Όλοι θέλουν να κυβερνήσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Το γιατί εντός παρενθέσεως. 

Ο βεριτάμπλ Συριζαίος του 3% (Τσάμπα μας τάιζαν τόσα χρόνια;). 

Ο νεοΣυριζαίος – τέως Πασοκολαμόγιο (Δεν θα ξέρουν τι να κάνουν με την κουτάλα. Εγώ θα την πάρω πάλι.). 

Ο ΝεοΔημοκράτης (Περίεργο. Το αφεντικό είπε μετά την Ελλάδα να παραδώσουμε και την εξουσία. Γιατί άραγε;). 

Ο λαϊκός δεξιός (Να δουν οι νεοέλληνες τι εστί βερίκοκο). 

Ο Πασόκας (Να δουν οι νεοέλληνες τι εστί βερίκοκο, να νεκραναστηθούμε). 

Ο ΜπαρμπαΦώτης (Κάνω κωλοτούμπα και ξαναμπαίνω στην κυβέρνηση). 

Ο Πρόεδρος Πάνος (Χωρίς κωλοτούμπα ξαναμπαίνω στην κυβέρνηση). 

Ο Χρυσαυγίτης (Να δουν οι νεοέλληνες τι εστί Αριστερά και να την σιχαθούν). 

Ο ΚΚές (Να δουν οι νεοέλληνες τι εστί ψευτοΑριστερά και να την σιχαθούν). 

Ο ανένταχτος αριστερός (Να φύγει αυτή η αντιλαϊκή κυβέρνηση και μετά βλέπουμε. Πώς; Το ίδιο λέω τα τελευταία 40 χρόνια; Για σκέψου! Ούτε που το κατάλαβα!). 

Ο αντιεξουσιαστής (Κουράστηκα πια να σπάω για δαύτους. Να μου δώσουν τη σύνταξή μου ν’ αράξω). 

Ο μαλάκας (40 χρόνια όλο ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΝΔ ψηφίζω. Βαρέθηκα να πηγαίνω όπου φυσάει ο άνεμος. Αυτή τη φορά θα πάω όπου φυσάει ο άνεμος!). 

Ο μετανάστης (Θα γίνω αφεντικό στη θέση τού αφεντικού).

Ο πρέσβης (Τσάμπα τους ταΐζαμε τόσα χρόνια;).

Ανάρτηση λανθάνουσα τ' αληθή λέγει...

Λάθος κάνανε οι δημοσιογράφοι του newsit. Αντί για φωτογραφία του νέου γραμματέα του ΝΑΤΟ, Νορβηγού Γενς Στόλντεμπεργκ, βάλανε τη φάτσα του Μπρέιβικ, του γνωστού επίσης Νορβηγού killer. 

 Άθελά τους (είμαι βέβαιος) και θα το διορθώσουν σύντομα (είμαι επίσης βέβαιος). 

Πάντως δεν πέσανε και πολύ έξω ... και δεν εννοώ την εθνικότητα. 

Μαζικές σφαγές αθώων μας έρχονται στο νου, όποιος και να είναι στη φωτογραφία. 

 

Καθίκια κι όχι θυμιατά. Σκατά κι όχι λιβάνια.

Εσείς μήπως είστε επισιτιστικώς ανασφαλής; 

Τι καταλαβαίνετε όταν διαβάζετε αυτόν τον τίτλο;

Τίποτε; Δεν κατανοείτε τι σημαίνει «επισιτιστική ανασφάλεια»; Δεν έχετε ξανακούσει τον όρο και δεν μπορείτε να φανταστείτε την έννοιά του; 

Για διαβάστε παρακάτω! Για αγνοήστε τη μεγάλη γραμματοσειρά! Για προσπεράστε τον βαρύγδουπο τίτλο!

Μάλιστα αγαπητοί μου φίλοι. Έχετε (έχουμε) μείνει πολύ πίσω. Έχουμε χάσει επεισόδια. Η προπαγάνδα του συστήματος μας ξεπερνά. Ξεπερνά τα όρια της λογοκρισίας, της υποκρισίας, αλλά και της φαντασίας. 

«Επισιτιστική ανασφάλεια» σημαίνει πείνα. 

Τον όρο ασφαλώς συνέλαβε κάποιος από τους νοσούντες φανατικούς εγκεφάλους της πολιτικής ορθότητας και προσπαθεί να τον καθιερώσει. 

Η ιστορία είναι γνωστή: 

Μια λέξη, μια κατάσταση, μια ιδιότητα, μια ιδεολογία ενοχλεί το καθεστώς. Αποφασίζεται λοιπόν η κατάργησή της. Αν η τελευταία επιβληθεί απευθείας, δια νόμου ή νόμιμης βίας, θα υπάρξουν αντιδράσεις. Το πράγμα πρέπει να γίνει αργά. Σταδιακά. Αθόρυβα. Τον λόγον έχουν οι επιστήμονες (της προπαγάνδας). Οι κόρακες-κήρυκες των «κοινωνικών επιστημών». Κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, πολιτικής φιλοσοφίας. Κάποια «πεφωτισμένα μυαλά», καθηγητάδες επιφανών και αφανών πανεπιστημίων αδρά αμειβόμενοι από το φαύλα κράτη, συγγράφουν (κατά παραγγελία και με γενναία επιδότηση) μια μελέτη, μια πραγματεία, ένα βιβλίο ή προβαίνουν σε βαρυσήμαντες ανακοινώσεις σε συνέδρια (μεταξύ χαβιαρίου και σαμπάνιας). Η φήμη και το «κύρος» τους, κτιζόμενα προσεκτικά επί σειρά ετών από το σύστημα, αποτελούν εχέγγυο για την επιτυχία του πονήματος. Εφόσον το γράφει ο κύριος καθηγητής, εφόσον το ανακοινώνει η κυρία καθηγήτρια, δεν μπορεί έτσι θα είναι. 

Ο κύριος καθηγητής λοιπόν προτείνει (ουσιαστικά επιβάλει) νέους όρους, νέες τάσεις, νέες θεωρίες. Τις οποίες βεβαίως έβγαλε από το κεφάλι του, με έναν και μοναδικό σκοπό: να φιλήσει το χέρι που τον ταΐζει. Να διαφυλάξει τα συμφέροντα του εργοδότη του. Οι φοιτητές του τσιμπάνε (άλλο που δεν θέλανε, εκκολαπτόμενοι προπαγανδιστές είναι κι αυτοί), οι παρατρεχάμενοι ζητωκραυγάζουν, οι «συνάδελφοι» καθηγητές εκστασιάζονται, οι θεσμοί ακολουθούν. Οι πομφόλυγες του κυρίου καθηγητού πολλαπλασιάζονται και κατακυριεύουν τις κοινωνικές επιστήμες, τη διανόηση, τα φόρα. Από κοντά και οι οργανώσεις, κερδοσκοπικές και μη, τα σωματεία, οι φιλάνθρωποι, οι προοδευτικοί, οι ευαίσθητοι κτλ κτλ. 

Ποια είναι η λέξη που ενοχλεί τον καπιταλισμό; Ποια είναι η κατάσταση που απειλεί την (αν)ισορροπία του συστήματος; Ποια είναι η ιδιότητα που χαλάει τη συνταγή; 

Η φτώχεια (η πείνα, η ανέχεια ... είναι το ίδιο).

Φτωχοί υπήρχαν ανέκαθεν, υπάρχουν (αυξανόμενοι) και θα υπάρχουν για πάντα. Το καθεστώς το γνωρίζει, αφού εκείνο τους δημιουργεί. Δημιουργεί πλουσίους και όταν κάποιος πλουτίζει, αυτομάτως κάποιος φτωχαίνει (αν κάποιος πλουτίζει πολύ, φτωχαίνουν όλο και περισσότεροι). Σκοπός του είναι όχι να μην υπάρχει φτώχεια, αλλά να μην ακούγεται. Κι αν ακούγεται, αυτό να γίνεται «γλυκά», «απαλά», ανεπαίσθητα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να επιστρατευθεί η προπαγάνδα. Αφενός μεν να διακινηθεί άφθονη ποσότητα κάλπικης φιλανθρωπίας και ευαισθησίας (επιδόματα της πλάκας, κοινωνικές παροχές της συμφοράς, θεσμικές παρεμβάσεις για το θεαθήναι), αφετέρου δε να εξαφανισθούν οι «αποδείξεις». Οι φωτογραφίες όσων ψάχνουν στα σκουπίδια, οι εικόνες των αστέγων, οι διαμαρτυρίες των πεινασμένων και αν είναι δυνατόν η ίδια η λέξη «φτώχεια». Η λέξη «πείνα». Η λέξη «ανέχεια».

Έτσι φαντάζομαι ότι επινοήθηκε ο φαιδρός όρος «επισιτιστική ανασφάλεια» και έτσι μαντεύω ότι θα προσπαθήσουν να τον επιβάλουν: αρχικά σε τίτλους, μετά με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα στα κείμενα (ανακοινώσεις, δελτία, ειδήσεις) και μετά με κάποια μεταμεσονύκτια τροπολογία. 

Ο μηχανισμός αυτός προπαγάνδας, η χρήση δηλαδή παραπειστικών ευφημισμών και παραπλανητικής (κατά κανόνα περιφραστικής) ψευδοεπιστημονικής ορολογίας, προς αντικατάσταση ενοχλητικών λέξεων ή νοημάτων, είναι γνωστός από πολύ παλιά και περιγράφεται σε πάμπολλα βιβλία Λογικής και Κριτικής Σκέψης (τα οποία μπορώ να συστήσω σε όποιον ενδιαφέρεται). Είναι ο μηχανισμός που έχει κατά καιρούς βαπτίσει «παράπλευρες απώλειες» τη δολοφονία αμάχων, «kindling του αμυγδαλοειδούς πυρήνα» το άγχος και «συζώσα ομάδα υποδυομένων διακριτούς ρόλους» την οικογένεια. 

Πρόκειται για πρόκληση της νοημοσύνης μας και δεν πρέπει να μένει αναπάντητη. 

Και για το τέλος μια αναπόφευκτη σύγκριση: 

Το 1967, ο Άκης Πάνου κυκλοφορεί το τραγούδι «Θα κλείσω τα μάτια» (ερμηνεία Γ. Μπιθικώτσης – Χ. Λαμπράκη). Οι στίχοι τρομεροί: 

Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια, 
κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά. 
Δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια 
και έγινε η ζωή τόσο βαριά. 

Και παρακάτω: 

Πού να βρεθεί χαρά να με κρατήσει 
στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή; 
Τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει 
τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή. 

Ο λογοκριτής της Χούντας των συνταγματαρχών (αν φανταστείτε κανένα χαμηλόβαθμο άξεστο βλαχαδερό, που δέσποζε των υπολοίπων αναλφάβητων επειδή ήξερε να γράφει το όνομά του, μέσα σε γραφείο-κελί, ανήλιαγο με ξεφτισμένους τοίχους, με τρία δάχτυλα βρώμα στον κουρεμένο σβέρκο του ... δεν θα πέσετε και πολύ έξω) το απαγορεύει. 

Η δικαιολογία προφανής: επί εθνικής κυβερνήσεως (έτσι λέγανε οι αρβυλοφύλακες το τσίρκο που το μόνο που ήξερε ήταν να σακατεύει αόπλους) δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει φτώχεια! Άμα τη αναλήψει των καθηκόντων από τους Νατοϊκούς ακροδεξιούς η φτώχεια εξηφανίσθη! Ο κόσμος δεν πεινούσε, μόνο χαιρόταν και χαμογελούσε (πατέρα). 

Τι διαφορά είχε λοιπόν η τότε Χούντα από την τωρινή (και την αυριανή και την μεθαυριανή κοκ) ως προς την ενόχλησή από την ύπαρξη της φτώχειας, ως προς την προσπάθεια να μην ακούγεται η λέξη και οι συνώνυμές της; Καμία. 

Γι αυτό κι εγώ τους απαντώ με παράφραση της παροιμίας. Σε αντίθεση με δαύτους κυριολεκτώ: 

Καθίκια είναι οι καθεστωτικοί ωραιολόγοι και όχι θυμιατά. Σκατά είναι αυτά που πετούν και όχι λιβάνια.

Όχι άλλες στρατιωτικές αναλύσεις! Έλεος! Ρωτήστε τις Καλιφορνέζες γκόμενες!

Μας ζάλισαν οι ειδικοί-στρατηγικοί-έγκριτοι αναλυτές. 

Το τι ανάλυση και κακό πέφτει (κυριολεκτικά) στο διαδίκτυο και στον Τύπο δεν λέγεται. Όλοι οι μισόμουρλοι, αλλοπρόσαλλοι, γελοίοι και ξεφτίλες, αρχίσανε πάλι τις αναλύσεις. Είχαμε τους οικονομικού προσανατολισμού καραγκιόζηδες, τώρα εμφανίστηκαν και οι στρατιωτικής κατεύθυνσης λεγάμενοι. Το τι γεωστρατηγικές μλκίες ακούσαμε δεν περιγράφεται. Κι όλα αυτά γιατί; 

Για να μας εξηγήσουν-φωτίσουν-ενημερώσουν γιατί οι Δυτικοί παπάρες δεν θα επιτεθούν στον Βλαδίμηρο. 

Χαλάσανε πάλι μελάνι, χρόνο, χρήμα για να περιγράψουν αναλυτικά το προφανές: 

ότι κανένας τζάμπα μάγκας κι από τις δυό μεριές του Ατλαντικού δεν θα διακινδυνεύσει να δεχθεί έστω και έναν διηπειρωτικό πυρηνικό πύραυλο στο έδαφός του. 

Ακόμη κι αν καταστραφούν ολοσχερώς Ρωσία-Κίνα-Ινδία, οι υπάλληλοι των τραπεζιτών θα βρεθούν σε δυσχερή θέση. Αυτό είναι όλο. 

Αρκεί ένας πύραυλος με πολλές κεφαλές πλουτωνίου στη δυτική ακτή των ΗΠΑ για να καταστήσει την Καλιφόρνια ακατοίκητη για αιώνες. Αυτό είναι όλο. 

Ένας πύραυλος. Ένας. 

Θα χαθούν δια παντός εκατομμύρια ψηλοκάπουλες ξανθιές Καλιφορνέζες, αλλά και όσες επιζήσουν θα ζητήσουν εξηγήσεις, αφού αντί για τσίτσιδες σε ειδυλλιακές ηλιόλουστες παραλίες, θα πρέπει να ζήσουν το σύντομο υπόλοιπο της ζωής τους κρυμμένες στα όρη στ’ άγρια βουνά (της Μοντάνα). Αυτό είναι όλο. 

Το Αμερικάνικο όνειρο δεν προβλέπει χειμώνα (πυρηνικό). Αυτό είναι όλο.

Ο κοινός παρονομαστής.

Χαμός στον αναρχικό αλλά και στον ακροδεξιό χώρο. 

Ζαλιστήκαμε από τις καταιγιστικές εξελίξεις, ντόπιες και διεθνείς, και μας ξεφεύγουν σημαντικά ζητήματα. 

Οι πιο παρατηρητικοί θα έχετε προσέξει ότι δεν πολεμούν μόνο έθνη κατά εθνών, συμφέροντα κατά συμφερόντων και ιδεολογίες κατά ιδεολογιών. Υπάρχουν πολλοί ανοικτοί και λυσσαλέοι πόλεμοι στο εσωτερικό τους. 

Ειδικά για τις ιδεολογίες εφιστώ την προσοχή σας στους «εμφυλίους» σπαραγμούς αναρχικών (αντιεξουσιαστών κτλ) και ακροδεξιών (εθνικιστών, εθνικοσοσιαλιστών κτλ). 

Οι αναρχικοί αλληλοδέρνονται παντού. Μέσα στη φυλακή, έξω από τη φυλακή, στα Εξάρχεια, στις καταλήψεις κτλ. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για συνεργασία με τις αρχές, πολλοί μιλάνε για ρουφιάνους, άλλοι καταγγέλλουν προβοκάτσιες κτλ κτλ. 

Οι ακροδεξιοί τα ίδια. Ανένταχτοι εναντίον κοινοβουλευτικών, ο ένας λέει τον άλλον προδότη, πολλοί μιλάνε για πουλημένους, άλλοι καταγγέλλουν στησίματα κτλ κτλ. 

Μακριά οι χώροι, μακριά οι ιδεολογίες. Έχουν όμως αυτές οι ενδο- διαμάχες έναν κοινό παρονομαστή: 

Τη Mossad! 

Κι αν δεν είναι η Mossad, είναι η CIA ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Έχουνε γεμίσει οι μέχρι πρότινος περιθωριακοί αυτοί χώροι από πρακτόρια. 

Ωστόσο, τέτοιες αβάντες στον Σιωνισμό και στο κράτος-βιτρίνα του (Ισραήλ) και τέτοιο προμοτάρισμα της Διεθνούς Τραπεζικής Τάξης από «αντιφασίστες» (Antifaδες) και «αντιεξουσιαστές» ή από «νεοναζί» και «νεοφασίστες» (συμπεριλαμβανομένων των Ισλαμοφασιστών) μόνο σε αφελείς μπορούν να τις πλασσάρουν. 

Εγώ πάντως, οπαδός της καθαρότητας των ιδεών και των ιδεολογιών, χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο αγωνιστής και ποιος ο πράκτορας (δεν μπορώ και δεν με αφορά κιόλας), σ΄αυτές τις ενδοπαραταξιακές διενέξεις εύχομαι να επικρατήσουν οι καθαροί, οι αγνοί ιδεολόγοι, όσο ρομαντικοί (ουτοπιστές) ή θερμοί (επιθετικοί) κι αν είναι. 

Δεν τους μπορώ τους πράκτορες. Δεν τους μπορώ. Εσείς;