Όχι στο ΝΑΤΟ, όχι στις Πρέσπες, όχι και στον κάθε Νταβανέλο.

Γράφει ο Α. Νταβανέλος: 

«Η «διαρ­ροή» της εί­δη­σης ότι η ελ­λη­νι­κή πο­λε­μι­κή αε­ρο­πο­ρία θα ανα­λά­βει επι­σή­μως τη στρα­τιω­τι­κή «προ­στα­σία» του FIR της Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας, δεί­χνει την πρό­θε­ση της με­τα­τρο­πής της γει­το­νι­κής χώρας σε «προ­τε­κτο­ρά­το» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, υπό την γε­νι­κό­τε­ρη αι­γί­δα, ασφα­λώς, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Η εξέ­λι­ξη αυτή ξε­δο­ντιά­ζει πλή­ρως την κρι­τι­κή όσων απέρ­ρι­ψαν τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών από τη σκο­πιά των κιν­δύ­νων «αλυ­τρω­τι­σμού» των γει­τό­νων μας, ακυ­ρώ­νει πλή­ρως τις κρι­τι­κές στους Τσί­πρα-Κο­τζιά από τη σκο­πιά της «εθνι­κής μειο­δο­σί­ας», αλλά δεν ακυ­ρώ­νει κα­θό­λου τον κίν­δυ­νο ενί­σχυ­σης του ρεύ­μα­τος του εθνι­κι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας: η ιστο­ρία στα Βαλ­κά­νια λέει ότι σε ανά­λο­γες «στιγ­μές» –όταν χτι­ζό­ντου­σαν πο­λι­τι­κές με στόχο να «αρ­πά­ξου­με τις ευ­και­ρί­ες» σε βάρος των άλλων– κο­ρυ­φώ­θη­καν οι εθνι­κι­σμοί και οι πο­λε­μι­κοί κίν­δυ­νοι με­τα­ξύ των λαών.» 

Να μας συμπαθάει ο Α. Νταβανέλος, αλλά τα δόντια μας τα ‘χουμε όλα και ακέραια. Επίσης, οι κριτικές μας είναι έγκυρες και ανθεκτικές στην ιδεολογική σκουριά. 

Το επιχείρημα του Α. Νταβανέλου είναι χονδροειδώς το εξής: 

1) Οι εθνικοπατριώτες προσκυνάνε το ΝΑΤΟ 

2) Οι εθνικοπατριώτες αντιδρούν στις Πρέσπες 

3) Οι Πρέσπες είναι Νατοϊκό κατασκεύασμα 

Άρα οι εθνικοπατριώτες είναι ανακόλουθοι (ξεδοντιασμένοι, άκυροι), αφού αντιδρούν σ’ αυτό που προσκυνάνε. 

Άλλη εκδοχή του επιχειρήματος του Α. Νταβανέλου είναι και τούτη: 

1) Με τις Πρέσπες προκύπτει κίνδυνος για τους άλλους ΑΠΟ την Ελλάδα (μετατροπή σε προτεκτοράτο του ελληνικού καπιταλισμού) 

2) Οι εθνικοπατριώτες λένε τις Πρέσπες επικίνδυνες ΓΙΑ την Ελλάδα 

Άρα οι εθνικοπατριώτες είναι ανακόλουθοι κλπ κλπ 

(Σημείωση: Εθνικοπατριώτες είναι δικός μου χαρακτηρισμός, ο Α. Νταβανέλος είναι αριστερός και δεν λέει κακά λόγια). 

Τόση πολλή θολούρα σε επιχειρήματα, ομίχλη κανονική με μηδέν ορατότητα, καιρό είχαμε να δούμε. 

Ο Α. Νταβανέλος κόβεται από τα σήματα: από τις προϋποθέσεις υπ’ αριθμόν 1 όπως κι αν διαβαστούν τα επιχειρήματά του. 

Ο Α. Νταβανέλος θεωρεί όλους τους πατριώτες, οπαδούς του ΝΑΤΟ. Αυτό λέγεται προκατάληψη (για να μην πω φανατισμός και μισαλλοδοξία). Κάποιος να τον πληροφορήσει ότι πολλοί (όλο και περισσσότεροι) Έλληνες πατριώτες σιχαινόμαστε το ΝΑΤΟ. Το θεωρούμε ως τον στρατιωτικό βραχίονα των τραπεζιτών που αναλαμβάνει να «πείσει» (με βόμβες) όποιον λαό δεν μπορούν να «πείσουν» τα χρέη. Το θεωρούμε ως τον κύριο υπεύθυνο απώλειας εθνικής (λαϊκής) γης της Κύπρου και της Σερβίας, προς όφελος αυθεντικών φασιστών (Τούρκων και Αλβανών). Οι Πρέσπες είναι Νατοϊκό κατασκεύασμα που φτύνουμε μαζί με τον κατασκευαστή του. 

Άρα βρισκόμαστε σε πλήρη ακολουθία με τα πιστεύω μας κι ο Α. Νταβανέλος να μετρήσει τα δόντια του. 

Ο Α. Νταβανέλος θεωρεί ότι όλη μας (των πατριωτών) η έννοια είναι πώς θ’ αρπάξουμε την ευκαιρία, πώς η Ελλάδα (ένα ΗΔΗ προτεκτοράτο των ΗΠΑ) θα κάνει προτεκτοράτο της ένα ΗΔΗ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Αυτό λέγεται συγχυτική κατάσταση. Ταύτιση του μη προνομιούχου Έλληνα πατριώτη με τον εγχώριο καπιταλισμό. Για μας όμως, Ελληνικός και Σκοπιανός καπιταλισμός είναι τα χέρια που νίβουν το ένα τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο, τον Αμερικάνικο καπιταλισμό. Αυτά τα παραμυθάκια περί Ελλάδας «ηγέτιδας δύναμης» στα Βαλκάνια τ’ ακούμε βερεσέ. Μας τα σερβίρουν οι καπιταλιστές ως χάντρες στους ιθαγενείς, μας τα σερβίρει κι ο Α. Νταβανέλος για να τα στρέψει εναντίον μας. Ρίχνουμε «άκυρο» και στους δυο. Μόνη έγκυρη η άποψή μας κι ο Α. Νταβανέλος να μετράει τα λόγια του. 

Όχι στο ΝΑΤΟ, όχι στις Πρέσπες, όχι και στον κάθε Νταβανέλο.

Κοινωνική καμπάνια ή νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα;

Την παρακάτω φωτογραφία έπιασε ο φακός μου μέσα σε βαγόνι του μετρό, σήμερα Παρασκευή 22/03/2019. 

Είναι μέρος «πρωτοβουλίας» για μια «νέα δημόσια εμπειρία». Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ενός εκ των χορηγών (ΕΔΩ) «Σε χώρο συνέλευσης των πολιτών θα μετατραπεί για ένα ακόμα διήμερο, 22 – 23 Μαρτίου 2019, ο πολυχώρος στο σταθμό του Μετρό "Σύνταγμα" κατά τα πρότυπα των αρχαίων ημών προγόνων. Η πρωτοβουλία, η οποία ανήκει στον καθηγητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιου Αθηνών Νίκο Παναγιωτόπουλο, έχει στόχο την δημιουργία ενός δημόσιου χώρου που θα λειτουργεί ως μια νέα μορφή Αγοράς του Δήμου. 

… 

Αυτό που προτείνεται στο μετρό του Συντάγματος, εξηγεί στον Αθήνα 9.84 ο κ. Παναγιωτόπουλος, είναι ταυτόχρονα κάτι πολύ ταπεινό και πολύ σημαντικό. Πρόκειται για μια πρόταση δημιουργίας ενός νέου θεσμού στους χώρους του μετρό, νέων μορφών Αγοράς του Δήμου όπου οι πολίτες θα μπορούν να μάθουν, να συζητούν, να προβληματίζονται, τελικά να αποκτούν γνώμη, βασική προϋπόθεση για την άσκηση των δικαιωμάτων του πολίτη. Πρόκειται για μια νέα δημοσία εμπειρία η οποία θα μπορούσε, με τα κατάλληλα μέσα, να αποτελέσει ένα μόνιμο θεσμό στους χώρους του μετρό της Αθήνας. Έχω συνείδηση πως δεν είναι εύκολο καθώς στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος πάσχει από έλλειψη συμμετοχής και δημιουργικότητας, κυριαρχείται από ένα διαρκώς εντεινόμενο αίσθημα απαξίωσης, αμφισβήτησης και κοινωνικής ματαίωσης. Έχουμε συλλογικά παραγνωρίσει πως ο δημόσιος χώρος αποτελεί θεμελιώδη δημοκρατική ιδέα, η οποία εμπεριέχει την έννοια της ισοπολιτείας, πως η ποιότητά του αντανακλά την ποιότητα της δημοκρατίας.» 

Μέχρι εδώ, θαυμάσια. 

Και τώρα παρακαλώ προσέξτε: 

Α) τους χορηγούς (στη βάση της φωτογραφίας). Γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Ένας κι ένας… κι άλλος ένας. Δεν θα σχολιάσω, αφήστε την κρίση σας να δουλέψει. 

Β) τον συλλογισμό στη φωτογραφία. Την αφετηρία του («Σύνταγμα (σταθμός): χώρος δημόσιος εντός του οποίου μετακινούνται ιδιώτες») και το τέλος του, το «ηθικό δίδαγμα» («… να αποτελέσει τον τόπο διερεύνησης μιας γόνιμης οργανικής συνύπαρξης του ιδιωτικού με το δημόσιο»). Εδώ έχουμε δράματα. 

Η αφετηρία του συλλογισμού ακόμη και ως ευφυολόγημα, λογοπαίγνιο ή αλληγορία είναι απαράδεκτη. Εάν είναι προϊόν αφέλειας τότε φλερτάρει με την ανοησία, εάν όχι τότε συνουσιάζεται με την σκοπιμότητα. Ο κύριος καθηγητής και οι χορηγοί του ατύχησαν: είναι ακραία κακογουστιά (έως κακοήθεια) η χρήση της βασικής έννοιας του όρου «ιδιώτης» (κοινός πολίτης) για να παραπεμφθεί το κοινό στη δεύτερη έννοια του ίδιου όρου («ιδιώτης»: αυτός που εκπροσωπεί ατομικά συμφέροντα). Επίσης, η χαριτωμενιά αυτή δεν μπορεί να συνδεθεί ούτε στο ελάχιστο με οποιουδήποτε είδους συνύπαρξη. Ο όρος συνύπαρξη προϋποθέτει την ύπαρξη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ πραγμάτων/εννοιών, τα οποία (αν και διαφορετικά) συμβιώνουν αρμονικά. Εδώ πρόκειται για ύπαρξη πολιτών σε χώρο δημόσιο (της Πολιτείας). Πρόκειται για σχέση πολιτών και Πολιτείας, όπως απορρέει από το Σύνταγμα (δικαίωμα των πρώτων, υποχρέωση της δεύτερης) και όχι για συνύπαρξη. 

Το τέλος του συλλογισμού, ακόμα κι αν δεν είναι τέλος, (ακόμα κι αν δεν πρόκειται καν για συλλογισμό αλλά για συρραφή «ό,τι να ‘ναι»!), είναι εξίσου απαράδεκτο. Η «γόνιμη οργανική συνύπαρξη του ιδιωτικού με το δημόσιο» είναι ο γνωστός ευφημισμός που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι για να δηλώσουν την βάσει σχεδίου εξαχρείωση του δημοσίου τομέα και το καπέλωμά του από τα ιδιωτικά συμφέροντα με απώτερο σκοπό την ολοκληρωτική επικράτηση των τελευταίων: τα ιδιωτικά σχολεία «αρωγοί» στην Παιδεία, τα ιδιωτικά νοσοκομεία «συμπλήρωμα» του ΕΣΥ και οσονούπω τα ιδιωτικά πανεπιστήμια «συμπαραστάτες» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η ιδιωτική ασφάλιση «πυλώνας» του ασφαλιστικού συστήματος. 

Δεν ξέρω αν πρέπει να καταλογίσουμε στον κύριο καθηγητή και στους χορηγούς του βλακεία ή προπαγάνδα. Οι καιροί όμως είναι πονηροί (νεοφιλελεύθεροι). Δικαιούμαστε να υποπτευθούμε ακόμη και βλακώδη προπαγάνδα.

Ξετσίπωτοι αγύρτες...

Του Νίκου Σταθόπουλου 

Από τον τοίχο του στο facebook 

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σε ζαλάδα και δεν καταλαβαίνουμε, ή αυτοί είναι ξετσίπωτα εθνέμποροι αγύρτες;

Διότι τι νόημα και αξιοπιστία έχει μια «τριγωνική συμμαχία» (υπό την αιγίδα των ΗΠΑ...) που θα μας προστατεύει από τις ποικίλες τουρκικές επιβουλές, όταν επισήμως η κυβέρνηση, δια του Κατρούγκαλου, αναγνωρίζει «δικαιώματα συνεκμετάλλευσης» στην Τουρκία, καθώς και «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη;

Ποιες απειλές; Δεν συνιστά απειλή μια διεκδίκηση που της αναγνωρίζεις δίκαιο και εγκυρότητα!

Αλλά η αλήθεια κείται αλλού: με την επίκληση του «τουρκικού κινδύνου» δικαιολογείς την απόλυτη προσχώρηση στους αμερικανικούς γεωπολιτικούς και ενεργειακούς σχεδιασμούς, και με την επίκληση του «μη τουρκικού κινδύνου» δικαιολογείς το «πάρτε τα όλα, αγάδες μου!» του πιο εκφυλισμένου νεοφαναριωτισμού.

Σιτιζόμενοι στα «μαύρα ταμεία» του Σημίτη, και θηλάζοντας από τ' α...α του Λιάκου και το τουρκοκανακεμένο βυζί της Ρεπούση, τι περιμένατε να «βγουν»;

Απλά λαοπλάνα γιουσουφάκια χωρίς αξιοπρέπεια και τιμή... 

Ντοράκια, Σοράκια, Κοράκια.

Κατά το ρεπορτάζ του ΑΠΕ-ΜΠΕΕΕ (τόσα είναι τα ΕΕΕ, ίσως και περισσότερα) 

«Στη σκιά της τρομοκρατικής επίθεσης στη Νέα Ζηλανδία, έξι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αθήνας, οι Παύλος Γερουλάνος, Νάσος Ηλιόπουλος, Πέτρος Κωνσταντίνου, Κώστας Μπακογιάννης, Νίκος Σοφιανός και Γιάννης Τσιρώνης, συζήτησαν σήμερα στο Σεράφειο πολιτιστικό κέντρο για το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης απέναντι στη ρατσιστική βία και την ξενοφοβία και κατέθεσαν προτάσεις για την ένταξη των μεταναστών στις τοπικές κοινωνίες». (Περισσότερα θα βρείτε ΕΔΩ). 

6 αντιρατσιστές σε συσκευασία ενός.

Τι έκαναν οι γίγαντες αυτοί υποψήφιοι των καθεστωτικών κομμάτων; 

Μα φυσικά σφάχτηκαν! Μάτωσαν! Παραλίγο να πεθάνουν! Η αγωνία τους ποιος θα πλειοδοτήσει σε ξενολαγνεία, ήταν τόση, που τους οδήγησε να … συμφωνήσουν! Να ενσωμάτωση μεταναστών, να ψήφο στους μετανάστες, να, να, να … (στα μούτρα τους). 

Θα μου πείτε ότι κόρακες μαζεύτηκαν, κρα θα ακούγαμε, τι άλλο; 

Ωστόσο η σύμπνοια των καθεστωτικών κομμάτων εναντίον των Ελλήνων είναι κάτι αξιοθαύμαστο. Ειδικά οι ψηφοφόροι της Δεξιάς που θα συνωστισθούν στα εκλογικά κέντρα για να του «δείξουν» αυτού του ελεεινού τού Τσίπρα, ψηφίζοντας Μπακογιάννη, θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι. 

Ο Σόρος χρηματοδοτεί την απόσπαση της Μακεδονίας, το Μητσοτακέικο (αδρανώντας) σιγοντάρει. Ο Σόρος επενδύει στον αντιρατσισμό, το Μητσοτακέικο τσοντάρει. 

Να μην ξεχάσουμε να συγχαρούμε τους ψηφοφόρους του κυρίου Μπακογιάννη για τα πατριωτικά τους φρονήματα. 

Alexis "Fiasco" Tsipras. A walking disaster ...

Fiasco is his middle name. 

Όταν ο εχθρός είναι μυστικός, εταίρος τάχα και σύμμαχος, τι να σου κάνουν και οι πράκτορες;

«Μην κουράζεστε με το να χτυπάτε τον Φιλιππίδη, ο Βαρδινογιάννης είναι από πίσω.» 

Σωκράτης Κόκκαλης 

Ειδικός (ασφαλώς!) στους πράκτορες, ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, έκπληκτος που έβλεπε τα τσιράκια του στην ΕΠΟ και στον αθλητικό Τύπο να ασχολούνται με τη μαριονέτα τού Βαρδινογιάννη, είχε θεωρήσει επιβεβλημένο να τους θυμίσει το προφανές: οι εργοδότες είναι που μας ενδιαφέρουν. 

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τους πράκτορες. Τους agents. Θυμίζω ότι τόσο στην ελληνική γλώσσα όσο και στην αγγλική ο όρος πράκτορας (agent) σημαίνει πάνω – κάτω το ίδιο: τον εκπρόσωπο, τον αντιπρόσωπο, εκείνον που έναντι αμοιβής αναλαμβάνει την επιμέλεια και διεκπεραίωση των υποθέσεων κάποιου άλλου (Λεξικό Μπαμπινιώτη 2005). Ασφαλώς δεν μας ενδιαφέρουν οι αγνοί επαγγελματίες με τις προφανείς εργασίες (π.χ ταξιδιωτικοί πράκτορες), αλλά οι μυστικοί πράκτορες με τους άνομους στόχους. 

Πράκτορες διαθέτουν όλοι. Και οι Δυτικοί και οι Ανατολικοί. Και οι καλοί και οι κακοί. Και οι φίλοι και οι εχθροί. Θα ήταν ηλίθιοι αν δεν διέθεταν. Εφόσον διαθέτουν «οι άλλοι», πρέπει να διαθέτουν και «αυτοί». 

Το πρόβλημα με τους πράκτορες είναι ότι πρόκειται για επαγγελματίες. Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύεται και καλλιεργείται επίμονα, οι πράκτορες δεν είναι κάποιοι ιδεολόγοι που στρατολογήθηκαν για τα πιστεύω τους. Δεν είναι κάποιοι έντιμοι που τάχθηκαν στην (μυστική) υπηρεσία της πατρίδας, της ανθρωπότητας, του Καλού. Υπάρχουν βέβαια και τέτοιοι, αλλά αυτοί αποτελούν την «μαρίδα». 

Οι βασικοί πράκτορες, οι κομβικής σημασίας, είναι ψυχροί και στυγνοί. Κυνικά και ανάλγητα πλάσματα στην υπηρεσία του διαβόλου (του χρήματος, της ισχύος, της εξουσίας). Ως τέτοιοι δεν διατηρούν επιφυλάξεις, δεν διακατέχονται από συναισθήματα, δεν έχουν αναστολές. Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τις αποστολές τους, αλλά και για το ποιον εργοδότη επιλέγουν. Μπορούν να αλλάξουν στρατόπεδο ανά πάσα στιγμή. 

Σωκράτης Κόκκαλης

Δεν πρέπει να δρούμε με το συναίσθημα. Η αποκάλυψη και αδρανοποίηση των πρακτόρων είναι βεβαίως απαραίτητη, για τα δεινά της Ελλάδας όμως ευθύνονται η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες. 

Όταν ο εχθρός είναι μυστικός, εταίρος τάχα και σύμμαχος, τι να σου κάνουν και οι πράκτορες; 

 

Αυτοί! Όποιοι κι αν είναι αυτοί!

Αυτοί! Καμία συζήτηση! Αυτοί! Όποιοι κι αν είναι αυτοί!