου και καθυστερούν την συνάντησή σου με το Θεό, έχουν καλυφθεί από συνθήματα όπως «Ο Θρύλος είναι η Ζωή μας» και «ΠΑΟ Θρησκεία». 

Όλοι πετάνε ό,τι σκουπίδια και απόβλητα θέλουν, όπου θέλουν και όποτε θέλουν, αλλά όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα τίθεται θέμα κινδύνου της υγείας των πολιτών. 

Από τις τρύπιες εξατμίσεις, τα κλαπατσίμπανα και τις γαϊδουροφωνάρες δεν κοιμάται κανείς, πλην των υπευθύνων για την εφαρμογή των νόμων περί «ηχορύπανσης» και «κοινής ησυχίας». 

Τηλεόραση, σόου-μπιζ και διαφήμιση πουλάνε σεξ και βία ανεξέλεγκτα, αλλά η κοινωνία κινδυνεύει από κάτι δυστυχισμένες ιερόδουλες με AIDS. 

Όλοι περνάνε με κόκκινο και κανείς δεν ανάβει φλας, αλλά αν γίνει σεισμός και πέσει κανένα κτίριο ο υπεύθυνος μηχανικός βγαίνει στη σέντρα για «ενδεχόμενο δόλο». 

Οι φοιτητές μάχονται για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα πανεπιστήμια, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να διακινούνται προϊόντα λαθρεμπορίου, ναρκωτικά και μολότοφ. 

Η ληστεία μετά φόνου είναι ρουτίνα. Η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως καθ’ υπέρβασιν των ορίων της νομίμου άμυνας είναι κάτι ανήκουστο που συγκλονίζει τους νομικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους. 

Να πω κι άλλα; 

Αδελφοί Παλαιστίνιοι, είστε βέβαιοι;

Φίλοι και αδελφοί Παλαιστίνιοι. 

Οι Έλληνες δεχθήκαμε με πολλή χαρά την είδηση της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους, κι ας είναι λειψή, κι ας είναι μόνο η αρχή μακριού και δύσβατου δρόμου. 

Δεχθήκαμε με ακόμη περισσότερη χαρά τις ειλικρινείς και συγκινητικές ευχαριστίες τής εδώ αντιπροσωπείας σας, για τη θετική ψήφο της Ελλάδας στην ψηφοφορία του ΟΗΕ, που αποδεικνύουν ότι οι δεσμοί μας δεν έχουν πεθάνει και δεν γίνεται να πεθάνουν. 

Δήλωσε όμως η αντιπροσωπεία σας ότι «η γενναία αυτή απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης εδραιώνει το κύρος της Ελλάδας στον αραβικό κόσμο και διεθνώς ως μια σταθερή και δυνατή φωνή υπέρ του δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας». 

Σας ρωτώ λοιπόν: Είστε βέβαιοι; 

Φίλοι και αδελφοί Παλαιστίνιοι, ας μην κοροϊδευόμαστε. 

Ο αραβικός κόσμος και δυστυχώς και ο Παλαιστινιακός λαός, βρίσκεται σε λάγνο εναγκαλισμό με τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της Ελλάδας και όχι μόνο. Την Τουρκία. Το μαντρόσκυλο-κοπρόσκυλο της συμμορίας φονιάδων, του προστάτη της βίας και ανομίας (της Σιωνιστικής συμπεριλαμβανομένης) που λέγεται ΝΑΤΟ. 

Δεν θα σας ζαλίσω τούτη την ώρα με ενοχλητικές παρατηρήσεις. Δεν θα σας πω για τους πετρελαιάδες του αραβικού κόσμου και τις μπίζνες με τους καπιταλιστές (του Ισραήλ συμπεριλαμβανομένου), ούτε για τις αραβικές συνδιασκέψεις που κόπτονται υπέρ του παράνομου Τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, ούτε και για τους Βορειοαφρικανούς αδελφούς σας που αρνούνται τα δικαιώματα της Ελλάδας στα θαλάσσια σύνορά τους. 

Μιας κι εσείς μιλήσατε για δίκαιο και διεθνή νομιμότητα, θα σας θυμίσω απλώς ότι αυτοί που χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τα νεκρά παιδιά σας, είναι οι ίδιοι που κατέχουν παράνομα το ένα τρίτο της Κύπρου, οι ίδιοι που εποικίζουν κατεχόμενα εδάφη, οι ίδιοι που αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη νόμιμου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, οι ίδιοι που δολοφονούν τα παιδιά του Κουρδιστάν. 

Ευχόμενος κάθε ευτυχία και προκοπή στον τυραννισμένο λαό σας, σας παρακαλώ, μέσα στη χαρά σας να μην ξεχνάτε: 

Όποιος για να γλυτώσει από τον ένα σφαγέα πέφτει στις αγκάλες άλλου σφαγέα, αργά ή γρήγορα θα μετανιώσει… 

Ήθελα…

Νίκου Καββαδία 

Ήθελα πάντα νάμενα μικρό κι αγνό παιδί 
που απ’ το ψυχρό δωμάτιο του έξω ποτέ δεν βγαίνει 
και που, σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι· 

που έχει μιαν ήρεμη καρδιά και σα μικρού πουλιού δειλή, 
και που άλλη δεν εγνώρισε γυναίκα απ’ τη μαμά του· 
που ώρες πολλές, σε μια γωνιά, μένει και διόλου δε μιλεί, 
και κάποια κούκλα που αγαπά κρατάει σφιχτά σιμά του· 

που τα ψυχρά απογέματα, τα φθινοπωρινά, 
το δρόμο έξω κοιτάζοντας απ’ το παράθυρό του, 
άγνωστα μέρη σκέφτεται, ταξίδια μακρινά, 
που στα βιβλία του διάβασεν ή που είδε στ’ όνειρό του. 

Και μια βραδιά χειμερινή, που όλα με χιόνι έχουν στρωθεί, 
μες στο ψυχρό και θλιβερό δωμάτιο του πεθαίνει. 
Κι ως Αρλεκίνος να το πάρει ο Χάρος έχει ερθεί 
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι συντριμμένοι… 

Υ.Γ Ευρίσκομαι σε κατάθλιψη. Σκοτάδι παντού. Καμία καλή είδηση. Θα νιώθετε πολλοί έτσι. Αναρτώ λοιπόν γίγαντα Καββαδία. Στίχους που με εκφράζουν απόλυτα. Με μια επισήμανση: μην αγωνιάτε οι φίλοι μου, μην εφησυχάζετε οι εχθροί μου. Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω. 

Και μια δήλωση ψυχής – παρότρυνση προς όλους: Το τομάρι μου δεν αξίζει τίποτε, αλλά εγώ είμαι πείσμων. Θα το πουλήσω ακριβά. Πανάκριβα. 

Αίσχος! Ρατσιστικά Εχθροπαθή Βιντεοπαιχνίδια!

Να αποσυρθούν πάραυτα! 

Να λυσσάξει το γνωστό σινάφι! Να οργανωθούν διαμαρτυρίες! Να γίνουν συλλαλητήρια!

Ο ρατσισμός και η εχθροπάθεια δεν θα περάσουν! 

Οι εχθροί της Εκκλησίας.

Δέκα και πλέον χρόνια πριν. Απογευματάκι Κυριακής. Πλάκα. Ουζερί «Τάδε» με εξαιρετικά εδέσματα. Η παρέα (μου) αποτελείται από αρκετούς φίλους και φίλες, διαφόρων ηλικιών, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ανώτατη Εκπαίδευση. 

Ο πλέον ηλικιωμένος εξ αυτών, κοντά στα εξήντα, μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Όχι άδικα. Θέτει ζητήματα, φιλοσοφεί, διδάσκει. Με ωραία γλώσσα, επιχειρήματα αλλά και χιούμορ. 

Πρόκειται για Καθηγητή του Πανεπιστημίου και μάλιστα πρώτης βαθμίδας, με τρομερές γνώσεις, ηθική και εντιμότητα. 

Ακούω ενθουσιασμένος και … σωπαίνω. Ναι, ο πολυλογάς κάτοχος του παρόντος ιστολογίου σιωπά (πώς το ‘παθε;). 

Κάποια στιγμή ο κύριος καθηγητής θίγει το θέμα της υπερπληθώρας συλλόγων, ενώσεων, σωματείων κτλ. Αρχίζει να απαριθμεί άπειρα τρελά ονόματα, αντικείμενα, σκοπούς και άλλα ξεκαρδιστικά που έχει συλλέξει και το γέλιο πάει σύννεφο (του ούζου συνεπικουρούντος). 

Μέσα στη γενική ευθυμία, τολμά και «ριζοσπαστική» πρόταση: σε αντιδιαστολή με τον κάθε πικραμένο, γελοίο ή αργόσχολο, να πρωτοτυπήσουμε, εμείς οι παρευρισκόμενοι, ιδρύοντας έναν Σύλλογο Καλών Ανθρώπων! 

Μετά την πρώτη έκπληξη, παίρνω αμπάριζα και βγαίνω: ερωτώ τον σεβαστό καθηγητή αν είναι θρήσκος και ειδικότερα αν είναι Χριστιανός. 

Απαντά θετικά και τότε τον πληροφορώ ότι, προκειμένου για Χριστιανούς, ο προτεινόμενος σύλλογος θα ήταν άνευ αντικειμένου: οι Χριστιανοί διαθέτουμε την Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας. 

Ο Καθηγητής συμφωνεί και η συζήτηση εκτρέπεται προς άλλα θέματα. 

Ανακάλεσα στην μνήμη μου το περιστατικό, λόγω της ωμής, χυδαίας και απροκάλυπτης επίθεσης που δέχεται η θρησκεία μας και ιδιαίτερα το πρόσωπο του Ιησού Χριστού από συμπλεγματικά και κακοήθη δίποδα ανθρωποειδή και της ανύπαρκτης έως υποτονικής (γραφειοκρατικής) αντίδρασης της Εκκλησίας της Ελλάδας. 

Ερωτώ λοιπόν: 

Η μόνη λύση είναι ο ακτιβισμός μερικών Χριστιανικών οργανώσεων και μεμονωμένων Χριστιανών; 

Ιερά Σύνοδο και συγκεκριμένα Αρχιεπίσκοπο διαθέτουμε; Κεφαλή της Ορθοδοξίας δηλαδή Πατριάρχης υφίσταται; 

Αυτοί που αναλώνονται σε ανούσιες νουθεσίες, άσκοπες εγκλίσεις και γλυκανάλατες αναλύσεις είναι πνευματικοί Πατέρες; 

Αυτοί που ξιφουλκούν σπανίως και εκ του ασφαλούς, γενικώς και αορίστως είναι πνευματικοί ταγοί; 

Αυτοί που συμμαχούν με πολιτικούς με πρόσχημα την φιλανθρωπία, τις διακρατικές φιλίες και την ανεκτικότητα ενώ εμφανίζονται σε συνέδρια της Κόκα-Κόλα και σε υπουργικά συμβούλια για «ευλογημένη συνεργασία» (κατά Ψυχάρη) με τους αντίχριστους της πολυπολιτισμικής Κόλασης είναι Ορθόδοξοι Ιεράρχες; 

Έθεσε κανείς από δαύτους βέτο στα πολιτικά αποβράσματα που όχι μόνο καλύπτουν αλλά και επιδοτούν τους αντίχριστους «καλλιτέχνες» και «δημοσιογράφους»; 

Σήκωσε κανείς τον τόνο της φωνής στους αλιτήριους που υπερασπίζονται τις πορδές συστημικών φασιστών εις το όνομα της «ελευθερίας της έκφρασης;». 

Κατέβασε κανείς τους πιστούς σε διαμαρτυρία (ειρηνική και κόσμια όπως αρμόζει σε χριστιανούς;) για τις βεβηλώσεις εκκλησιών, τα ξεβρακώματα μπροστά στη Μητρόπολη και τα σεξοπορνοδιαστροφικά σενάρια που εμπλέκουν τον Ιησού; 

Υπέβαλε κανείς αίτημα στον Εισαγγελέα να προστατευθεί η θρησκεία μας και να παταχθεί η βλασφημία της όπως ορίζει το Σύνταγμα και οι Νόμοι; 

Και μην ακούσω τον σαθρό αντίλογο περί γυρίσματος του άλλου μάγουλου κτλ κτλ διότι θα απαντήσω με τα περί φραγγελίου. 

Λυπάμαι που σας το λέω Χριστιανοί μου, αλλά οι εχθροί είναι εντός των τοιχών. 

Δυστυχώς ΚΑΙ της Εκκλησίας. 

Υ.Γ. 1 Η ιδέα για την ανάρτηση προέκυψε από την ανάγνωση πρόσφατου άρθρου του ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ιστολογίου Κόκκινος Ουρανός. 

Υ.Γ.  2  Καταλαβαίνετε γιατί έπρεπε να βγει από τη μέση ο Χριστιανός Σωκράτης Γκιόλιας;

Σκύβαλα, κάτω τα κουλά σας από τον Ελληνικό Στρατό!

Ακούστε καλά παλιόσκυλα. Συνδικαλισταράδες, προβοκάτορες αριστεροί, πατριδέμποροι πολιτικάντηδες, βαθυστόχαστοι κολαούζοι του Αντωνάκη και κοπρίτες δημοσιοκάφροι. Κι άλλοι πολλοί … 

Ο Στρατηγός ακόμη κι αν είχε ετοιμοπόλεμο στρατό μες στο Πεντάγωνο δεν θα τον χρησιμοποιούσε εναντίον τον διαδηλωτών. Διότι τότε θα πέφτατε να τον φάτε. 

Θα σας έπιανε τάχα ο πόνος για τους δυστυχείς απλήρωτους εργαζόμενους που τους δέρνουν οι κακοί στρατιωτικοί, θα σας «ξυπνούσανε» δήθεν «μνήμες άλλων εποχών» τότε που η Στρατονομία έδερνε πολίτες κτλ. Και τα λοιπά δηλαδή υποκριτικά που κάθε τόσο ξεθάβουν τα πούστικα μυαλά σας. 

Από την στιγμή που οι εργαζόμενοι πήραν την απόφαση να εισβάλουν (κατευθυνόμενοι), ό,τι και να συνέβαινε θα είχατε την αφορμή που γυρεύατε για να επιτεθείτε στον Στρατό. Τον Ελληνικό Στρατό, που οι περισσότεροι δεν υπηρετήσατε. 

Ο Στρατηγός λοιπόν έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε το καλύτερο. Να μην τα βάλει με τμήμα του χειμαζόμενου λαού, έστω κι αν ήταν κατευθυνόμενο, έστω κι αν αυτό συνεπαγόταν αλγεινή εικόνα για το Στρατό. 

Ακούστε λοιπόν καλά καριόληδες. Εσείς που δεν σέβεστε τίποτε, ούτε Ιστορία αιώνων, ούτε την Ακρόπολη την ίδια, ούτε ανθρώπους που έχουν ως σκοπό να φυλάξουν τα ξεφτιλισμένα τομάρια σας έστω κι αν χρειαστεί να πεθάνουν. 

Τα γυναικουλίστικα σχολιάκια σας, την ψεύτικη λύπη σας και την «απόδοση ευθυνών» που πιπιλάτε (των άλλων φυσικά κι όχι των δικών σας ευθυνών) να τα βάλετε εκεί που ξέρετε. 

Ο Στρατηγός Κωσταράκος κάνει το καθήκον του. Κάθε πρωί που ξυπνάει διατάζει και μια άσκηση πραγματικών συνθηκών. Κρατάει τους πάντες ζεστούς. Στέλνει μηνύματα προς εχθρούς και φίλους. Στέλνει μηνύματα προς όλους και κυρίως προς εσάς και τις κυράτσες σας που βλέπετε «Σουλεϊμάν», που κόπτεσθε για την ελληνοτουρκική φιλία και παρακαλάτε τον πασά για μπίζνες στον τουρισμό. 

Ο Στρατηγός Κωσταράκος είναι ΑΞΙΟΣ. Από τους τελευταίους άξιους Έλληνες που τιμούν τον όρκο τους, τον Στρατό μας, την Πατρίδα. 

Ακούστε ψοφίμια. 

Κάτω τα κουλά σας από τον Στρατηγό. 

Κάτω τα βρωμόχερά σας από τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό! 

Η βλακεία είναι ανίκητη; Και το συμφέρον. Και η προβοκάτσια.

Θαύμα! Θαύμα! Ο προβοκάτορας ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο λίγον καιρό ξαποσταίνει. 

Πάει πολύς καιρός που δεν διαβάζω το «Macedonia’s No 1 blog» και που δεν το προτείνω σαν ιστολόγιο. Οι λόγοι είναι πολλοί και όλοι σοβαροί. 

Ωστόσο, το καλό πρέπει να λέγεται. Ένας από τους βασικούς αρχικούς διαχειριστές του, είχε «σαλτάρει» με την καλή έννοια. Είχε μαλλιάσει το πληκτρολόγιό του να επαναλαμβάνει και να παροτρύνει τους αναγνώστες του να αγνοούν τα «αλυσιδωτά μηνύματα». Κοινώς να μην «τσιμπάνε» σε chain mails με πιασάρικο περιεχόμενο, κατά κανόνα αποκύημα φαντασίας, τα οποία στέλνει όποιος τα λαμβάνει, χωρίς καμία διασταύρωση, σε όσους ξέρει και δεν ξέρει. Ιδιαίτερα εκείνο το ανεκδιήγητο με το «παλικάρι που νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό και χρειάζεται κάμποσες φιάλες αίμα». 

Είχε, ο δυστυχής, σπάσει τα νεύρα του, είχε βριστεί με αποστολείς τέτοιων μηνυμάτων, είχε τσακωθεί με bloggers, είχε δει κι αποειδεί και είχε καταλήξει: «η βλακεία είναι ανίκητη!», αναφερόμενος προφανώς στα ενδιάμεσα άτομα, τα οποία αναπαρήγαγαν τις ψευτιές εν αγνοία τους (και «εν αφελεία» τους). Είχε επίσης αποδείξει ότι βαθιά πίσω από την διακίνηση των μηνυμάτων κρύβεται συμφέρον. 

Συμφέρον. Ταπεινό ελατήριο. 

Τέλος πάντων, άδικος ο κόπος του. Τέτοια μηνύματα εξακολουθούν να κατακλύζουν το διαδίκτυο, εμφανιζόμενα κατά καιρούς απαράλλαχτα ή ελαφρώς παραλλαγμένα. Ο κύκλος ξαναρχίζει και φτου κι απ’ την αρχή. 

Δεν θυμάμαι αν ο συγκεκριμένος blogger είχε, πλην των ψεύτικων μηνυμάτων, θίξει και το θέμα με τις ψεύτικες αναρτήσεις («ειδήσεις», «ντοκουμέντα», «αποκλειστικότητες» και λοιπές ξούρες). Δεν ξέρω επίσης αν το έχει κάνει άλλος ιστολόγος. Αν το έχουν κάνει, ας με συγχωρέσουν που δεν τους μνημονεύω (links προς αποκατάστασή τους και ενημέρωση εμού και των αναγνωστών μου ευπρόσδεκτα). 

Εγώ θα ασχοληθώ με συγκεκριμένες αναρτήσεις και ιδιαίτερα μία: Αυτή που ένας «ανάπηρος» μαυριδερός τύπος (προφανώς αθίγγανος), πάνω σε καροτσάκι, ζητιανεύει στα φανάρια. Η ανάρτηση συνοδεύεται από φωτογραφίες και μάλιστα σειρά τέτοιων. Στην πρώτη ο τύπος ζητιανεύει, στις επόμενες (όταν τελειώσει την βάρδια του) σηκώνεται όρθιος και καμαρωτός, αίρει τον κράβατόν του (το καροτσάκι του), το φορτώνει στη σούπερ-ντούπερ Μερσέντες του και φεύγει σαν κύριος οδηγώντας ο ίδιος. Τυπική περίπτωση απατεώνα–επαγγελματία επαίτη. Η ανάρτηση πρωτοκυκλοφόρησε γύρω στο 2007 και έκτοτε ανακυκλώνεται συχνά-πυκνά, μόνο σε πατριωτικά και «πατριωτικά» blogs. 

Υποτίθεται ότι το συμβάν απαθανατίστηκε στην Θεσσαλονίκη, από «γάτο» συν-πατριώτη μας. Κυκλοφόρησε αρχικά με διάφορους εντυπωσιακούς τίτλους όπως «μόνο στην Ελλάδα», «Ιδού πώς μας δουλεύουν οι αλλοδαποί» κτλ κτλ. Έγινε για λίγο καιρό «σημαία» όλων όσων ήθελαν να τονίσουν το προφανές: ότι οι «αναξιοπαθούντες» των φαναριών, κυρίως οι αλλοδαποί, δεν είναι παρά επαγγελματίες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμορίτες. 

Μόνο που ορισμένοι πραγματικοί «γάτοι» αναγνώστες παρατήρησαν ότι στις φωτογραφίες, πίσω από τον Gipsy King, υπήρχαν πινακίδες βενζινάδικου, στις οποίες οι τιμές των καυσίμων δεν ήταν σε ευρώ, αλλά ούτε και σε δραχμές (ούτως ώστε να υποθέσουμε ότι οι φωτογραφίες ήταν παλιές).

Η εξήγηση; 

Οι εικόνες ήταν από ανατολική χώρα (όπου επίσης ευδοκιμούν τέτοια φρούτα στα φανάρια). Η «σημαία» λοιπόν υπεστάλη. Νομίσαμε λοιπόν ότι η ιστορία τελείωσε. Κάποια παρεξήγηση, κάποια πλάνη, «συμβαίνουν αυτά» και «πάμε γι άλλα». Αμ δε! 

Η ανάρτηση επέστρεψε δριμύτερη. Αυτή τη φορά δημοσιεύθηκε στο πάλαι ποτέ πρώτο Ελληνικό blog ποικίλης ύλης (πατριωτικής-δημοκρατικής πάντως κατεύθυνσης), με πολλούς διαχειριστές, το οποίο δεν επέτρεπε σχόλια και δεν είχε διαφημίσεις (όλα αυτά έχουν τεράστια σημασία, γι αυτό και τα τονίζω). 

Εκνευρίστηκα και ανησύχησα. Το πράγμα μύριζε προβοκάτσια. Ο προβοκάτωρ πρέπει να σκέφτηκε ως εξής: «Τι διακρίνει τους Έλληνες πατριώτες; Μένος κατά της ανεξέλεγτης μετανάστευσης. Τι σιχαίνονται; Όχληση και ανομία κυρίως από τους αλλοδαπούς εποίκους. Με τι δυσανασχετούν; Με την ατιμωρησία, ιδίως των λαθραίων. Ας τους δώσουμε λοιπόν μία απ’ όλα. Ψεύτικα όμως. Και με τέτοιο τρόπο, ώστε κάποιος παρατηρητικός να μπορεί να αποδείξει το ψέμα. Έτσι θα αυτοεξευτελιστούν». (Για τους μηχανισμούς προπαγάνδας που χρησιμοποιεί η εξουσία διαβάστε εδώ). 

Στέλνω λοιπόν ένα αυστηρό ηλεκτρονικό μήνυμα στους διαχειριστές, εφιστώντας τους την προσοχή στο ότι παίζουν αθελά τους σκοτεινά παιχνίδια. 

Η αντίδρασή τους; 

Άμεση και υγιής. Λαμβάνω εντός λεπτών μήνυμα, όπου με ευχαριστούν, με πληροφορούν ότι τους το επεσήμαναν και άλλοι και ότι θα κατεβάσουν την ανάρτηση. Πριν τελειώσω την ανάγνωση της απάντησης, η ανάρτηση είχε αφαιρεθεί. 

Είπα «δόξα σοι ο Θεός», κάποια παρεξήγηση, κάποια πλάνη κτλ κτλ. Μέσα μου βέβαια η υποψία ότι δεν τελειώσαμε με δαύτους ήταν έντονη. Εφόσον οι αρχικοί αναμεταδότες ιστολόγοι «τα είχαν ακούσει χοντρά», το διαδίκτυο είχε βουίξει κτλ, για να περάσουν την ανάρτηση, έστω και μετά από καιρό, σε ιστολόγιο τέτοιας αναγνωσιμότητας σήμαινε ότι ήταν ξύπνιοι, διαβασμένοι και επίμονοι. Με τέτοιους δεν τελειώνει κανείς εύκολα. 

Πράγματι, δεν πέρασαν λίγοι μήνες και … τσουπ! Νέα έξαρση. Αυτή τη φορά, μεταξύ των αναμεταδοτών ήταν και δύο πολύ καλοί καλοί ιστότοποι, από αυτούς που έως σήμερα προτείνω στην αριστερή στήλη. Κοινά χαρακτηριστικά τους: τουλάχιστον ένας βασικός διαχειριστής είναι θηλυκού γένους, επιτρέπουν σχόλια με ενεργοποιημένο τον περιορισμό σχολίων, δεν επιτρέπουν διαφημίσεις (όλα έχουν σημασία, το ξανατονίζω). 

Εξεπλάγην, ξαναεκνευρίστηκα και η ανησυχία έγινε βεβαιότητα: Χοντρό παιχνίδι. Ο διακινητής αυτή τη φορά είχε σβήσει (κακότεχνα) τις τιμές των καυσίμων από τις φωτογραφίες!! 

Ο ένας ιστότοπος συλλέγει και αναδημοσιεύει μόνο θέματα που άπτονται της πατρίδας μας και ξεχειλίζει από αγωνία για το μέλλον της (γι αυτό δεν γλύτωσε την δικαστική εμπλοκή). Ο άλλος ιστότοπος δημοσιογραφικός, αποκαλυπτικός, με αποκλειστικότητες (και όχι παραμύθια), επίσης σαφώς πατριωτικός. Εγώ το βιολί μου: αυστηρό μήνυμα, αυτή τη φορά στα σχόλια, με ιδιαίτερη επισήμανση στο σβήσιμο των τιμών των καυσίμων. 

Η αντίδρασή τους; 

Ανεξήγητη. Και οι δύο εγκρίνουν και δημοσιεύουν αυτούσιο το σχόλιο και … δεν κατεβάζουν την ανάρτηση, ούτε απαντούν στα σχόλιά μου! Βρισκόμαστε λοιπόν στην εξής γελοία κατάσταση: ένα ψεύτικο «κελεπούρι», προϊόν σκόπιμης παραπληροφόρησης παραμένει αναρτημένο, ενώ ένα από τα εγκεκριμένα σχόλια από κάτω, όχι μόνο το αποδομεί, αλλά και εγκαλεί τους διαχειριστές στην τάξη, ως συνυπεύθυνους ελεεινής ανθελληνικής προπαγάνδας. Και από τους διαχειριστές και τους σχολιαστές ούτε φωνή ούτε ακρόαση (μερικοί από τους τελευταίους στα σχόλια κάτω από το δικό μου εξακολουθούσαν να πλειοδοτούν στην ουσία –ποια;- της ανάρτησης!)! Παρακαλώ για τη βοήθειά σας… 

Και ενώ απογοητεύτηκα, ήμουν σίγουρος ότι ο προβοκάτωρ θα επανακάμψει. 

Λοιπόν μαντέψτε! Επανέκαμψε! Δριμύτερος! 

Χθες 28/09/2012 ορισμένες πατριωτικές και «πατριωτικές» ιστοσελίδες ανα(ξανά-μανά)δημοσιεύουν την ανάρτηση (τη διορθωμένη εκδοχή με τις σβησμένες τιμές σε ξένο νόμισμα), με νέο θελκτικό τίτλο («Θαύμα! Θαύμα! Ο ανάπηρος περπάτησε!» ή κάτι τέτοιο) και καινούριες «σάλτσες» για κάποιον αναγνώστη τους που διέπρεψε σε χρέη ρεπόρτερ και τους εφοδίασε με το «αποκλειστικό». 

Αγνόησα τις σελίδες κάτι δημοσιογραφίσκων της πλάκας που ‘χουν σηκώσει ψηλά τον δήθεν πατριωτικό αμανέ και κάτι ψώνιων του διαδικτύου και έστειλα μήνυμα σε αξιόπιστο (κατά τη γνώμη μου) ιστότοπο, που πάντως δεν συνιστώ στην αριστερή στήλη, ο οποίος ποστάρει πολλά πατριωτικού ενδιαφέροντος, έχει πολλά αποκλειστικά ρεπορτάζ από το αστυνομικό δελτίο και επιτρέπει σχόλια (μόνο κατόπιν εγκρίσεως) και διαφημίσεις. 

Η αντίδραση; 

Το σχόλιο ετάφη και η ανάρτηση ζει και βασιλεύει! Σημειώνω ότι μεταγενέστερα σχόλια σε αυτή και άλλες αναρτήσεις, δημοσιεύθηκαν. Επίσης ότι υπάρχουν αρκετά like, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρξαν πολλοί που κατάπιαν την «είδηση» αμάσητη. 

Δεδομένου ότι είμαι έτοιμος να αναφωνήσω όχι μόνο «η βλακεία είναι ανίκητη!» που ‘λεγε κι ο Σαλονικιός blogger, αλλά και «το συμφέρον είναι ανίκητο!» και «η προβοκάτσια είναι ανίκητη!», παρακαλώ και πάλι για τη βοήθειά σας. 

Υ.Γ 1 Δεν αναδημοσιεύω τις φωτογραφίες γιατί έτσι θα γίνω μέρος του προβλήματος 

Υ.Γ 2 Ούτε συνδέσμους αναδημοσιεύω, διότι αυτό θέλει ο προβοκάτωρ και ίσως προσφέρω σε μερικούς κλικς που δεν τα αξίζουν

Υ.Γ 3 Αναλόγως της βοήθειας που θα μου προσφέρετε ίσως υπάρξει και νέα ανάρτηση για το ίδιο θέμα

Προσθήκη 05/11/2012

Για να μην αφιερώσω νέα ανάρτηση στο εξοργιστικό αυτό θέμα, κάνω εδώ μια μικρή ανασκόπηση των χιλιοδημοσιευμένων «θεμάτων» (ψευδών ή αλλοιωμένων), με τα οποία συνεχίζουν (και θα συνεχίζουν για πολύ καθώς φαίνεται) να μας βομβαρδίζουν οι προβοκάτορες, οι κυνηγοί των κλικς και οι ανόητοι. Πλην του «ανάπηρου» που περπατά, θα διαβάσετε (ξανά και ξανά):

Α) Για ακρωτηριασμό παιδιού ως τιμωρία, σε μουσουλμανικό κράτος. Συνοδεύεται από φωτογραφία (κατάλληλα κομμένη ώστε να εξυπηρετεί το ψεύδος) όπου μελαμψός ενήλικας τοποθετεί το χεράκι μικρού παιδιού κάτω από τον τροχό ημιφορτηγού και περιλαμβάνει τις γνωστές σάλτσες-κλάψες για το πόσο βάρβαροι είναι αυτοί εκεί στην Ανατολή. Μόνο που ο ενήλικας δεν έχει σκοπό να κόψει το χέρι του μικρού, ούτε και να τον τιμωρήσει για τίποτε. Επίδειξη είναι, για να μαζέψουν οι περιφερόμενοι αυτοί φουκαράδες κανένα φράγκο. Το ημιφορτηγό περνάει πάνω από το χέρι του πιτσιρικά, αυτός δεν παθαίνει τίποτε και οι περίεργοι-περαστικοί δίνουν τον οβολό τους για την παράσταση που μόλις παρακολούθησαν.

Β) Για ομαδικούς γάμους ενηλίκων ανδρών με ανήλικα κοριτσάκια, στη λωρίδα της Γάζας (αυτό το τελευταίο έχει τεράστια σημασία· θυμηθείτε ότι όλοι οι παράνομοι από Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή που συλλαμβάνονται στην Ελλάδα δηλώνουν ψευδώς «Παλαιστίνιοι»). Συνοδεύεται από φωτογραφία νεαρών γαμβρών που προσέρχονται μαζικά σε ιερό χώρο κρατώντας από το χέρι μικρά κοριτσάκια ντυμένα «νυφούλες». Περιλαμβάνει ηλιθιότητες που αποσκοπούν στο να μας πείσουν ότι αυτοί οι απολίτιστοι παντρεύουν ανήλικα θήλεα με το ζόρι, παραδίνοντάς τα σε ανώμαλους ενήλικες. Μόνο που τα κοριτσάκια δεν είναι «νυφάκια» αλλά παρανυφάκια. Οι (ενήλικες) νύφες δεν φαίνονται στη φωτογραφία.

Γ) Για Σκοπιανό χαρτονόμισμα στο οποίο απεικονίζεται ο Λευκός Πύργος και Σκοπιανά τσιγάρα μάρκας «Μακεδονία» (γραμμένο στα Σκοπιανά). Συνοδεύονται από φωτογραφίες (κακής ποιότητας) και περιλαμβάνουν μπούρδες περί «νέας» πρόκλησης των βορείων γειτόνων μας. Πρόκειται για διαφημιστικό έντυπο (και όχι βέβαια επίσημο χαρτονόμισμα) και στιγμιότυπο (screenshot) από ταινία του Τεν-Τεν (!) αντίστοιχα, αμφότερα περασμένων δεκαετιών.

Ανανέωση 16-04-2013:

Δ) Για «νέο» επικίνδυνο ιό υπολογιστών και λίγα λέω. Πρόκειται για υπερνέο, υπερεπικίνδυνο υπεριό, ο οποίος σύμφωνα με τις αναρτήσεις και τα ηλεκτρονικά μηνύματα που πάνε κι έρχονται και ξαναπάνε και ξανάρχονται, είναι πολύ πονηρός και το «παίζει» καρτ-ποστάλ που καταφθάνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από διεύθυνση φιλικού προσώπου, απειλώντας να καταστρέψει τον σκληρό μας δίσκο, το PC μας, τον Παγκόσμιο Ιστό, την υφήλιο, την στρατόσφαιρα, the President of the United States of America κτλ κτλ. Μόνο που, ακόμα κι αν υπήρξε τέτοιος ιός, δεν απειλεί κανέναν και δεν είναι νέος. Είναι ήδη πενταετής και με το μυαλό που έχουν ορισμένοι στο διαδίκτυο, θα γίνει δεκαπενταετής (όπως ο πλοίαρχος) και τελικά εκατονταετής (όπως ο πόλεμος). Όπως σωστά τονίζει το blog Κωλοτούμπες που επισημαίνει την ψευτιά, εννοείται ότι δεν ανοίγουμε ό,τι να ‘ναι από όποιον να ‘ναι και (προσθέτω εγώ) ρίχνουμε και κανένα κράξιμο σ’ όποιον φίλο μάς στείλει ό,τι να ‘ναι…

Ε) Για «αγγέλους» που εμφανίστηκαν σε αναμνηστική φωτογραφία πιστών που πήγαν για προσκύνημα στο Άγιον Όρος. Πρόκειται για κάκιστη (και γι αυτό γελοία) φωτοσοπιά. Τα αγγελάκια είναι διαφόρων μεγεθών, αλλά όλα πανομοιότυπα. Καμιά πρωτοτυπία ο απατεώνας, με το ίδιο εικονίδιο έκανε παιχνίδι. Γενικά, η δήθεν «σύλληψη» στο φιλμ φαντασμάτων, ψυχών και άλλων μεταφυσικών είναι για γέλια, εκτός κι αν είστε Ινδιάνοι (αυτοί πίστευαν ότι η φωτογραφική μηχανή σού παίρνει την ψυχή και την βάζει στο χαρτί). Όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό γελούν ήδη, αλλά και οι πιστοί καλά θα κάνουν να προσέχουν. Ο Θεός δεν κάνει θαύματα της πεντάρας…  



Η λίστα θα ανανεώνεται και η παρούσα ανάρτηση θα ταχυδρομείται σε όποιον μελλοντικά αναδημοσιεύει αυτές τις …, θέτοντάς τον προ των ευθυνών του.