Αν είναι πείραμα, ας τελειώσει πια. Το πειραματόζωο δεν αντέχει άλλο.

Μια φορά κι έναν (κακό) καιρό ήτανε κάποιοι οικονομικά ισχυροί. Αποφάσισαν να ενωθούν, φτιάχνοντας μια κοινότητα. Οικονομική. Στην πορεία έγινε κάτι παραπάνω από οικονομική, αλλά αυτό δεν επηρεάζει τον συλλογισμό που ακολουθεί, οπότε μπορούμε να το αγνοήσουμε. 

Ισχυροί οι εταίροι, ισχυρή και η κοινότητα. Στο πέρασμα του χρόνου ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο και ο αριθμός των εταίρων αυξήθηκε. Σε ένα κρίσιμο νούμερο, το δέκα (το κακό), στους ισχυρούς εταίρους προστέθηκε ένας πτωχός συγγενής. Ομιχλώδες παραμένει το ποιος και γιατί τον πρόσθεσε στους ισχυρούς. Ακούστηκαν φήμες ότι η προσθήκη έγινε λόγω προσωπικής φιλίας δύο ηγετών, λόγω φιλανθρωπίας, λόγω μεγάλης ιστορίας και βαριάς πολιτιστικής κληρονομιάς του πτωχού συγγενούς, λόγω του ότι ο πτωχός συγγενής ήταν πολλά υποσχόμενος κτλ κτλ. Γελοιότητες. Οι ισχυροί δεν έχουν φίλους, κι όταν πολύ σπάνια έχουν, ποτέ δεν ανακατεύουν τις φιλίες στις μπίζνες. Οι ισχυροί δεν είναι φιλάνθρωποι παρά μόνο όταν η φιλανθρωπία τούς αποφέρει κέρδη. Ιστορία και πολιτισμός δεν τους ενδιαφέρουν διότι ανήκουν στο παρελθόν κι εκείνοι νοιάζονται μόνο για το μέλλον. Οι ισχυροί μπορεί να ποντάρουν σε πολλά υποσχόμενους, αλλά όχι τα ρέστα τους. Ειδικώς τον συγκεκριμένο πτωχό συγγενή ποτέ δεν τον είχαν σε υπόληψη. Τεμπέλη τον θεωρούσαν πάντα, επιπόλαιο και χαβαλέ. Γενικώς οι συγκεκριμένοι ισχυροί με βεβαρημένο ιστορικό σταυροφοριών, αποικιοκρατίας και παγκοσμίων πολέμων αποκλείεται να είχαν αγνά ελατήρια. 

Σε κάτι άλλο υπολόγιζαν. Κάτι άλλο είχαν στο νου τους. Ή ο πτωχός συγγενής δεν ήταν και τόσο φτωχός, (είχε ας πούμε πλεονεκτικά εδάφη και υπεδάφη), ή είχαν αποφασίσει να τον χρησιμοποιήσουν ως πειραματόζωο. Ίσως και τα δύο μαζί: ένα ηλίθιο ματαιόδοξο πειραματόζωο, οι χειρισμοί επί του οποίου, εκτός από τα όποια υλικά οφέλη θα τους απέφεραν και πολύτιμες εμπειρίες, χρήσιμες για ευρύτερες περαιτέρω εφαρμογές. 

Όχι μόνο δέχθηκαν λοιπόν τον πτωχό συγγενή στους κόλπους τής κοινότητας μετά βαΐων και κλάδων, αλλά τον προήγαγαν τάχιστα και σε ισότιμο μέλος. Και περνούσε ο καιρός και μεγάλωνε η κοινότητα και κάποια στιγμή όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι εταίροι ενοποιήθηκαν «νομισματικώς». Υιοθέτησαν δηλαδή κοινό νόμισμα, σημαντικό βήμα προς την «ολοκλήρωση» (αυτή την τελευταία έννοια, την κοινοτική «ολοκλήρωση», ποτέ δεν την έκαναν λιανά, ποτέ δεν εξήγησαν τι σήμαινε, οπότε παρέμεινε κι αυτή σε καθεστώς ομίχλης όπως τόσες και τόσες έννοιες αυτής της ισχυρής κοινότητας). 

Η νομισματική ένωση συνοδεύτηκε και από άλλο παράδοξο που πάλι αφορούσε στον πτωχό συγγενή. Ενώ οι εταίροι γνώριζαν ότι ο πτωχός συγγενής δεν τα πήγαινε καλά με τα μαθηματικά, ούτε καν με τα βασικά, δέχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες τα νούμερα που τους σερβίρισε ώστε να περάσει τις εξετάσεις ενοποίησης. Οικονομικοί εγκέφαλοι ολκής, δεν φάνηκαν να προσέχουν φτιασιδωμένους οικονομικούς δείκτες και καλλωπισμένα μεγέθη. Καμία υποψία, κανείς έλεγχος.

Κοινό νόμισμα ο πτωχός συγγενής, μεγάλη η χαρά του. Δεν είχε πια να ζηλέψει τίποτε από τους ισχυρούς. Λιγούρης πάντα και ψωροπερήφανος αγνόησε και πάλι τα βασικά: ότι οι ισχυροί δεν δίνουν τίποτε χωρίς ανταλλάγματα, ότι σαν πολύ εύκολα κατάπιαν την κουτοπονηριά του, ότι απώλεσε τον έλεγχο του νομίσματός του. Για την αποτροπή αυτού του τελευταίου, αρκετοί ηγέτες μιας άλλης πανίσχυρης κοινότητας, μιας ένωσης πολιτειών, είχαν δώσει στο παρελθόν ομηρικές μάχες, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τον πτωχό συγγενή. 

Κάθε θαύμα διαρκεί 3 ημέρες, το οικονομικό θαύμα του πτωχού συγγενούς κράτησε λίγο παραπάνω. Μερικά χρόνια. Γκρεμίστηκε απότομα όταν, με αφορμή έναν καυγά για κάποιους αγωγούς καυσίμων μιας άλλης κοινοπολιτείας, έπεσε σε δυσμένεια. Έμαθε, πολύ απότομα πράγματι, ότι χρωστάει πολλά στους ισχυρούς. Τόσο πολλά, που δεν θα μπορούσε να ξεχρεώσει εύκολα, ίσως μάλιστα να μην μπορούσε να ξεχρεώσει καθόλου. Ότι θα έπρεπε να δώσει γην και ύδωρ, να υπογράψει επαχθείς συμβάσεις, να υπομείνει δυσβάσταχτα μέτρα. 

Δεν του έκανε καμία εντύπωση ότι άλλοι πτωχοί συγγενείς που είχαν στο μεταξύ εισέλθει εν οργάνοις στην κοινότητα (στην πορεία προς την ομιχλώδη «ολοκλήρωση») χρωστούσαν επίσης πολλά. Ότι ακόμη και οι ισχυροί χρωστούσαν πολύ περισσότερα, τόσο αναλογικά όσο και σε απόλυτα νούμερα. Ότι, εν ολίγοις, το χρέος του δεν δικαιολογούσε τόσο μένος εναντίον του. Θα ‘πρεπε έστω και τώρα, έστω και αργά, να του είναι φανερό ότι αποτελεί πειραματόζωο, αλλά δεν του ήταν. Και δέχθηκε τα βασανιστήρια ώστε να παραμείνει «ισότιμος». «Ισχυρός» μέσα στους ισχυρούς. 

Φυσικά τα μέτρα δεν απέδωσαν. Το χρέος αυξήθηκε, το ίδιο και η απαξίωσή του. Έγινε μαύρο πρόβατο, παράδειγμα προς αποφυγήν. Ενστικτωδώς διαμαρτυρήθηκε. Αποφάσισε να προβάλει αντίσταση. Πιάστηκε από τα μαλλιά του. 

Εξουσιοδότησε λοιπόν ορισμένους που υποσχέθηκαν να χτυπήσουν γροθιά στο μαχαίρι. Υπόσχεση καθόλου λογική. Απονενοημένη. Καταστροφική. Αυτοκτονική. Αν το εννοούσαν όπως το έλεγαν ο θάνατος ήταν κοντά. Οι ισχυροί είχαν μακρά παράδοση σε αιματοκυλίσματα. Δεν θα δίσταζαν να σκοτώσουν πάλι και μάλιστα χωρίς αίματα: αρκούσε να πουν «όχι». 

Αμυδρές ελπίδες πρόσκαιρης επιβίωσης θα υπήρχαν μόνο αν οι εντολοδόχοι δεν το εννοούσαν, είχαν δηλαδή (προ)συμφωνήσει με τους ισχυρούς για ελαφρύνσεις, για παράταση του πειράματος και αναβολή του θανάτου για αργότερα ή το εννοούσαν, είχαν δηλαδή πράγματι αποφασίσει για γροθιές, αλλά είχαν πλάτες. Στο τελευταίο συνέτειναν τόσο τα περίεργα πρόσωπα των διαπραγματευτών όσο και οι συχνότατες αν και ομιχλώδεις (τι πρωτοτυπία) επαφές τους με τους άλλους ισχυρούς. Εκείνους της ένωσης πολιτειών κι εκείνους της κοινοπολιτείας αγωγών. Γενικά με οποιουσδήποτε ισχυρούς που δεν χώνευαν (για δικούς τους λόγους) τους ισχυρούς νυν εταίρους (και ενώ ένας πανίσχυρος ουδέτερος είχε από νωρίς διαχωρίσει τη θέση του). 

Όλα τα παραπάνω σήμαιναν ότι οι εντεταλμένοι σωτήρες ήταν ή τρελοί ή ψεύτες. Τα ενδεχόμενα ήταν τρία και όλα εφιαλτικά: 1) γροθιά στο μαχαίρι χωρίς σχέδιο. Ακαριαίος θάνατος. 2) γροθιά στο μαχαίρι για τα μάτια του κόσμου. Συμπαιγνία με τους ισχυρούς, διαιώνιση του πειράματος, θάνατος αργότερα. 3) γροθιά στο μαχαίρι με πλάτες άλλων ισχυρών. Διαιώνιση του πειράματος με το πειραματόζωο εν μέσω διασταυρούμενων πυρών (πειραμάτων). Θάνατος απρόβλεπτος χρονικά. 

Αν ο συλλογισμός είναι σωστός και πράγματι πρόκειται περί πειράματος, ας τελειώνουμε πια. Το πειραματόζωο δεν αντέχει άλλο.

Απλή και άδολη αναλογική; Μπααα... Καλύτερη η πληθωρική πουτάνα εξουσία.

Ενώ 

απ’ όσο κατάλαβα το «σκίζουμε τα μνημόνια» έχει ήδη μετατραπεί σε «κάντε καμιά ευκολία ρε παιδιά να ταΐσουμε τον κοσμάκη να μας ξαναψηφίσει και το νέο μνημόνιο θα το βαφτίσουμε αλλιώς π.χ μεταβατική συμφωνία, γέφυρα κτλ» 

ο υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης (κομήτης ασφαλώς, αδύνατον να συγκριθεί με τους πολλούς, ικανότατους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ με προϊστορία ετών στον ευρύτερο χώρο του κόμματος) ψεύδεται ασυστόλως αναπαράγοντας την προπαγάνδα της Μέρκελ ότι «μας ταΐζουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι» (βλέπε αναλύσεις Καζάκη και Μπογιόπουλου· το κωλοχρήμα τους ουδέποτε έφτασε στον ελληνικό λαό)

ο υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς (έτερος κομήτης με μακρά διαδρομή ... εκτός ΣΥΡΙΖΑ) κατάφερε οι υφιστάμενες κυρώσεις κατά του Βλαδίμηρου (ήτοι εναντίον της αγροτικής παραγωγής της Ελλάδας) να παραταθούν μόνο ως τον Σεπτέμβριο και όχι για ένα χρόνο (περιττό να σας θυμίσω ότι τώρα έχουμε Ιανουάριο), οπότε πρόκειται για τρομερή επιτυχία της νέας κυβέρνησης, διαστάσεων αναλόγων με την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Eurovision 

οι λεκτικές κυβιστήσεις (κοινώς «είπα-ξείπα») συνεχίζονται με ρυθμό πολυβόλου (π.χ «τέλος στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ» και αμέσως μετά «καλοδεχούμενοι οι Κινέζοι», «κηρύσσουμε τον πόλεμο στα all inclusive» και μετά «καμία ενέργεια εις βάρος των all inclusive», «τον Μάρτιο σφίγγουν τα πράγματα με τις συντάξεις» - «εγγυόμαστε τις συντάξεις για Μάρτιο, Απρίλιο ... Δεκέμβριο») 

με ανακούφιση μάθαμε ότι μια από τις ουσιώδεις αλλαγές της νέας κυβέρνησης είναι η επαναφορά των αιωνίων φοιτητών στην ... αιωνιότητα (στο πανεπιστήμιο) 

μια μαύρη τρύπα στο διάστημα δυσκολεύεται να καταπιεί μια αστρική μακαρονάδα (πώς; άσχετο; γιατί οι δηλώσεις των ΣΥΡΙΖαίων έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους ή με τη λογική;) 

εγώ σαν πνεύμα αντιλογίας έχω μια συγκεκριμένη απορία: 

εκείνο το πάγιο αίτημα της αριστεράς για απλή και άδολη αναλογική τι απέγινε; Γιατί έχουμε κάτι αιώνες να το ακούσουμε; Το ‘φαγε η μαρμάγκα (η εξουσία); Το κατάπιαν τα bonus των 50 εδρών; Θα περίμενε κανείς να είναι ο πρώτος νόμος που θα περνούσε μια αριστερή κυβέρνηση ή έστω η πρώτη της σοβαρή εξαγγελία. 

Όχι για τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά επειδή το πουλέν της αριστεράς (ξανα)δήλωσε σήμερα ότι έλαβε «ισχυρή» εντολή. Το πόσο ισχυρή είναι η εντολή 2.250.000 ψηφοφόρων επί συνόλου 9.900.000 (αληθές ποσοστό 23%) έστω και με την προσθήκη 300.000 (αληθές ποσοστό 3%), μπορείτε να το κρίνετε εσείς (σύνολο 2.550.000, αληθές ποσοστό 26%). 

Αναγνώριση των «δήθεν», στον δρόμο για την επίτευξη κάποιας υψηλής ιδέας είναι απαράδεκτη.

Δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ το ΚΚΕ. Δεν ζήτησε συνηγόρους, δεν τους έχει ανάγκη. Εξάλλου ουδέποτε υπήρξα κομμουνιστής. Έχω όμως χρέος να υπερασπιστώ τη Λογική. Την διαύγεια της θεωρίας έναντι των θολών προκλήσεων της πράξης. Την καθαρότητα της ιδεολογίας έναντι του ψευδεπίγραφου ρεαλισμού. 

Απευθύνομαι λοιπόν προς τους κυβερνητικούς πλέον αριστερούς, αλλά και υγιείς αγωνιστές της αριστεράς που δεν κυβερνούν μεν, ανέχονται όμως την κυβέρνηση Τσίπρα ελπίζοντας για κάτι καλύτερο. Δεν θα με απασχολήσουν παρά μόνο οι δημοσιοποιημένες προσκλήσεις των πρώτων και εγκλήσεις των τελευταίων προς το ΚΚΕ, με αφορμή τη στάση του στις εκλογικές αναμετρήσεις και τις ίσες αποστάσεις από Δεξιά και ΣΥΡΙΖΑ. Τους παρακαλώ λοιπόν να φανταστούν (όσο είναι δυνατόν) τις αντιδράσεις τους (αυτών των ιδίων), αν οι παρακάτω κατασκευασμένες (από τον φίλο Αυτόλυκο, για λογαριασμό μου) φωτογραφίες ήταν αληθινές. 

Δεν θα σας κακοφαινόταν αριστεροί κυβερνητικοί εταίροι αν ο γ.γ του ΚΚΕ χαριεντιζόταν με το κεφάλαιο; (Προσέξτε, το τονίζω: ο Γενικός Γραμματέας, ο προεξάρχων, ο επικεφαλής και όχι κάποιος συνεργαζόμενος φασουλής). Αν διέκοπτε τις διακοπές του για να συναντηθεί κατεπειγόντως και κατ’ ιδίαν με ανώτατο θεσμικό παράγοντα του κράτους-βιτρίνα του Σιωνισμού; Αν συμμετείχε σε ελιτίστικες παρεούλες σε χλιδάτα θέρετρα; Αν ναι τότε γιατί συντάσσεστε πίσω από τον Τσίπρα που το έχει ήδη πράξει; Αν όχι πώς τολμάτε να θεωρείτε το ΚΚΕ σαν και τα μούτρα σας; 

Δεν θα σηκώνατε τον κόσμο από τις φωνές ανένταχτοι-ανεχόμενοι τον Τσίπρα αριστεροί αν το χέρι του κομμουνιστή ηγέτη έσφιγγε τα χέρια φονιάδων, πλουτοκρατών και λοιπών αλητών; Αν ναι γιατί εγκαλείτε το ΚΚΕ που δεν γίνεται κολαούζος τού πρώτου διδάξαντος Τσίπρα; Αν όχι πώς τολμάτε να δηλώνετε αριστεροί; 

Σας είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείτε γιατί το ΚΚΕ αρνείται κατηγορηματικά; Η απλούστατη εξήγηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερός δεν σας περνά από το μυαλό; Είναι απολύτως αδύνατον να κατανοήσετε ότι οι αυθεντικοί κωλύονται να νομιμοποιήσουν τους ψεύτικους; 

Θα καλούσατε ποτέ το νόμιμο εργατικό σωματείο να συνεργαστεί με το δοσίλογο «σωματείο» της εργοδοσίας για το «καλό του συνδικαλιστικού κινήματος»; Θα συστήνατε ποτέ στους απεργούς να αγκαλιάσουν τους απεργοσπάστες προς χάριν του «ιερού δικαιώματος στην εργασία»; Θα εγκαλούσατε ποτέ τους προλετάριους επειδή δεν στηρίζουν τις πολυεθνικές για το «καλό της ανθρωπότητας»; 

Τότε υπό ποια λογική εγκαλείτε τους αριστερούς (έστω και παλαιολιθικούς ή ξεροκέφαλους) επειδή δεν υποστηρίζουν τους εκλεκτούς Ουάσινγκτον-Βρυξελλών-Τελ-Αβίβ για το «καλό της αριστεράς»; Υπό ποια λογική ο ιδεολόγος κατηγορείται επειδή δεν συμβιβάζεται με μια light, κατασκευασμένη και ελεγχόμενη εκδοχή της ιδεολογίας του, προς χάριν της ίδιας της ιδεολογίας; Δεν δικαιούται αυτός που βλέπει (έστω και υποκειμενικά) ότι ο δρόμος οδηγεί στον γκρεμό να κόψει τις γέφυρες; Δεν δικαιούται αυτός που παλεύει για την έξοδο από φλεγόμενο κτίριο να αντιδράσει στην προσπάθεια κάποιου να τον στείλει απλώς σε άλλο δωμάτιο του ίδιου κτιρίου που θα καεί αμέσως μετά; Ο ενδεχόμενος (και πάντως αναπόδεικτος) εγωισμός κάποιου και η άρνησή του να παραδεχθεί την ύπαρξη και άλλου αυθεντικού εκτός του ιδίου, σημαίνει ότι θα πρέπει να υποχρεωθεί να δεχθεί και τους εξωφθάλμως κάλπικους; Τα λάθη (ενίοτε τραγικά) κάποιου έναντι αθώων, τον αναγκάζουν να αθωώνει στο εξής όποιον ένοχο βρεθεί στο δρόμο του; Είναι δίκαιο να δέχεται μομφή επειδή κρατά ίση απόσταση από δύο κατ’ όνομα μόνο αντιδιαμετρικά σημεία που ενώθηκαν μακριά του; 

Γιατί ακριβώς κατηγορείται το ΚΚΕ; Επειδή δεν παρέχει δεκανίκι στον Τσίπρα ή επειδή δεν συνεταιρίζεται μαζί του ώστε να τον «εκθέσει» στα μάτια του λαού; Μα ο Τσίπρας έχει πλάτες και δεν χρειάζεται δεκανίκια. Έχει εκτεθεί μόνος του και όποιος έχει μάτια το βλέπει. 

Φίλτατοι, επαναλαμβάνω ότι είμαι Έλληνας, πατριώτης και δημοκράτης (κατά ορισμένους πρωτόγονος και ισχυρογνώμων). Αν σας επιτρέψω να αναθεματίζετε το ΚΚΕ επειδή δεν συμπράττει με τον ΣΥΡΙΖΑ για το «καλό του λαού», είναι σαν να επιτρέπω σε οποιονδήποτε να αναθεματίσει εμένα επειδή δεν συμπράττω με τη Χρυσή Αυγή για το «καλό του Έθνους». Αναγνώριση των «δήθεν» στον δρόμο για την επίτευξη κάποιας υψηλής ιδέας δεν θα την ανεχθώ. 

Η απάντηση στον Τσίπρα πρέπει να είναι αυτή. Όπως την έδωσε μια κυρία τού ΣΥΡΙΖΑ (ελπίζω να μην άλλαξε γνώμη) όταν ο Τσίπρας σκοτωνόταν να συναντήσει τον «αριστερό» Σίμονα Πέρες και η Δούρου έγραφε κολακευτικά άρθρα για τον Ισραηλινό «σύντροφο» στο «Έθνος» τού επίσης «συντρόφου» Μπόμπολα. 

Με εντολή Τσίπρα.

Ψήφισα ξανά, μετά από 10ετίες. Καμμένο. Ως χαλινάρι στον Τσίπρα. Άμεσος στόχος επετεύχθη. Τώρα αρχίζει η μάχη. Στο κάτω-κάτω είμαι συνυπεύθυνος που αυτοί οι τύποι κυβερνάνε. Δεν είμαι πια ένας αποστασιοποιημένος γκρινιάρης. Δεν είμαι ένας αιωνίως αντιπολιτευόμενος. Είμαι πλέον ένας απαιτητικός κυβερνητικός ψηφοφόρος. 

Αρχίζω: 

Οι πάμπολλοι ψευτοαριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ αυτοξεβρακώθηκαν πριν καλά-καλά εκλεγούν. Είδαμε κι ακούσαμε πρωτοκλασάτους να φλερτάρουν με τον Σημίτη (τον Σταύρακα Θεοδωράκη). Αυτό ασφαλώς είναι κάτι «αριστερό» και «ριζοσπαστικό». Επίσης ο Σταύρακας κάνει σαν χολωμένο παιδάκι που δεν το παίζουνε («ούτε εμπιστοσύνη, ούτε ανοχή»). Ποιος ξέρει τι υποσχέσεις είχε λάβει και από ποιον. Όλοι μαζί παλεύουν να βγάλουν τον Τσίπρα ψεύτη (στον Χατζηνικολάου είχε πει ότι δεν συγκυβερνά με Ποταμίσιους). Τελικά γλυτώσαμε από τον Θεοχάρη «με εντολή Τσίπρα» (κάτι σας θυμίζει αυτό; Κι εμένα!). 

Ο Δρίτσας (έχω ξαναεκφράσει σεβασμό στη συνέπεια και εντιμότητα του ανδρός και επιμένω), ασφαλώς με εντολή Τσίπρα, παίρνει τηλέφωνο στρατηγούς και αστυνομικούς (δηλαδή τους ένστολους έλληνες που έχουν καθήκον να φυλάττουν και να συνδράμουν τους υπόλοιπους) και επιβεβαιώνει το αυτονόητο: την εμπιστοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Για πολλούς γελοίους του διαδικτύου, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι δεξιούληδες και ποντάρουν τα ρέστα τους στον ΣΥΡΙΖΑ με μοναδικό κίνητρο την κούρσα διαδοχής στη ΝΔ, αυτό ήταν μια «εθνική κίνηση». Δεν το ξέραμε ότι το να φυλάς τον κώλο σου έχει εθνικό νόημα. 

Ο Αλέξης φτύνει τον Ιερώνυμο με τακτ. Ροχάλα με σεβασμό. Θα έπρεπε ο προχω- παπάς να το περιμένει. Οι «άχρηστοι» είναι χρήσιμοι μόνο ως άχρηστοι. Όσοι τους χρησιμοποιούν ως «άχρηστους» κάποια στιγμή τους αχρηστεύουν. 

Κάτι γκρουπούσκουλα από τις συνιστώσες τσαντιστήκανε που συγκυβερνάνε με τον Καμμένο. Δεν είχαν όμως τσαντιστεί όταν το πουλέν τους επισκέφθηκε τους ναούς καπιταλισμού-σιωνισμού για προσκύνημα. Τους είχα προειδοποιήσει. Τώρα θα νιώθουνε την καυτή πατριωτική ανάσα του Ζουράρη από τα συμπολιτευτικά έδρανα. Τώρα ... 

... τον πούλο, με εντολή Τσίπρα! 

Αποφάσισα να ψηφίσω. Ανεξάρτητους Έλληνες. Κι αν είναι λάθος αναλαμβάνω την ευθύνη.

Ανανέωση 12/06/2015: Ήταν λάθος, ανέλαβα την ευθύνη, κατήγγειλα τον ψευτοπατριώτη Καμμένο ΕΔΩ.

Ακολουθεί η αρχική ανάρτηση.

Έχω πολλά χρόνια να ασκήσω το λεγόμενο εκλογικό μου «δικαίωμα» (αφού η συμμετοχή στις εκλογές είναι υποχρεωτική, από πού κι ως πού «δικαίωμα»; Την υποχρέωση πρέπει να την τηρήσεις, το δικαίωμα αν θέλεις το ασκείς). Τέλος πάντων είχα αποφασίσει να απέχω, να μην γίνομαι συνειδητά συνένοχος στην καταστροφή τής πατρίδας. Επαναλαμβάνω ότι δεν μου φταίνε οι πολιτικοί. Τη δουλειά τους κάνουν. Βρώμικη, αναίσχυντη, αλήτικη δουλειά, αλλά δεν το κρύβουν. Εμένα μού φταίνε οι ψηφοφόροι. Κουτοπόνηρα ανθρωπάκια που δρουν με βάση το συμφέρον τους. Δεν είναι δικαιολογία το «μας κορόιδεψαν οι λαοπλάνοι». Στο κάτω-κάτω αν κάποιος σε κοροϊδέψει μια φορά, αυτός είναι απατεώνας κι εσύ αφελής. Αν όμως σε κοροϊδέψει περισσότερες από μία φορές, τότε αυτός παραμένει απατεώνας, εσύ όμως είσαι μλκας. 

Η αιτία που αποφάσισα να ψηφίσω είναι ο ... Μιχαλάκης! Είναι τρέλα με τη ροζ φανέλα, μόνο που εγώ σιχαίνομαι το ροζ, σιχαίνομαι τις (κομματικές) φανέλες και βασικά σιχαίνομαι ... τον Μιχαλάκη! 

Κάντε λίγη υπομονή. Θα δείτε παρακάτω ποιος είναι ο Μιχαλάκης. 

Πάω λίγο μακρύτερα. Στην πηγή του κακού. 

Ο πλανήτης είναι χρεωμένος. Η λέξη-κλειδί στην τεσσάρων λέξεων αυτήν πρόταση είναι ο «πλανήτης». Όλα τα κράτη χρωστάνε. Όλα τα κράτη δανείζονται. Δανείζονται και χρωστάνε. Κι όλο δανείζονται κι όλο χρωστάνε. Και για να ξεπληρώσουν τα χρέη ξαναδανείζονται. Και χρωστάνε όλο και περισσότερα κοκ. Από ποιον δανείζονται; Από ιδιώτες. Ιδιωτικές τράπεζες, που όμως σε κάποιους ανήκουν. Αυτοί οι κάποιοι (όχι πολλοί) έχουν σάρκα και οστά όπως κι εμείς (μόνο αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό έχουν, κατά τα λοιπά πρόκειται για παλιοτόμαρα). Είναι λίγοι στον αριθμό και όλως τυχαίως το επώνυμό τους αρχίζει από Ρ. Μερικές κακές γλώσσες λένε ότι έχουν και κοινό θρήσκευμα (μπα, μάλλον ακόμη μία ατυχής σύμπτωση). 

Εθνικά κράτη λοιπόν δεν υπάρχουν. Είναι χρεωμένα, και ως τέτοια, εκτελούν εντολές των δανειστών τους. Κατά συνέπεια, συνθήματα όπως «λαϊκή κυριαρχία» και «εθνική ανεξαρτησία» για να γίνουν πράξη, απαιτούν πόλεμο. Κατ’ αρχάς οικονομικό πόλεμο: πλήρη έξοδο από τις δομές τού συστήματος του χρέους. Στην παρούσα συγκυρία αυτό σημαίνει «να ζούμε στα στενά, μονάχοι σα λιοντάρια στις ράχες στα βουνά». Ακόμη κι αν το υπομείνουμε μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε πραγματικό πόλεμο. Οι τραπεζίτες ελέγχοντας τα κράτη ελέγχουν και τους στρατούς. 

Συμπέρασμα: Έξω από την ΕΟΚ + Έξω από το ΝΑΤΟ = Πόλεμος. Θάνατος. Θάνατος από ανέχεια ή στο πεδίο της μάχης. 

Στον αντίποδα: μέσα στις δομές τού χρέους = χρέος. Είτε με μνημόνια είτε χωρίς, είτε με κουρέματα ή διαγραφή είτε χωρίς αυτά, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα συνεχίσουμε τα δανεικά. Καλά χωρίς τα μνημόνια, καλύτερα με μικρότερο χρέος, κάλλιστα με τη δραχμή, αλλά σε κάθε περίπτωση χρέος. 

Εκλογές λοιπόν με δίλημμα «χρέος ή θάνατος». Δεν γουστάρω το πρώτο και φοβάμαι το δεύτερο (οι περισσότεροι θα συμφωνείτε). Δεδομένου του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος δεν πρέπει να πάω καν να ψηφίσω. 

Τα περισσότερα κόμματα επιμένουν στο χρέος: Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ (ΠαΣοΚ, ΓΑΠ, Ποτάμια και λοιπές παραλλαγές) ωμό χρέος. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ χρέος πασπαλισμένο με χρυσόσκονη. Άλλοι «πάση θυσία στην Ευρωζώνη» και «νόμισμά μας το ευρώ», άλλοι «έξω από την Ευρωζώνη», αλλά όλοι «μέσα στην ΕΟΚ». 

Οι «ακραίοι» προτιμούν θάνατο. Και δεν ξέρω πόσοι και ποιοι το εννοούν, πόσοι και ποιοι θα πεθάνουν μαζί μου, πόσοι και ποιοι θα λακίσουν. Το ΚΚΕ από συνθήματα σκίζει: «Πάλι τα ίδια με τους ίδιους ή πάλι τα ίδια με τους άλλους;». Ο Μπογιόπουλος δίνει ρέστα: σε πολλά άρθρα αποκαλύπτει την πλήρη αλήθεια (π.χ ΕΔΩ). Ωστόσο αδυνατώ να ενισχύσω Σταλινικούς, αυτούς που και τον ίδιο τον Μπογιόπουλο τον παραγκωνίζουν και πάνω απ’ όλα αυτούς που εξακολουθούν να θεωρούν φονταμενταλιστές, εγκληματίες και εν δυνάμει καπιτάλες, ως «ταξικά αδέλφια» τους. 

Οι Χρυσαυγίτες έχουν ως βασικό σύνθημα «να ξεβρωμίσει ο τόπος». Καλό ακούγεται. Δυστυχώς γι αυτούς γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει ακροδεξιά και τα συνθήματά της τα έχω ξανακούσει. 

Μικρότερα κόμματα που δεν θα μπουν στη βουλή; Είναι σαν να επιδιώκω αυτοδυναμία των ΣΥΡΙΖαίων (είπαμε ότι σκέπτομαι με δεδομένο τον καλπονοθευτικό νόμο). 

Συνεπώς αδιέξοδο. Τώρα βέβαια θα με ρωτήσετε «πού κολλάει Ο Μιχάλης;» και κυρίως «ποιος Μιχάλης;». Υπομονή. 

Δεν σας κρύβω ότι πήγα. Πού; Μα σε όλες τις προσκλήσεις των πατριωτικών δυνάμεων. Πήγα στον Βιδάλη (ΠΑΜ), πήγα στον Μίκη (Σπίθα). 

Δεν σας κρύβω ότι περιμένω. Τον Καραμπελιά, τον στρατηγό Φράγκο, τον Χαραλαμπίδη, τον Σταλίδη, τον Λάλα και τη Νικοπούλου. Όποιον πατριώτη κινηθεί. Θα περιμένω όσο χρειαστεί. Ασφαλώς εκείνοι ξέρουν περισσότερα. 

Απογοητευμένος και προσμένων λοιπόν, κι ενώ θα έπρεπε να συνεχίσω να απέχω, πέφτω πάνω στον Μιχάλη ... 

... τον Τρεμόπουλο!! 

Ο απίθανος ανεπάγγελτος τυπάκος που προδιαγράφεται για πρωθυπουργός μού πάτησε τον κάλο. Μάζεψα πολλά (χωρίς χρονική σειρά): την αβάντα στους Τουρκόφρονες και τον αποκλεισμό της Πομάκας Κυρίας (με Κ κεφαλαίο), τις απατεωνιές στον Μίκη Θεοδωράκη, τον εξοβελισμό Στάθη, Χάρρυ Κλυνν κτλ, τα γελάκια με την μίσιζ Botox-Δασκαλάκη, τις πόζες με Μίλλερ-Σπέκχαρντ, τα καμάρια δίπλα σε «αριστερούς» φονιάδες Παλαιστινίων, το ανθελληνικό παραλήρημα των Συνιστωσών, το σκίζω-δεν σκίζω (τα μνημόνια), αφοπλίζω-εξοπλίζω (την αστυνομία), χτίζω-δεν χτίζω (τα γήπεδα ΠΑΟ και ΑΕΚ) και ... και ... 

Θα μου πείτε τώρα «μετά απ’ όλα αυτά, ο Τρεμόπουλος σε πείραξε;». 

Καλοί μου φίλοι, πολλοί άνθρωποι είναι αλλεργικοί. Σε διάφορα πράγματα. Εγώ είμαι αλλεργικός στον Τρεμόπουλο. Για το ποιος είναι ο Τρεμόπουλος διαβάστε στον Καραμπελιά (Άρδην-Ρήξη). Ο τύπος είναι το απόλυτο 10 στη δεκαβάθμια κλίμακα ΑΑ (Ανθέλληνες-Αντιχριστιανοί). 

Η υπομονή και η αποστασιοποίηση έχουν και όρια. Αισθάνθηκα ξαφνικά υποχρεωμένος να προβάλω αντίσταση. Όποια και όση μπορώ. Έστω και δια μιας και απονενοημένης ψήφου. Να μην καταπιώ την προσβολή-πρόκληση: την τοποθέτηση του απόλυτου ανθέλληνα και φιλοσκοπιανού ως σημαία στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης. 

Δεδομένου ότι ο Τσίπρας καλπάζει προς την εξουσία και είναι αδύνατη η αναχαίτισή του, αποφάσισα να ψηφίσω Ανεξάρτητους Έλληνες. Χωρίς σταυρό, μόνο το ψηφοδέλτιο. 

Ο Καμμένος όχι μόνο δεν με εκφράζει, αλλά με διαολίζει. Ζάμπλουτος προερχόμενος από Ν.Δ απέχει πολύ από κάποιον που θα συντασσόμουνα ιδεολογικώς μαζί του. Το αντιμνημονιακό λάβαρο που σήκωσε όπως εξήγησα είναι δώρον-άδωρον. Ωστόσο έχει δίκιο. Θα πρέπει να διαλέξω: ή Τσίπρας ανεξέλεγκτος ή Τσίπρας με χαλινάρι. Διαλέγω το δεύτερο. Υπάρχει βέβαια ορατός κίνδυνος: αν οι ΑνΕλ μείνουν εκτός βουλής να πριμοδοτήσω αυτοδυναμία του Τσίπρα. Θα το διακινδυνεύσω. Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε απ’ αυτόν και να μοστράρει πρώτη μούρη τον Τρεμόπουλο. 

ΑΝ. ΕΛ και αν είναι λάθος αναλαμβάνω την ευθύνη. 

Υ.Γ Κλείνω τα σχόλια. Θα τ' ανοίξω μετά τις εκλογές.

Κόψτε τις μαλακίες εκεί στο Βερολίνο. Μόνο ο Αλέξης μπορεί να εγγυηθεί gay γάμους, πολυφυλετική Ελλάδα και συμφωνίες με βαλκάνιους φασίστες και Τούρκους ιμπεριαλιστές.

Τώρα, εδώ που τα λέμε, έχετε και κάποιο τοσοδούλι δίκαιο. Τόσες φωτο με τους ΑμερικανοΣιωνιστές. Τόσες απειλές προς το Γιουροπίαν Γιούνιον. Τόση αγένεια προς τους εν Ελλάδι επίσημους αντιπροσώπους σας. 

Ανησυχήσατε. Δικαίως. Αλλά ως εκεί και βήμα παραπέρα. 

Μην είστε μαλάκες. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά. Είναι και τ’ άλλα. 

Τέτοια ευκαιρία για προώθηση της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας και μάλιστα με αριστερό ρεύμα (αέρος, όπως λέμε «λόγια τού αέρος») δύσκολα θα ξαναβρείτε. Οι δεξιούληδες υποτακτικοί σας έχουν πρόβλημα σ’ αυτό. Είναι βλέπετε υποχρεωμένοι να δώσουν εξηγήσεις για τυχόν αλλαγή ατζέντας. Τόσα χρόνια μάς λέγανε «πατριωτικές» κουβέντες (τους λέγατε να μας λένε και μας λέγανε). Τώρα πώς να τ’ αλλάξουνε; 

Τώρα το ρεύμα τού Αλέξη θα σαρώσει τα πάντα. Θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις, θα πετάξει και κανένα μύριο θέσεις εργασίας και ποιος θα ασχοληθεί με γκέιδες και γκέισες; 

Δώστε κι εσείς κάτι. Κόψτε κάτι. Κόψτε 100, 200 ... 500 άμα λάχει δις. Τι φοβάστε δηλαδή; Μην τα χάσετε; Αφού θα εξακολουθήσουμε να δανειζόμαστε. Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά σας θα ‘ναι. 

Το βλέπετε άλλωστε. Μαλάκωσε. Έριξε νερό στην κόκα-κόλα του. 

Μαλακώστε κι εσείς (άλλο μαλακός κι άλλο μαλάκας). Εμείς ΕΔΩ θέλουμε όλοι Αλέξη. Γιατί όχι κι εσείς; 

Υ.Γ Άσχετο αλλά σχετικό: η Ρένα πού είναι; Χάθηκε ή μου φαίνεται; Διότι στα μίντια δεν παίζει. Παίζει κάτι άλλο; 

Ισλαμοφασίστες, βόμβες και Καλάσνικοφ: και όμως υπάρχουν και χειρότερα!

Ο πολύς κύριος Θάνος Τζήμερος συνέγραψε πάλι μείζονος σημασίας πόνημα με τίτλο «Πολυπολιτισμικότητα και άλλα παραμύθια» το οποίο δημοσίευσε η επίσημη ιστοσελίδα του Σημίτη (Σταύρου Θεοδωράκη). Επισκέφθηκα την ιστοσελίδα για να σχολιάσω (αρνητικά) αλλά βρήκα τα σχόλια κλειστά (κατανοητό). Μετά αποφάσισα να του αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση, αλλά σχεδόν αμέσως μετάνιωσα. Όχι γιατί ο Θ. Τζήμερος δεν αξίζει ολόκληρη ανάρτηση (κι αν δεν αξίζει ο ίδιος, αξίζει σίγουρα η επιχειρηματολογία του) αλλά επειδή έπεσε το μάτι μου ΕΔΩ: 

Η αγνώστων (και αδιάφορων) λοιπών στοιχείων αρθρογράφος κυρία Χριστίνα Πουλίδου, σε ύποπτο χρόνο (Μάρτιος 2014), ενώ οι νόμιμες διαμαρτυρίες κατά της Ισλαμοποίησης της Δύσης άρχιζαν να πληθαίνουν διεθνώς και οι αναφορές των ΚΥΠατζήδων παγκοσμίως προδιέγραφαν με βεβαιότητα αστικές επιθέσεις φανατικών σε δυτικά εδάφη, πήρε χαρτί και μολύβι (πληκτρολόγιο και ποντίκι) για να κατακεραυνώσει την «Ισλαμοφοβία». 

Με στυλάκι σικάτο και ανάλαφρο, σχεδόν παιχνιδιάρικο, ανέλαβε να εξορκίσει τους φόβους περί Ισλάμ και να ειρωνευτεί-χλευάσει (τι πρωτοτυπία!) τους ακροδεξιούς του 7% των ελλήνων ψηφοφόρων. Με υφάκι γνώστη που απευθύνεται σε αδαείς και επιχειρηματολογία «Der Spiegel» (και τα σκυλιά δεμένα), προσπαθεί να διασκεδάσει τον φόβο και να γελοιοποιήσει τους φοβούμενους, μέσω «αδιάσειστων στοιχείων»: στατιστικών και «εκτιμήσεων». Προσέξτε, παρακαλώ, ιδιαίτερα τις υπογραμμισμένες (από εμένα) προτάσεις. 

Και τώρα, πριν προχωρήσετε παρακάτω, διαβάστε ΕΔΩ (γιατί νομίζετε ότι μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω τα ίδια και τα ίδια;). 

Αν δυσκολεύεστε να καταλάβετε, προσέξτε και πάλι: 

Η καλή κυρία μάς πληροφορεί ότι το 1% των 4 εκατομμυρίων μουσουλμάνων τής Γερμανίας είναι ακραίοι, αλλά δεν αρκείται σ’ αυτό. Προσθέτει και μια μικρή, τόση δα λεξούλα: ΜΟΛΙΣ! 

Στο στυλάτο και περιπαικτικό αυτό κειμενάκι η ανώδυνη αυτή λεξούλα περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Αυτό είναι άλλωστε και η πεμπτουσία της «επιστημονικής» προπαγάνδας: να επηρεάζει όντας καλά κρυμμένη. 

Η αξιότιμος κυρία δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας ενημερώνει ότι 40.000 (ολογράφως: σαράντα χιλιάδες) φανατικοί και εν δυνάμει μακελλάρηδες ζουν ανάμεσα σε φιλήσυχους ανθρώπους σε Γερμανικό έδαφος και αυτό το λέει «μόλις»! Σαράντα χιλιάδες εχθροί της Δημοκρατίας, του δυτικού πολιτισμού και της επικρατούσας στην Ευρώπη θρησκείας βρίσκονται ανάμεσα σε νομοταγείς Γερμανούς πολίτες (σε προηγμένο κράτος· κατ’ αναλογίαν υπολογίστε τον αντίστοιχο αριθμό στο μπάχαλο Ελλάς που δεν γνωρίζει ούτε πόσοι απεβίωσαν και δεν δικαιούνται συντάξεως) και δεν τρέχει τίποτε! Σαράντα χιλιάδες φονταμενταλιστές, θεωρητικώς αιμοσταγείς και ενδεχομένως ένοπλοι, επικρέμονται ως απειλή πάνω από τα κεφάλια αθώων και αυτό είναι επιχείρημα κατά της «Ισλαμοφοβίας»! Φαντάζομαι ότι θα συγχαρείτε μαζί μου την κυρία Πουλίδου για την ποιότητα της γραφής της και την πειστικότητα των επιχειρημάτων της. 

Θα ήμουν όμως άδικος με την ερίτιμο κυρία, αν έκανα έστω και τον παραμικρό υπαινιγμό ότι αυτή είναι το πρόβλημά μας. Ας είμαστε ρεαλιστές. Η άγνωστη σ’ εμένα κυρία δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό. Επικίνδυνος είναι ο ωκεανός. Ο ωκεανός αυτόκλητων και επιδοτούμενων συνηγόρων της καφρίλας. Ο ωκεανός θεσμικών και μη προπαγανδιστών (εκόντων και ακόντων) που ουδόλως ενοχλείται από σάρκες που ξεσκίζονται από μαστίγια σε κοινή θέα στο όνομα του Προφήτη, από δίποδα κτήνη για τα οποία γυναίκες και παιδιά είναι απλώς ιδιοκτησία και από χαντζαροφόρους εγκληματίες που επιβάλλουν «σαρίες», αλλά εγκαλεί τους αντιδρώντες ως «Ισλαμοφοβικούς». Ο ωκεανός φασιστών που απαιτεί να συνδιαλλαγούμε με (ήτοι να αφομοιωθούμε από) το μετριοπαθές Ισλάμ, ώστε το τελευταίο να «αναδειχθεί» (ήτοι να μας καπελώσει) και το ριζοσπαστικό Ισλάμ να «απομονωθεί» (ήτοι οι άοπλοι να «απομονώσουν» με διάλογο τους χασάπηδες). Ο ωκεανός παγκοσμιοποιητών που ζητά να απομονώσουμε εμείς ους έθρεψαν οι ΑμερικανοΣιωνιστές, δεχόμενοι συμβίωση με θρησκόληπτους στη γη του Αριστοτέλη, του Καντ και του Βολταίρου. Ο ωκεανός αυτός μάλιστα. Είναι επικίνδυνος. 

Θα είμαι όμως άδικος και με τον ωκεανό προπαγανδιστών, αν δεν τονίσω και τον μεγαλύτερο, υπαρκτό και τρομακτικό κίνδυνο: τους ψηφοφόρους. Τους απαίδευτους ατομιστές συμπολίτες μας που ετοιμάζονται να εκστρατεύσουν κατά της κάλπης με μόνο στόχο να πραγματοποιήσουν/περισώσουν τα μίζερα όνειρα της θλιβερής ζωής τους (μισθουλάκους, θεσούλες, συνταξούλες). Για να μη σας κουράζω άλλο σας ερωτώ: Τα ανθελληνικά, αντιχριστιανικά, Ισλαμολάγνα, Τουρκολάγνα, Σκοπιανολάγνα κόμματα προεξάρχοντος εκείνου του οποίου ηγείται ο τυπάκος που καμαρώνει στις φωτογραφίες δίπλα στον Σίμονα Πέρεζ, τους τέως Αμερικανούς πρέσβεις, την Γιάννα Αγγελοπούλου κτλ κτλ, πόσα εκατομμύρια ψήφους θα πάρουν νομίζετε; 

Η Νέα Παγκόσμια Τάξη δολοφονώντας τους εργαζόμενους στο Charlie Hebdo μας έστειλε πολλά και εφιαλτικά μηνύματα.

Το αριστερής κατεύθυνσης περιοδικό επέκρινε τον φανατισμό και ιδιαίτερα τον θρησκευτικό, από οπουδήποτε αυτός προέρχεται, κρατώντας τουλάχιστον τα προσχήματα. Σε αντίθεση με τους εγχώριους και διεθνείς τσάμπα μάγκες και πράκτορες που μόνο ο Χριστούλης τους πειράζει. 

Συνεπώς ήταν ιδανικός στόχος για σφαγή με μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες. Μηνύματα πολλά και απειλητικά: 

Μήνυμα πρώτον: ο Χριστιανισμός υποδεέστερος είτε έτσι είτε αλλιώς. 

Το Ισλάμ υπερτερεί των άλλων θρησκειών, αφού οι πιστοί του δεν διστάζουν να σκοτώσουν για την πίστη τους. Συνεπώς, Χριστιανοί της Ευρώπης, οι αηδίες περί αγάπης τού πλησίον που πρεσβεύετε, σας καθιστούν αυτομάτως μειονεκτικούς. Ή θα σκύψετε το κεφάλι στους λαθροεποίκους (υποχρεούστε να τους αγαπάτε βάσει της πίστης σας ή να τους φοβάστε ως ανώτερους) ή θα πάρετε ανάποδες και θ’ αρχίσετε να τους πυροβολείτε (στην τελευταία αυτή περίπτωση σας την έχουμε στημένη, θα σας πούμε ρατσιστές και ξενοφοβικούς, θα έχουμε δηλαδή την ευκαιρία να δυσφημίσουμε περαιτέρω τον Χριστιανισμό και τον Ευρωπαίο πολίτη). 

Μήνυμα δεύτερον: ο τρόμος μάς φέρνει πιο κοντά. 

Συσπείρωση (τάχα) έναντι του κοινού εχθρού. Έχω ξανατονίσει ότι βασικός μηχανισμός προπαγάνδας για να υποχρεωθεί κάποιος να δεχθεί κάτι άγνωστο και εχθρικό είναι να «συσπειρωθεί» μαζί του έναντι ενός κατασκευασμένου «μπαμπούλα» που δήθεν τους απειλεί όλους. Ο μπαμπούλας αυτός είναι η «τρομοκρατία», οι «φανατικοί», το «ριζοσπαστικό Ισλάμ» κτλ. Μη μου πείτε ότι μετά το σοκ που ακολουθεί τη σφαγή αθώων από κάφρους, το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό δεν είναι «ε, δεν είναι και όλοι οι μετανάστες φονιάδες και φανατικοί». Ήδη ο ρεζίλης που παριστάνει τον Πρόεδρο της Γαλλίας καλεί τους Γάλλους πολίτες σε «εθνική ενότητα». Πήρε ασίστ από τον πασαδόρο της Νέας Τάξης και έβαλε καλάθι: ενότητα των Γάλλων Χριστιανών με τους Αφρικανούς συμμορίτες εννοεί. Θα ακολουθήσουν κοινές δηλώσεις από ανόμοιους φορείς, κοινές προσευχές από παπάδες διαφόρων θρησκειών και δογμάτων, οι κάμερες θα ζουμάρουν σε φιγούρες διαφόρων φυλών και πολιτισμών που κλαίνε μαζί συγκλονισμένες κτλ. 

Μήνυμα τρίτον: οι αριστερές και γενικώς προοδευτικές ιδέες που δεν υπηρετούν τη Νέα Τάξη πεθαίνουν. 

Όσοι έχετε διάθεση να κρατήσετε ίσες αποστάσεις από χριστιανούς, μωαμεθανούς και ιουδαίους, να μη θέσετε δηλαδή την ιδεολογία σας στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης, χάσατε (τη ζωή σας). Να παίζετε στα σίγουρα. Διακωμώδηση και σάτιρα μόνο του Ιησού. Κράξιμο μόνο του λευκού straight Γάλλου οικογενειάρχη. 

Μήνυμα τέταρτον: μπατσοκρατία για λόγους (αν)ασφαλείας. 

Καραβιές λαθραίων θα αποβιβάζονται στις νότιες ακτές της Γαλλίας ανενόχλητοι, αλλά εσύ Γάλλε πολίτη, για το καλό σου, κάθε φορά που θα ταξιδεύεις, θα τρως κωλοδάχτυλο μήπως κρύβεις χειροβομβίδες στον πρωκτό σου. Ο βάρβαρος θα σε γαζώνει με Καλάσνικοφ αλλά, για την ασφάλειά σου, θα παρακολουθούμε το τηλέφωνό σου και θα διαβάζουμε τα e-mail σου. Θα βλέπεις την εκκλησία σου βανδαλισμένη αλλά το 5χρονο παιδάκι σου θα φακελώνεται για «ρατσιστικές» τάσεις στο νηπιαγωγείο. 

Μήνυμα πέμπτον: αλλού τα κακαρίσματα, αλλού γεννάν οι κότες.
Επιχείρηση αποπροσανατολισμού. Ο ρεζίλης είπε ότι η Γαλλία ευρίσκεται υπό απειλή. Εννοεί τους φανατικούς ενόπλους που χρηματοδοτούν τα αφεντικά του. Φτιαχτή απειλή. Η πραγματική είναι ότι το 50% της Μασσαλίας (των ελληνικής καταγωγής Γάλλων) έχει καταληφθεί από εποίκους και το ποσοστό τους θα αυξηθεί επειδή γεννοβολούν ασυστόλως, ενώ οι Γαλλίδες το ρίξανε στην αντισύλληψη κι αν ξεφύγει και κανένας μπόμπιρας θα πάει να βρει τον «ίσιο» δρόμο σε θετούς gay «γονείς».

Μηνύματα ελήφθησαν. Θα πρέπει να συντάξουμε μια απάντηση δεν νομίζετε;

Ο Τραπεζίτης ξαναχτυπά (από δανεικά σε δανεικά).

Πρώτα έκλεψε τον πλούτο μας. Μετά μας επέστρεψε ένα πολύ μικρό μέρος υπό μορφή δανεικών. Όταν η μάζα εθίστηκε στα δανεικά πυροδότησε μια κρίση. Κανείς δεν αντέδρασε (κόβεται η πρέζα;). Την διαχειρίστηκε ο ίδιος υπό μανδύα φιλελεύθερου ή σοσιαλιστή. Προσπάθησε τάχα να μειώσει τα χρωστούμενα, αλλά τα αύξησε. Αφού έφαγε το καταπέτασμα, φόρεσε αριστερή ριζοσπαστική προβιά και ξανατάζει δανεικά. Εγγυάται καταθέσεις (δανεικών), δεσμεύεται για αύξηση συντάξεων (δανεικών) και υπόσχεται χιλιάδες θέσεων εργασίας (με μισθούς δανεικών). 

Το πιο σατανικά κόλπα είναι απλούστατα. Το νυν κόλπο περιλαμβάνει το ψεύτικο δίλημμα: «ή τα παλιά δανεικά ή καινούρια δανεικά». 

Τα πρεζόνια (των δανεικών) μυαλό δεν βάζουν. Τσίμπησαν το δόλωμα (δίλημμα). 

Οι υπόλοιποι εξωθούμεθα στα άκρα. 

Να πιάσουμε τις γωνίες. Να πάρουμε τα βουνά. Χωρίς δανεικά.

Υ.Γ Αλέξη να υποθέσω ότι στην παροχολογία («πάρε κόσμε, δανεικά είναι») περιλαμβάνονται και όλοι οι λαθρομετανάστες τους οποίους έχεις υποσχεθεί να νομιμοποιήσεις (δεν θυμάμαι να το αναίρεσες ποτέ);