Ζήτημα θέλησης, επιμονής και ανάγκης.

Αιώνες πριν, στα βάθη της Ασίας. Ξημέρωμα. Λίμνη μεγάλη και βαθιά. Υγρασία και ομίχλη. Αυτοσχέδια βάρκα με κουπιά κινείται με μικρή ταχύτητα, μέσα σε απόλυτη ησυχία. Ο γέροντας που κωπηλατεί, με όση δύναμη του επιτρέπουν οι ρευματισμοί του, δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται. Το αντίθετο. Η γαλήνη της φύσης, ο αργός-ρυθμικός παφλασμός των κουπιών στο νερό, το αμυδρό φως και τα σύννεφα των υδρατμών, είναι ό,τι πρέπει για διαλογισμό. Ο σοφός δάσκαλος-στοχαστής, αρχιερέας του τοπικού θρησκευτικού-φιλοσοφικού ιερατείου, διότι περί αυτού πρόκειται, κάνει ακριβώς την ίδια διαδρομή, κάθε μέρα, επί δεκαετίες. Τον βοηθά να χαλαρώνει, να σκέπτεται, να φιλοσοφεί. Δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει αυτή του τη συνήθεια, παρότι τόσα χρόνια διαβάσματος, διδασκαλίας και διαλογισμού, τον έχουν φέρει πολύ κοντά στην απόλυτη σοφία.

Αυτό που δεν γνωρίζει, είναι ότι η σημερινή μέρα δεν είναι σαν τις άλλες. Δεν του περνά από το μυαλό ότι σε λίγα λεπτά θα δοκιμάσει την οδυνηρότερη έκπληξη της μακράς ζωής του. Ότι η γνώση, η εμπειρία και οι απόλυτες απόψεις του, θα αναγκαστούν να υποκλιθούν στον πανίσχυρο συνδυασμό θέλησης, επιμονής και ανάγκης.

Κωπηλατεί και κωπηλατεί, κι ενώ ο ήλιος που ανεβαίνει διαλύει σιγά-σιγά την ομίχλη, την ησυχία του πρωινού και τον ειρμό των σκέψεών του διακόπτουν φωνές. Δυνατές, επαναλαμβανόμενες κραυγές, που λένε και ξαναλένε το ίδιο πράγμα: μια σύντομη αλληλουχία λέξεων, κάτι σαν προσευχή, σαν ποίημα, σαν ξόρκι. Αναγνωρίζει και τα λόγια και αυτόν που απαγγέλλει. Ένας από τους νεότερους μαθητές του, εντελώς αρχάριος αλλά ενθουσιώδης και πείσμων, πειραματίζεται στην όχθη, αναφωνώντας τη μαγική φράση που, σύμφωνα με το «σύστημά» τους, είναι απαραίτητη για να μπορέσει κανείς να περπατήσει πάνω στο νερό.

Ο δάσκαλος κουνά το κεφάλι και χαμογελά συγκαταβατικά. Ο μαθητής τα κάνει όλα λάθος. Ούτε η σειρά των λέξεων είναι σωστή, ούτε η προφορά, ούτε ο τονισμός. Ο νέος ματαιοπονεί. Άλλωστε, ούτε ο ίδιος, ο πάνσοφος και φωστήρας, ο κατέχων το «σύστημα» όσο κανένας άλλος, ο βαθύς γνώστης του τελετουργικού, έχει καταφέρει ποτέ να περπατήσει στο νερό.

Κάνει να συνεχίσει την πορεία του, αλλά το ξανασκέπτεται. Δεν μπορεί να επιτρέψει τέτοια γελοιοποίηση του «συστήματος», αλλά ούτε και να στερήσει από τον αδαή αυτόν την, έστω αμυδρή, ελπίδα να περπατήσει πάνω στο νερό. Προσεγγίζει λοιπόν την όχθη, με σκοπό να διδάξει τον φτωχό νεανία το «σωστό».

Ο μαθητής αιφνιδιάζεται. Η αυτού εξοχότης ο τρισμέγιστος δάσκαλος, ο γκουρού, ο παντογνώστης, διακόπτει τη βαρκάδα του για να ασχοληθεί με την ταπεινότητά του. Μεγάλη η τιμή, μεγάλη και η ταραχή του. Ενόσω ο διδάσκαλος μιλά, η καρδιά του πάει να σπάσει, τ’ αυτιά του βουίζουν. Και φυσικά αδυνατεί να συγκεντρωθεί, αδυνατεί να παρακολουθήσει, αδυνατεί να κατανοήσει. Η διάλεξη τελειώνει, ο μαθητής ευχαριστεί, ο δάσκαλος αναχωρεί.

Ικανοποιημένος ο γέροντας σοφός, επιβιβάζεται στη βάρκα του και απομακρύνεται. Διανύει μερικές δεκάδες μέτρα και την ικανοποίηση διαδέχεται η … πλήρης απογοήτευση. Πίσω του ο νέος συνεχίζει την εξάσκηση αναφωνώντας … τα ίδια λάθη. Λάθος η σειρά, λάθος η προφορά, λάθος ο τονισμός. Τίποτε δεν κατάλαβε, χαμένος ο κόπος και η ώρα που του αφιέρωσε. Κουνά το κεφάλι με απόγνωση, αναλογιζόμενος τη στενομυαλιά τού νεαρού. Γυρίζει να του ρίξει μια τελευταία ματιά και … δέχεται το τελειωτικό χτύπημα.

Ο μαθητής του ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ερχόμενος προς αυτόν! Πλησιάζει, φθάνει στη βάρκα και … ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΟΡΘΙΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, ρωτώντας ευλαβικά τον εμβρόντητο γέροντα:
«Δάσκαλε συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι, πάνω στη λαχτάρα μου, δεν κατάλαβα όσα είπες. Μήπως μπορείς να τα επαναλάβεις;».


Υ.Γ. Την παραπάνω ιστορία, πολύ γνωστή στην Ανατολή, σας τη μεταφέρω όπως την άκουσα πριν πολλά χρόνια από τον πατέρα μου, έναν γέροντα δάσκαλο με πλήρη σεβασμό στη θέληση και το πείσμα κάθε μαθητή. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά την είχε διαβάσει, μαζί με άλλες, σε βιβλίο Αμερικανού συγγραφέα που είχε ζήσει επί σειρά ετών στην Ασία. Ελλείψει του πρωτοτύπου, έγιναν δικές μου παρεμβάσεις προς χάριν της αφήγησης, οι οποίες όμως καθόλου δεν αλλοιώνουν το νόημά της.
Την αφιερώνω, με την ευκαιρία του νέου έτους, σε όλους τους ανασφαλείς, ηττοπαθείς, γκρινιάρηδες και μίζερους, που αναζητούν «πεφωτισμένους» ηγέτες στο δρόμο τους και «μαγικές» λύσεις στα προβλήματά τους.

Όχι άλλους συστημικούς επαναστάτες please. Αρκετά!

Το κακό με τα «επώνυμα»-διάσημα-αναγνωρίσιμα τυπάκια που τα «χώνουν» στο σύστημα που τα γέννησε και τα τρέφει (από το υστέρημα του λαού), έχει παραγίνει.

Ηθοποιάκια της συμφοράς, χαβαλετζήδες επιπέδου γυμνασιακού χιούμορ, βρωμόστομοι διασκεδαστές, τηλεπερσόνες της … βούρτσας, σκυλοπόπ αοιδοί, κίτρινοι εκδότες, δημοσιοκαφράκια της κακιάς ώρας αλλά και παλιοκαραβάνες της τέταρτης εξουσίας που δεν περνάει πια η μπογιά τους, πουροφρικιά, ενσωματωμένοι ιστολόγοι, καθηγητάδες με διατριβές στο νεποτισμό αλλά και «έγκριτοι» αναλυτές, «ριζοσπαστικοί» ρεπόρτερς, και «σοβαροί» αρθρογράφοι, έχουν ξεσκιστεί στο «χώσιμο».

Αθυρόστομοι τάχα (εκ του ασφαλούς βεβαίως-βεβαίως), «αγανακτισμένοι» (σιγά τα αίματα ρε), «μαχητικοί» (με τα καλσόν ακέραια και τις τσέπες γεμάτες), τα «χώνουν» ολημερίς κι ολονυχτίς στο σύστημα, στο καθεστώς, στον καπιταλισμό, στα λαμόγια κτλ. Στην οικογένειά τους δηλαδή. Στους πατεράδες, στις μανάδες και στ’ αδέλφια τους. Γιατί αυτό είναι: σπλάχνα από τα σπλάχνα του συστήματος.

Το μόνο «χώσιμο» που βλέπω εγώ είναι το χώσιμό τους από την κορυφή μέχρι τα νύχια στα σκατά του συστήματος. Άλλοι βουτηγμένοι στη διαπλοκή, άλλοι με τρελές κονόμες και οι περισσότεροι και τα δύο. Και μερικοί απλώς … μαλακοί.

Απ’ όλα έχει το πανέρι: Λαζόπουλους, Αναστασιάδηδες, Κανάκηδες, Ελληνοφρενείς (Καλαμούκηδες, Μπαρμπαγιάννηδες), Αρναουτόγλουδες, Σφακιανάκηδες, ΓιωργοΚουρήδες, Χίους, Χαρδαβέλλες, ΤζιμοΠανούσηδες, Πιτσιρίκους, Πιπερόπουλους, αλλά και ΚατερινοΑκριβοπουλάδες, Κουλογλάδες, Φυντανίδηδες και πάει λέγοντας.

Από πού εκπέμπουν όλοι αυτοί τις «αντισυστημικές» κορώνες τους; Πού δημοσιεύουν τα «επαναστατικά» μανιφέστα τους; Πού «πυροβολούν» την κακιά εξουσία, την κακούργα κοινωνία και το σάπιο καθεστώς; Μα φυσικά στα media του Ψυχάρη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη και των λοιπών φιλανθρώπων, πονόψυχων, αλτρουιστών, υγιών επιχειρηματιών!

Το έχω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω: Το σύστημα διαθέτει βαλβίδες ασφαλείας. Θυρίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής. Θερμοστάτες που εμποδίζουν την υπερθέρμανση και την έκρηξη (του κοσμάκη). Ο φουκαράς ο νεοέλληνας (και ο Τούρκος και ο Αμερικανός και… και…), πρέπει να βρίσκει στην οθόνη της τουβούλας, στις αράδες της φυλλάδας, στον «αέρα» του ραδιοφώνου, τον «άνθρωπό του».

Τον «δικό του» άνθρωπο. Αυτόν που θα λέει ό,τι δεν μπορεί να πει ο ίδιος. Που θα καταγγέλλει, θα φωνάζει, θα στιγματίζει, θα βρίζει. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, τους ανθρώπους γενικότερα, τους «δικούς μας ανθρώπους», τους παρέχει, με χαρακτηριστική άνεση και αφθονία, σαν να μην τρέχει τίποτα, το … ίδιο το σύστημα! «Τσιμπάει» ο φουκαράς, εκτονώνεται μέσω αυτών (των μπράβων του συστήματος), δεν σκέπτεται καν το προφανές, πώς είναι δηλαδή δυνατόν το σύστημα να επιτρέπει να του τα «χώνουν» από τα μέσα, πώς είναι δυνατόν το καθεστώς να αφήνει τα δάχτυλά του να απειλούν τα μάτια του, δεν απορεί που παρά τα τόσα «χωσίματα» το σύστημα παραμένει ακλόνητο και πάει να κάνει νάνι ανακουφισμένος. Η οργή του εξατμίστηκε. Τα «έχωσε» μέσω αντιπροσώπου. Με πληρεξούσιο που ούτε καν υπέγραψε…

Δεν υποστηρίζω ότι όλοι οι «χωσιματίες» (όπως «κινηματίες») είναι συνειδητά όργανα της εξουσίας. Αρκετοί είναι απλώς … μαλακοί. Την κοσμοθεωρία τους, την τρέλα τους, τις μηδενιστικές τους τάσεις, απλώς τις εκμεταλλεύεται το σύστημα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Κρατάνε τα μπόσικα. Υπό αυτή την έννοια αποκτά τεράστια σημασία η κυνική δήλωση του κυρίου «Αποστόλη» του Σκάαααϊ τις προάλλες: «αν νομίζετε, ότι εμείς (εννοεί την αφεντιά του, τον Καλαμούκη κτλ) νομίζουμε ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε στον κόσμο μ’ αυτήν εδώ την εκπομπή, είστε γελασμένοι».

Γι αυτό σας παρακαλώ συν-πατριώτες, συν-ιστολόγοι. Μην πέφτετε κι εσείς στην παγίδα τού «ωραία τους τα ‘χωσε ο τάδε διάσημος». Μην τους αναπαράγετε. Κι αν το κάνετε, μην τους ηρωοποιείτε. Κρατείστε επιφυλάξεις. Η επίθεση που δέχονται η πατρίδα μας, τα όσια και τα ιερά μας, δεν δικαιολογούν να αποζητούμε στηρίγματα σε τσιράκια του καθεστώτος. Είναι ξεφτίλα να γυρεύουμε να πιαστούμε από κάπου, από μια σωστή δήλωση, μια λογική κουβέντα, μια πατριωτική αποστροφή κάποιου συστημικού μαλακίου. Και μην μου πείτε «να μην τα ισοπεδώνουμε όλα». Μη με ρωτήσετε «εσύ δεν είσαι που έγραφες ότι οι σωστές κουβέντες απ’ όπου κι αν προέρχονται παραμένουν σωστές;». Εγώ και επιμένω. Όταν όμως αυτή την αρχή το σύστημα επιχειρεί να την χρησιμοποιήσει εναντίον μας, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Από πού κι ως πού λοιπόν «σωστή» η μανδάμ που πιπίλιζε συνέχεια περί ανάγκης αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου ως σύγχρονης πραγματικότητας, και το επαναλάμβανε ακόμα και χωρίς αφορμή όπως ο Βουτσάς το «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;». Από πού κι ως πού «πατριώτης» ο αβανταδόρος του «λυγίζω κουτάλια με τη σκέψη»; Από πού κι ως πού «ελληνόψυχος» ο διασκεδαστής των χαρτογιακάδων του Δ.Ν.Τ; Από πού κι ως πού «καρντάσια» οι γλείφτες της Πασοκόσκυλας με τα ωραία μάτια; Από πού κι ως πού «σοφός» ο «παίρνω σβάρνα τα blogs, εγώ κι η κόρη μου κι ο γιός μου-ωχ! ξέχασα να κάνω λέκτορα τη γάτα μου»;

Το ερώτημα «αν μπορεί να κάνει κανείς να γκρεμίσει το σύστημα από τα μέσα με φανφάρες, αστειάκια, ατάκες κτλ» το απαντώ σήμερα: Ο-Χ-Ι. Όσοι τα επιχειρούν αυτά είναι πιόνια του συστήματος εκόντες ή άκοντες.

Όσοι κηρύττουν αληθινό πόλεμο στο σύστημα, επωνύμως, επισήμως και δημοσίως, πληρώνουν ακριβά. Το τίμημα είναι περιθωριοποίηση ή θάνατος.

Οι υπόλοιποι είναι επαναστάτες της πορδής.

Αποριών συνέχεια.

Με βάση την προηγούμενη ανάρτηση εδώ, επανέρχομαι και επισημαίνω:

Κατακλύστηκε το διαδίκτυο από φωτογραφίες των μουσουλμάνων που προσεύχονταν σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους την Τρίτη 16/11/2010.

Στις φωτογραφίες από τα Προπύλαια ήταν ξεκάθαρη η παρουσία εικόνας μασκοφόρου δημίου με πέλεκυ και αλυσοδεμένης γυναίκας, ΥΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ προσεύχονταν οι πιστοί. Αυτό, η συνύπαρξη δηλαδή μουσουλμάνων που προσεύχονταν κάτω από ανατριχιαστική εικόνα βίας, σχολιάστηκε αρνητικά από τους περισσότερους Έλληνες, αφού ορθώς (έστω και συνειρμικά) αποτελούσε έμμεση απειλή.

Η παρακάτω φωτογραφία (με κλικ μεγαλώνει),τραβήχτηκε σήμερα 18/11/2010.




Η εικόνα είναι ακόμη εκεί.

Η απορία μου λοιπόν είναι: Η εικόνα ανήκει στους αντικαθεστωτικούς Ιρανούς που είχαν κατασκηνώσει εκεί (και άγνωστο τι έκαναν κατά την ομαδική προσευχή), οι οποίοι επέστρεψαν (;) ή στους προσευχομένους της Τρίτης που την άφησαν εκεί;

Αν ανήκει στους πρώτους, οπότε προφανώς αποτελεί γραφική απεικόνιση των δεινών που κατ’ αυτούς υποφέρει ο λαός στην πατρίδα τους από το θεοκρατικό-ΙΣΛΑΜΙΚΟ καθεστώς της Τεχεράνης (εφόσον μάλιστα από κάτω της υπάρχουν πρόσωπα γυναικών σε ξεχωριστές εικόνες), τότε το ερώτημα είναι: Οι προσευχόμενοι είδαν την εικόνα ναι ή όχι; Αυτό είναι το Ισλάμ κατά τη γνώμη τους; Δήμιοι, τσεκούρια και αλυσίδες; Αν ναι πώς περιμένουν να τους συμπαρασταθούμε; Μας απειλούν; Δεν γνωρίζουν ότι οι Έλληνες δεν δέχονται απειλές και μάλιστα μέσα στην πατρίδα τους; Αν όχι γιατί δεν την κατέβασαν; Προσεύχονταν στον Προφήτη κάτω από μια εικόνα που διαλαλεί, αφήνει έστω να εννοηθεί, ότι υπάρχει κακό Ισλάμ;

Αν πάλι ανήκει στους προσευχηθέντες, γιατί την άφησαν εκεί; Αποτελεί αυτό μήνυμα κατάληψης, όπως όταν υψώνουμε τη δική μας σημαία στο κάστρο του εχθρού;

Και μια προειδοποίηση προς όσους παίζουν παιχνίδια στην πλάτη των Ελλήνων: θα βρεθείτε προ εκπλήξεων. Οδυνηρών.

Χοντρά παιχνίδια στις πλάτες μας.

Το φτωχό μου το μυαλό ζητά βοήθεια. Έχω πολλές απορίες που με βασανίζουν από καιρό. Τις θέτω υπόψιν σας και όποιος μπορεί ας βοηθήσει. Ζητώ κυρίως τη συνδρομή των πεφωτισμένων της «αριστεράς», μιας και εσείς οι παλιοφασίστες ελληναράδες που με διαβάζετε συνήθως, είναι μάλλον απίθανο να ξέρετε τις απαντήσεις. Τέτοιου είδους πολύπλοκα και υψηλά νοήματα μόνο οι Έλληνες (ποιοι;) αριστεροί (ξανά: ποιοι;) μπορούν να τα συλλάβουν.

Χιλιάδες μουσουλμάνοι προσευχήθηκαν το πρωί της Τρίτης (16/11/2010) σε ανοιχτούς χώρους της Αθήνας.

Απορία πρώτη: όλοι αυτοί οι μουσουλμάνοι εισήλθαν στη χώρα εσχάτως; Πέρυσι-πρόπερσι δεν ήταν εδώ; Όλως τυχαίως αποφάσισαν να προσευχηθούν μαζικά και δημόσια τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Σας φαίνεται αυτό αυθόρμητο; Αν όχι, η οργάνωσή τους πότε, από ποιους και με ποιες διαδικασίες έγινε;

Απορία δεύτερη: πού προσευχήθηκαν οι μουσουλμάνοι της υπόλοιπης Ελλάδας; Δεν υπάρχουν ή δεν προσευχήθηκαν; Αν δεν υπάρχουν στην υπόλοιπη Ελλάδα, γιατί έχει μόνο η Αθήνα αυτή την τύχη; Αν υπάρχουν αλλά δεν προσευχήθηκαν γιατί συνέβη αυτό; Αν υπάρχουν και προσευχήθηκαν (μεμονωμένα ή σε μικρά ή σε αυτοσχέδια τζαμιά) έχει καλώς, αλλά τότε γιατί η κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα θα λύσει το πρόβλημα; Θα αρκέσει ένα και μόνο τζαμί στην Αθήνα, όσο μεγάλο και αν είναι, να στεγάσει τόσους πολλούς πιστούς; Μήπως μετά την κατασκευή του, όλοι οι άθεοι «αριστεροί» αλλά και οι «χριστιανοί» νεοταξίτες θα ανακαλύψουν αίφνης ότι δεν επαρκεί και γι αυτό τότε που θα έχει «πέσει το ταμπού» (sic) θα αρχίσουν να ξεφυτρώνουν τζαμιά κάθε εκατό μέτρα, ανά την επικράτεια, χτισμένα με πετροδολλάρια; Αν πάλι η ελληνική (ποια;) πολιτεία υποστηρίξει ότι η ανέγερση τζαμιού θα καλύψει τους νόμιμους μουσουλμάνους μετανάστες, με τους παρανόμους τι θα γίνει; Θα τους διώξει ή θα τους απαγορεύσει να προσεύχονται; Και τα δύο δεν τα θέλει κι αν θελήσει, είναι ανίκανη να τα πετύχει. Αφήστε που ο δόκτωρ Καμίνης και τα παρτάλια που τον στηρίζουν (Πορτάλιου, Ψαριανός, Κωνσταντίνου κτλ) είναι σαφείς: νόμιμοι όλοι. Άρα και τζαμιά για όλους;

Απορία τρίτη: τι ακριβώς συνέβη στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου; Προσευχήθηκαν εκεί χιλιάδες μουσουλμάνοι, ναι ή όχι; Έχουν εκεί κατασκηνώσει (κυριολεκτικά) από καιρό, Ιρανοί υπήκοοι που αυτοχαρακτηρίζονται ως πολιτικοί πρόσφυγες και ζητούν άσυλο με ραμμένα στόματα, στολίζοντας με διάφορα κοσμητικά επίθετα το καθεστώς τού Ιράν; Αυτοί, κατά την προσευχή των μουσουλμάνων έφυγαν ή έμειναν; Αν έφυγαν, γιατί έφυγαν και πού πήγαν; Αν έμειναν, προσευχήθηκαν και αυτοί; Είναι μουσουλμάνοι; Είναι θρήσκοι; Αν είναι και προσευχήθηκαν, τότε γιατί καταγγέλλουν την ΙΣΛΑΜΙΚΗ Δημοκρατία του Ιράν; Το Ισλάμ είναι καλό, αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία είναι κακή; Και οι μουσουλμάνοι που προσευχήθηκαν, τι γνώμη έχουν για τους αντιφρονούντες από το Ιράν; Είναι καλοί ή κακοί; Αν είναι καλοί τότε η Ισλαμική Δημοκρατία είναι κακή; Αν είναι κακοί τότε πώς συνυπήρξαν έστω και για λίγο μαζί τους; Και, τέλος πάντων, ας μας απαντήσουν όσοι κόπτονται για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων (σύσσωμος η ελληνική –ποια;- κυβέρνηση, ο Καμίνης, ο Κωνσταντίνου, οι Συνασπισμένοι, οι Κουβέληδες, οι Αλαβαναίοι, η Άφρα, οι παπαγάλοι, ορισμένοι θλιβεροί δεξιούληδες κτλ κτλ): υπάρχει καλό και κακό Ισλάμ; Ποιοι μουσουλμάνοι είναι με το μεν και ποιοι με το δε; Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η Ισλαμική Επανάσταση, ο Πρόεδρος Αχμαντινετζάν, ο Καντάφι είναι καλοί ή κακοί; Αν θεωρούν όλο το Ισλάμ καλό (άρα και τους φανατικούς Ισλαμιστές και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν), αυτό η πρεσβεία του Ισραήλ το ξέρει; Αν θεωρούν ότι όλο το Ισλάμ είναι κακό, οι εν Ελλάδι μουσουλμάνοι και ο Πρόεδρος Αχμαντινετζάν το ξέρουν; Αν πάλι πιστεύουν ότι μόνο το μετριοπαθές Ισλάμ είναι καλό και οι φανατικοί είναι κακοί, οι τελευταίοι το ξέρουν; Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις πολύ θα ήθελα να ξέρω την γνώμη των κυρίων Αχμαντινετζάν, Καντάφι, Μπιν Λάντεν και της ηγεσίας της Χεζμπολά για τον κύριο Τσίπρα λ.χ)

Και το βασικότερο όλων: οι Έλληνες, τις απόψεις αυτών των απίθανων φασουλήδων που λέγονται πολιτικοί τις ξέρουν; Διότι εδώ έχουμε φτάσει σε επίπεδο σχιζοφρένειας. Η πλέον Εβραιόφιλη κυβέρνηση των τελευταίων ετών, στηρίζεται σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης (Καμίνης, Μπουτάρης κτλ) από τους Τσιπραίους οι οποίοι πρωτοστατούν (Κουράκης και Σία) στον αγώνα των Παλαιστινίων και στο σπάσιμο αποκλεισμού της Γάζας!

Πώς είναι δυνατόν πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί να είναι και με το Ισραήλ και με τους μουσουλμάνους, οι μουσουλμάνοι να δέχονται να υποστηρίζονται από Εβραιόφιλους και οι Ισραηλινοί να συμμαχούν με μια χώρα που Ισλαμοποιείται;

Τρέλα έτσι; Εκτός εάν… Μπααα! Αδύνατον!

Το χείρον βέλτιστον!

Οι απέχοντες σήμερα πρέπει να πανηγυρίζουν(-με). Το «πτύειν το σύστημα» θριάμβευσε. Το άθροισμα αποχής και άκυρων-λευκών, διαθέτει πλέον ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ και μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να κλωτσήσει πισινούς. Το μήνυμα (τι τετριμμένη λέξη!) σαφές: «βάλτε τις εκλογές και τη “δημοκρατία” σας εκεί που ξέρετε».

Και όχι μόνον αυτό. Οι αηδιασμένοι διαλέξαμε και αντίπαλο. Για την τελική(;) αναμέτρηση.

Διαλέξαμε το «τέρας».

Την ιστοριούλα με το τέρας την ξέρετε. Μας τρόμαζε η ιδέα του μέχρι που, με τον καιρό, τη συνηθίσαμε και μας τρόμαζε πια η εμφάνισή του. Αφού εμφανίστηκε πολλές φορές, τη συνηθίσαμε κι αυτήν και τώρα μας τρόμαζε η μόνιμη παρουσία του. Όταν στρογγυλοκάθισε δίπλα μας, συνηθίσαμε, και τρομάζαμε μόνο όταν μας πλησίαζε. Το συνηθίσαμε όμως κι αυτό και φοβόμασταν μόνο την επαφή του. Κι όταν μας αγκάλιασε συνηθίσαμε. Ζήτημα συνήθειας.

Τώρα το τέρας απειλεί να μας φάει. Τέρμα οι συνήθειες. Ή αυτό ή εμείς. Πρέπει να το φάμε. Είναι ευκαιρία. Ίσως η τελευταία.

Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών είναι εξαιρετικά.

Κατ’ αρχάς ξεφορτωθήκαμε τους δεξιούληδες (με την εξαίρεση κάτι γάβρων που λυσσάξανε να βγάλουν τον βάζελο). Έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το λέω ότι στην Ελλάδα οι δεξιοί δεν ανήκουν πλέον στη «δεξιά». Την «δεξιά» αποτελούν κάτι αχαμνά, αναλώσιμα πιόνια. Πιόνια του συστήματος, έτοιμα να θυσιαστούν για τον Μεγάλο Αδελφό, την Νέα Τάξη, την παγκόσμια διακυβέρνηση-παγκοσμιοποίηση κτλ. Τα πιόνια αυτά, τα αποκαλώ συλλήβδην «δεξιούληδες». Και τα στείλαμε στο διάβολο.

Η αποχή μας έβγαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το μνημόνιο. Τα λαμόγια, τους λαθραίους, την εγκληματικότητα. Τον Καμίνη, τον Μπουτάρη, τον Τατούλη και τ’ άλλα παιδιά.

Ορθόν. Στην εξουσία θλιβερές μειοψηφίες, με δική μας ευθύνη. Την αναλαμβάνουμε.

Μπορούμε λοιπόν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να λογαριαστούμε μαζί τους. Απευθείας και χωρίς μεσάζοντες. Αν εδώ είναι η Αθήνα του Μιλτάδη, οι ταλιμπάν του Καμίνη δεν θα έχουν καμία τύχη. Αν όχι, η αναξιότητά μας είναι δυσθεώρητη και καλά θα κάνουμε να αυτοκτονήσουμε ή να μεταναστεύσουμε ή να κρυφτούμε.

Σταματήστε λοιπόν οι πατριώτες και δημοκράτες να καταστροφολογείτε. Η ανυπακοή που προτείνεται από πολλούς, ο ακτιβισμός, η αυτοοργάνωση σε επίπεδο γειτονιάς-παρέας-χώρου δουλειάς-οικογένειας, ας γίνουν επιτέλους πράξη.

Ψήφο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ! Ναι στο Μνημόνιο!

Το σκέφτηκα πολύ, πριν γράψω αυτές τις αράδες.

Ίσως φανώ ανακόλουθος, ίσως προκλητικός. Οι ανατρεπτικές ιδέες και οι ριζοσπαστικές προτάσεις δεν είναι του τύπου μου.

Είναι πιθανό, πιθανότατο, εσείς οι δημοκράτες και πατριώτες φίλοι μου να εξοργιστείτε. Να υποστηρίξετε (δικαίως) ότι δεν έχω δικαίωμα να ομιλώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ.

Δεν ψηφίζω. Απέχω. Το γιατί το έχω αναλύσει πέρυσι εδώ. Θα τολμήσω όμως να προτείνω τι να ψηφίσετε εσείς (όσοι δεν απέχετε), στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010!

Πώς; Ένσταση; Κάποιος που υποτίθεται ότι φτύνει το σύστημα και αποχωρεί βροντώντας την πόρτα πίσω του, επιστρέφει από άλλη πόρτα και συμμετέχει στις διαδικασίες τού συστήματος ανεπίσημα;

Η ένσταση απορρίπτεται. Αν θεωρείτε ότι «δεν σας τα λέω καλά» και δεν μ’ αφήσετε να συνεχίσω ή σταματήσετε να διαβάζετε παρακάτω, θα χάσετε. Αν ήδη θυμώσατε, δεν θα έχετε την ευκαιρία να θυμώσετε περισσότερο.

Για το καλό της πατρίδας, προτείνω να υπερψηφιστούν οι υποψήφιοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Διαβάσατε καλά. Τώρα μπορείτε να θυμώσετε. Να βγείτε από τα ρούχα σας. Συστήνω ανεπιφύλακτα ψήφο στους Σγουρό, Μπόλαρη, Τατούλη, Καμίνη, Μπουτάρη, Μίχα. Και το εννοώ. Και γενικεύω: στις επόμενες βουλευτικές εκλογές όλοι ΠΑ.ΣΟ.Κ.! Μονοκούκι! Να πάρει ο Yorgo της Margaret 100%!

Είναι η μόνη λύση.

Αν θόλωσαν τα μάτια σας από τη τσαντίλα, αν βουίζουν τ’αυτιά σας, αν με στολίζετε με κοσμητικά επίθετα … κάντε μια παύση στην ανάγνωση και όταν συνέλθετε (αν συνέλθετε) διαβάστε τα παρακάτω σημαντικότατα οφέλη που θα αποκομίσει η πατρίδα από την εκλογή των πράσινων σοσιαλκαπιταλιστών του μνημονίου, της πολυπολιτισμικότητας και του νεοοθωμανισμού.

Επιτρέψτε μου ένα πρωθύστερο. Θα αναφέρω πρώτα το δευτερογενές όφελος: δίνουμε ένα πρώτης τάξεως μάθημα στους δεξιούληδες. Σ’ αυτά τα μίζερα, άχρωμα ανθρωπάκια. Σ’ αυτά τα ασπόνδυλα αμφίβια που κολυμπάνε σε μια θάλασσα από σκατά (διαπλοκή, διαφθορά και μαλακία) και μετά βγαίνουν στη στεριά και καμώνονται τους «θετικούς», τους «συντηρητικούς», τους «θεοσεβούμενους», τους «νοικοκυραίους». Ιδεολογία δεν έχουν. Υπαλληλάκια είναι της Νέας Τάξης. Την παγκοσμιοποίηση προωθούν κι ας καμώνονται τους πατριώτες. Τσαγανό δεν έχουν. Σκιαγμένοι είναι. Τους κατατρέχουν κάτι αρχαία σύνδρομα (της κακιάς δεξιάς, του παρακράτους, της βίας και νοθείας κτλ). Έχουν ένα διαρκή φόβο μην τους πούνε φασίστες. Καθαρές κουβέντες δε λένε. Όλο μισόλογα είναι και υπεκφυγές. Ναι μεν αλλά. Και με τους νόμιμους και με τους παράνομους. Και με το εμπόριο και με το παραεμπόριο. Και με τους Έλληνες και με τους λαθραίους. Κι άλλα πολλά. Και με την Παρθένα και με τον Σατανά. Οι άνθρωποι είναι ΔΗΘΕΝ. Χεσμένοι βουτυράτοι μπούληδες.

Ενώ οι άλλοι;

Ω οι άλλοι! Είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ! Επαγγελματίες. Κυνικοί.

Παραδέχονται ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές ότι πούλησαν την Ελλάδα. Ότι απωλέσθη η εθνική μας κυριαρχία. Ότι μαζί φάγαμε τα κλεμμένα. Μνημόνιο και ξερό ψωμί. Θέμα χρόνου να συνηθίσουμε τους λαθραίους. Σταράτες κουβέντες. Αυτοί μάλιστα!

Πείτε μου σας παρακαλώ τι έχουμε να φοβηθούμε απ’ τον Καμίνη; Τι χειρότερο θα κάνει από τον Κακλαμάνη; Το πολύ-πολύ αντί να προσεύχονται οι λαθραίοι στην πλατεία Κοτζιά, να προσεύχονται στην πλατεία Συντάγματος. Άντε να απαγορεύσει και την κυκλοφορία των Ελλήνων-Χριστιανών στο κέντρο της Αθήνας. Και λοιπόν; Γιατί τώρα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε; Άντε να επεκταθεί και η μπόχα κοπράνων και ούρων από το Κέντρο στο Κουκάκι, τα Πετράλωνα και το Παγκράτι. Γιατί τόσα χρόνια με τον Νικήτα οι γειτονιές αυτές δεν βρωμάγανε; Ο Καμίνης θα νομιμοποιήσει τους λαθραίους; Ωραία. Τώρα θα είναι νόμιμοι και επικίνδυνοι, αντί για παράνομοι και επικίνδυνοι που ήταν επί Κακλαμάνη. Εμάς το επικίνδυνοι μας ενδιαφέρει και αυτό δεν θα αλλάξει. Ο Καμίνης είναι αυθεντικός. Αυθεντικός ελληνόφωνος ανθέλληνας. Δεν το κρύβει. Δεν παριστάνει ότι είναι κάτι άλλο. Αξίζει την ψήφο σας. Ο Κακλαμάνης είναι κάλπικος Έλληνας. Είναι υποκριτής. Είναι χειρότερος. Προτιμήστε το original προϊόν. Είναι πιο αξιόπιστο. Δώστε στον Κύριο Συνήγορο τη δυνατότητα να είναι ο πρώτος που θα τελέσει γάμο ομοφυλόφιλων στο Δημαρχείο της Αθήνας («στην έσπασα» Νικήτα).

Και τώρα το κύριο όφελος.

Με το σταυρό στο χέρι, με το «σας και με το σεις», με τις εκλογές και με τους θεσμούς γενικότερα, όχι μόνο προκοπή δεν είδαμε, αλλά χρεοκοπήσαμε κιόλας. Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά. Ποιο είναι το μόνο που μπορεί να γκρεμίσει τους φαύλους και τους ξοφλημένους θεσμούς τους;

Η λαϊκή οργή.

Μόνο αυτό θα μας σώσει. Έκρηξη αυθόρμητης και ωμής λαϊκής οργής. Μπράβοι που θα τρέχουν πανικόβλητοι να κρυφτούν. Πολιτικοί, λεφτάδες, τραπεζίτες, λαμόγια, εκδότες, καναλάρχες, παπαγάλοι στα λαϊκά δικαστήρια. Και καταδίκες. Χωρίς ψευτοδάκρυα του τύπου «η δημοκρατία ξέρει να συγχωρεί». Ο λαός πρέπει να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Και τώρα το μέγα ερώτημα: ποιος είναι πιθανότερο να πυροδοτήσει τη λαϊκή οργή; Ο «σώφρων» (χέστης) δεξιούλης ή ο πωρωμένος εκβιαστής πρασινοφρουρός;

Ο δεύτερος φυσικά.

Αν και κανένα από τα μέχρι τώρα γεγονότα δεν μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι ο λαός θα ξυπνήσει επιτέλους, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη επιλογή. Η λαϊκή έκρηξη αν και φαίνεται απίθανη, δεν είναι αδύνατη και αποτελεί, εντέλει, τη μόνη διέξοδο. Και μόνο η στυγνή χουντική βία που ασκεί κατά του λαού το μεταλλαγμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ικανή να την επισπεύσει.

Ψηφίστε λοιπόν ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σηκώστε τους Πασόκους ψηλά. Πολύ ψηλά. Όσο πιο ψηλά βρεθούν, τόσο περισσότερο θα αφηνιάσουν και τόσο πιθανότερο είναι να αφυπνισθεί ο λαός και να στείλει στον αγύριστο κι αυτούς και τα αφεντικά τους.

Δώστε πλειοψηφία στο διάβολο, μήπως ξυπνήσουν οι αγγέλοι.

Αεροδρόμιο στο Ελληνικό, πάρκο στο Βοτανικό και τζαμί στο Καστρί.

Στο Ελληνικό να γίνει … αεροδρόμιο!

Τις φανφάρες για «μητροπολιτικό πάρκο» του αλήστου μνήμης ψευτάκου-λογιστάκου και την κακουργηματική εκχώρηση κρατικής περιουσίας για εγκατάσταση νόμιμου τζόγου, από τον (κατά Καραμπελιά) δόλιο βλάκα, να τις βάλουν οι καπιτάλες-συμμορίτες οι μασκαρεμένοι σε «συντρόφους», εκεί που ξέρουν.

Το Ελληνικό πρέπει να γίνει αεροδρόμιο. Θα ‘γραφα «να μείνει αεροδρόμιο», αλλά η εγκατάλειψή-διάλυσή του είναι τόσο μεγάλη, που πρέπει να γίνει εξαρχής.

Όλες οι μεγαλουπόλεις οφείλουν να έχουν δύο τουλάχιστον αεροδρόμια. Το κύριο και ένα δευτερεύον-εφεδρικό. Το δεύτερο πρέπει να είναι ικανού μεγέθους (όχι … χωράφι, όπως τα λοιπά της Αττικής), επανδρωμένο (με δυνατότητα άμεσης μετάβασης εφεδρειών) και πάντα σε ετοιμότητα. Για την περίπτωση που το κύριο ανεπαρκεί ή τεθεί εκτός λειτουργίας, από ατύχημα, τρομοκρατική επίθεση, χιονόπτωση, ομίχλη, φυσικές καταστροφές κτλ.

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει σε περίπτωση – μακριά από μας – συντριβής ή σύγκρουσης αεροσκάφους στον ευρύτερο χώρο του «Ελευθέριος Βενιζέλος»; Θα χάσει το σκυλί τον αφέντη του! Εδώ αγωγός της Ε.ΥΔ.Α.Π σπάει και γίνεται της μουρλής, εδώ φανάρια δυσλειτουργούν και γίνεται αλαλούμ. Αν κλείσει αιφνιδίως το κύριο αεροδρόμιο, όσοι είναι στον αέρα θα στέλνονται Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Χίο, Μυτιλήνη (όπως λέμε «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη) κτλ κτλ. Αν είναι εποχή-ώρα αιχμής, δεν θα μας φθάνει η κόλαση στη γη, θα 'χουμε και κόλαση στον αέρα!

Δικαιολογίες-φερεντζέδες του τύπου «μας έπιασε ο πόνος για το περιβάλλον και θέλουμε πάρκο» ή «χρειαζόμαστε επενδύσεις και χτίζουμε ναούς του τζόγου» τις επιστρέφουμε στα μούτρα τους.

Αεροδρόμιο στο Ελληνικό, πάρκο στο Βοτανικό και τζαμί στο Καστρί.

Αχρείοι! Ε αχρείοι!

Σημειολογία

Η νίκη είναι δική μας! Το λένε τα «σημεία»!

Φέτος, στις ολιγοήμερες διακοπές μου στα ιερά χώματα της Αρκαδίας, συνάντησα πολλά και ενδιαφέροντα. Μερικά ήταν καταπληκτικά. Δεν τα επεδίωξα, δεν τα σχεδίασα. Έπεσα πάνω τους τυχαία.

Τυχαία; Δεν γνωρίζω αν επρόκειτο περί «τύχης», «συμπτώσεων», «μηνυμάτων» κτλ, πάντως η σημειολογία ήταν τρομερή. Οι οιωνοί άριστοι.

Δείτε και κρίνετε (με κλικ επάνω τους, όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν πολύ):

Μπαίνω σε κλειστό από χρόνια χωριατόσπιτο ενός μακαρίτη πια συγγενούς και τι να δω;

Αυτό:



Το πλαστικό λουλούδι πάνω στο τζάκι έγειρε!
Το ψεύτικο μαράθηκε!!

Δεν περνάνε λίγες ώρες και βρίσκω αυτήν την πανέμορφη άγρια τριανταφυλλιά:



Θα μου πείτε ... «εντάξει, άγρια τριανταφυλλιά στην ύπαιθρο. Πού είναι το σημείο»;

Για προσέξτε τη φωτογράφηση από πιο μακριά:



Νάτο το «σημείο»! Η ροζ άγρια τριανταφυλλίτσα φύτρωσε στα ερείπια! Στα χαλάσματα του γκρεμισμένου από πολύ παλιά αγροτόσπιτου!!

Το συμπέρασμα έρχεται αβίαστα:

Το ψεύτικο στο τέλος θα λυγίσει! Το αγνό, το αληθινό, το ωραίο δεν θα χαθεί ποτέ!

Λίγοι αλλά εκλεκτοί φίλοι που με διαβάζετε.

Σας εξορκίζω! Στις δύσκολες αυτές εποχές για την πατρίδα μας, μην εγκαταλείπετε! «Βαρύς χειμώνας» έρχεται, αλλά μην τα παρατάτε! Θα νικήσουμε οπωσδήποτε, έστω κι αν δεν ζήσουμε για να χαρούμε τους καρπούς της νίκης μας!

Γιατί σκότωσαν τον Σωκράτη.

Ο Σωκράτης δεν επιχείρησε μόνο να χτυπήσει το σύστημα (εκ των έσω). Eπιχείρησε να στρέψει ενάντια στο σύστημα τα ίδια τα όπλα του συστήματος! Ο Σωκράτης, μέλος του συστήματος, είχε ανακαλύψει ότι το σύστημα δεν διαθέτει αμυντικούς μηχανισμούς για τα ίδια του τα όπλα. Ο Σωκράτης είχε εντοπίσει «κενό ασφαλείας». Γι αυτό έπρεπε να πεθάνει…

Ο Σωκράτης Γκιόλιας ήξερε πολλά. Χρόνια στην πιάτσα, δίπλα στον Ταρζάν, είχε ράμματα για πολλών τις γούνες. Πολιτικών, επιχειρηματιών, αθλητών, τσάτσων, λαμόγιων κτλ. Ακόμη περισσότερα ήξερε για το δημοσιογραφικό σινάφι. Ποιος τα παίρνει από ποιον, ποιος παπαγαλίζει ποιον, ποιος τρώει από τα κόμματα και κυρίως ποιος είναι ο χαφιές (ορθότερα: ποιοι είναι οι χαφιέδες). Όλα αυτά όμως τα «μπουμπούκια», είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να τα ξεμπροστιάσει. Όλοι πλέον οι παράνομοι και οι πουλημένοι είναι επαγγελματίες. Ξέρουν να φυλάγονται. Δεν αφήνουν ίχνη κι αν τους ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια, έχουν πιάσει τα πόστα: εκβιάζουν, δωροδοκούν ή απειλούν όσους κρατικούς λειτουργούς (αστυνομικούς, δικαστικούς) και δημοσιογράφους δεν είναι δικοί τους και τα ίχνη εξαφανίζονται. Γι αυτό μόνο λίγα «μικρά ψάρια» αποκαλύπτονται κι ακόμα λιγότερα τιμωρούνται.

Γνώριζε λοιπόν ο Σωκράτης (από τα μέσα), ότι το σύστημα δεν χτυπιέται με «αποκαλύψεις». Ακόμη κι αν συνταράξεις το πανελλήνιο με την αποκάλυψη ενός σκανδάλου και «κάψεις» τους πρωταγωνιστές του, το σύστημα ουδόλως βλάπτεται. Την ίδια ώρα λαμβάνουν χώρα χιλιάδες άλλα σκάνδαλα και χιλιάδες άλλοι πρωταγωνιστές δρουν ανενόχλητοι.

Επιχείρησε λοιπόν ο Σωκράτης κάτι αντισυμβατικό. Μέσα από το σύστημα, να διαμορφώσει συνειδήσεις. Υγιείς. Αγνές. Χρόνια στο κουρμπέτι, γνώριζε πολύ καλά ποιο είναι το ισχυρό όπλο του συστήματος: η πλύση εγκεφάλου, η αποβλάκωση, η προπαγάνδα. Γνώριζε άριστα ο Σωκράτης, την ψυχολογία του τηλεθεατή, του ακροατή, του αναγνώστη, του καταναλωτή εν τέλει: έλκεται από ό,τι δημιουργεί εντυπώσεις, από το ευτελές που διεγείρει τις αισθήσεις, το ελαφρό, το γρήγορο, το πικάντικο, το χαζοχαρούμενο. Γνώριζε επίσης ότι αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται η συστημική προπαγάνδα για να περάσει τα μηνύματά της. Μηνύματα καθεστωτικά, παγκοσμιοποιημένα, στην υπηρεσία της Νέας Τάξης. Σκέφτηκε λοιπόν να χρησιμοποιήσει αυτή την αδυναμία του κοσμάκη, προς όφελος του τελευταίου. Να χρησιμοποιήσει καλαμπόκι για να μαζέψει τις κότες, όπως όλοι, με σκοπό όμως, όταν οι κότες μαζευτούν, να τους περάσει μηνύματα δικά του, ώστε να πάψουν να είναι κότες.

Θρήσκος, δημοκράτης και πατριώτης, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του διαδικτύου, έφτιαξε το «Τρωκτικό». Πετούσε «καλαμπόκι», δηλαδή σόου-μπιζ, κουτσομπολιό, καλλίγραμμες υπάρξεις, σκανδαλάκια, αξιοπερίεργα, ευτράπελα κτλ και μάζευε «κότες», δηλαδή νέους ανθρώπους, ευάλωτους, απογοητευμένους, απελπισμένους, πλανημένους.

Εκπαίδευσε και τους, επίσης νέους, διαχειριστές του ιστολογίου ανάλογα και…
Ανάμεσα στους «κράχτες» (σοφτ τσόντα, ξεμαλλιάσματα, ξεκατινιάσματα, ανέκδοτα κτλ) περνούσαν (και περνούν) αυτά:







Τολμούσε να κατακρίνει τους Τούρκικους τσαμπουκάδες και τις Σκοπιανές προκλήσεις, να στιγματίζει τη βεβήλωση σημαίας και ναών, να ενημερώνει για την εγκληματικότητα των αλλοδαπών, να αναπαράγει άρθρα από το «Ρεσάλτο», να φτύνει τους υποτιθέμενους τρομοκράτες κτλ. Μέσα στο συρφετό δηλαδή των «φτηνών» αναρτήσεων, εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει μηνύματα αμοραλισμού, «πολιτικώς ορθά», αντεθνικά κτλ, περνούσαν μηνύματα δημοκρατικά, χριστιανικά, πατριωτικά. Προπαγάνδα μέσα από το σύστημα, μπούμερανγκ εναντίον του συστήματος, υπέρ πατρίδας και θρησκείας! Ευφυής σύλληψη, ευφυέστατη εκτέλεση.

Πάρα πολλοί, μεταξύ αυτών και ορισμένοι πρωτοκλασάτοι μπλόγκερς, σοβαροί τάχα, μετρημένοι και έγκυροι, κατ’ εμέ μασκαρεμένοι δεξιούληδες δήθεν σεμνότυφοι, και φυσικά η καθεστωτική δημοσιογραφία και οι αποσπασμένοι στο διαδίκτυο πράκτορες και κομματόσκυλοι, αλλά και απλοί έλληνες πατριώτες-δημοκράτες (μπλόγκερς και μη) είχαν «πυροβολήσει» το «χαμηλό επίπεδο» του «Τρωκτικού». Ο Γκιόλιας όμως ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Δεν ήταν τυχαίο το ότι ο «ασύδοτος ασίκης» κατά Βότση είχε χαρακτηρίσει το «Τρωκτικό» ακροδεξιό, ούτε το ότι στη νεκρολογία του Σωκράτη δήλωνε ότι «γελάει που με τη δολοφονία Γκιόλια ασχολείται το τμήμα Ανθρωποκτονιών», πεπεισμένος προφανώς ότι οι «επαναστάτες» φίλοι του ήταν που εκτέλεσαν το «φασιστάκι».

Κλείνω εδώ. Δεν ήταν σκοπός μου να ηρωοποιήσω το Σωκράτη Γκιόλια. Δεν θα το ‘θελε ούτε ο ίδιος. Για τις πολυτιμότατες υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα, τη δημοκρατία και το Χριστό, τον ευχαριστώ από καρδιάς και του εύχομαι καλό ταξίδι και καλήν αντάμωση.

Μη σώσετε και γαμηθείτε.

Κοινωνική ασφάλιση. Παραμυθάκι της Χαλιμάς.

Στον ΟΠΑΔ στην οδό Μακεδονίας, στο κέντρο της Αθήνας, αδιαχώρητο. Δυστυχισμένοι συνταξιούχοι (κυρίως) και εν ενεργεία φουκαράδες, που πληρώνουν επί δεκαετίες φόρους και εισφορές στο ξεσκισμένο ελληνικό κράτος και στα γαμημένα «ταμεία» του, συνωστίζονται (το πιάσατε το υπονοούμενο ε;) καθημερινά για να «θεωρήσουν» φάρμακα και εξετάσεις. Δεν είναι απλώς ταλαιπωρία, είναι προσπάθεια φυσικής εξόντωσής τους από πρόθεση. Πάρα πολλοί υπερήλικες και καρκινοπαθείς (και καρδιοπαθείς και νεφροπαθείς και… και…), επί ώρες στο όριο της κατάρρευσης, σε τριτοκοσμική αίθουσα που βρωμάει και όχι μόνο (εντάσεις, διαπληκτισμοί, αλαλούμ). Αν δεν πάνε οι ίδιοι πρέπει να «αγγαρέψουν» κάποιον με μεγαλύτερες αντοχές, ο οποίος όμως θα πρέπει να χάσει ένα μεροκάματο.

Αυτά γιατί; Για να περικόψει το χρεωκοπημένο δημόσιο «δαπάνες». «Έκοψε» τους ελεγκτές στην περιφέρεια! Τρομερή οικονομία! Υπολογίζω ότι έτσι εξοικονομεί σε ένα χρόνο, όσα κλέβει ένα και μόνο λαμόγιο σε μία και μόνη μέτρια κατάχρηση. Οι οποίοι ελεγκτές τι χρειάζονται; Για να εγκρίνουν αυτά που γράφουν οι συμβεβλημένοι γιατροί! Το μπουρδέλο δηλαδή (λέγε με ελληνικό δημόσιο) δεν εμπιστεύεται τους συνεργάτες του, τους βάζει χωροφύλακες και όοοολοι μαζί γαμάνε τον ασφαλισμένο!

Κι αν στρίψεις στη γωνία, ευτυχή αλλοδαπά καθάρματα περνάνε φίνα γαμώντας όλο τον ποινικό κώδικα, και τα γνωστά πρακτόρια με αφίσες πολυτελείας καλούν τους εποίκους σε εξέγερση, υπό την αιγίδα των τσατσάδων και των νταβατζήδων του μπουρδέλου (των τεσσάρων εξουσιών).

Στην Αγίου Κωνσταντίνου, στο κεντρικό φαρμακείο του ΙΚΑ (αυτό κι αν είναι ταμείο-γαμιάς, κλείνεις ραντεβού αγνή κόρη και εξετάζεσαι χήρα με τέσσερα παιδιά). Εκατοντάδες άνθρωποι στήνονται όρθιοι, έξω, χύμα στο πεζοδρόμιο, για να εξυπηρετηθούν. Για να τους δώσουν ό,τι δικαιούνται, αφού βέβαια τους πήραν πρώτα και τα σώβρακα, πρέπει να τους βγάλουν την πίστη ανάποδα.

Είκοσι (μετρημένα) μέτρα πιο κάτω, δυο μέτρα παλικάρια, αρσενικά και θηλυκά, Έλληνες νεολαίοι, εξαθλιωμένοι και εξαχρειωμένοι, παρακαλάνε έγχρωμα κτήνη για μια δόση. Και οι δύο αυτές όψεις βάσει σχεδίου. Του οποίου σύλληψη και εκτέλεση ανήκουν στην εξουσία (τσατσάδες και νταβατζήδες που έλεγα παραπάνω).

Στην Αχαρνών, στο 96, ανάπηροι στα καροτσάκια, χωρίς καμιά ελπίδα να ξαναπερπατήσουν, περνάνε και ξαναπερνάνε «επιτροπές» σε ένα κτίριο τρισάθλιο, προσβολή της δημόσιας αιδούς. (Κάποιος πρέπει να πει στους καρεκλοκένταυρους ξεφτίλες ότι μόνο ο Χριστός θεραπεύει τους παραλυτικούς και η Δευτέρα Παρουσία δεν ήρθε ακόμη. Όταν έρθει θα το μάθουν και τότε μπορούν να ξανακρίνουν τους παραπληγικούς, μήπως θεραπεύθηκαν). Γιατί; Για να πάρουν μηνιαίο επίδομα (δηλαδή ελεημοσύνη), όσα βγάζει η Αφρικανή πόρνη απέξω σε μια μέρα (αν «βάλει τα δυνατά της») ή ο Αφρικανός κλέφτης αυτοκινήτων στο δίπλα στενό, σε ένα λεπτό (αν πετύχει «καλή μπάζα»).

Το κοινωνικό κράτος του Γιωργάκη, του Αντρέα, της Μαριλίζας και του Μιχάλη. Διαχρονικό. Απαράλλαχτο μ’ εκείνο του Κωστάκη, της Φανής, του Δημήτρη και του Πάκη. Εξολόθρευση του νομοταγή-αδύνατου, επιβράβευση του συμμορίτη. Ηλικιωμένοι, άρρωστοι και ανάπηροι υπό διωγμό. Πρεζέμποροι, ληστές και φονιάδες στα πάνω τους.

Κοινωνική ασφάλιση. Παραμυθάκι της Χαλιμάς. Για να κοιμούνται τα προβατάκια. Και να αλωνίζουν οι λύκοι. Υγεία και Πρόνοια. Φανφάρες για κατανάλωση.

Χαράτσια σε μισθούς και συντάξεις πείνας για υπηρεσίες της συμφοράς και δίπλα τρωκτικά και γκάνγκστερς κάνουν τζίρο εκατομμυρίων. Σχιζοφρενική γραφειοκρατία καταδικάζει παιδάκια με λευχαιμία σε θάνατο και ταυτόχρονα το λαθρεμπόριο κάνει θραύση. Τραυματίες ξεματώνουν αβοήθητοι σε ράντζα, ενώ τα αιδοία των νονών γεννοβολάνε σε λουξ σουίτες. Αλλόφρονες φαρμακοποιοί κυνηγάνε πελάτες-ασθενείς κι όλοι μαζί συνοικιακά γιατρουδάκια, ώστε οι συνταγές εκτός από ονοματεπώνυμα, διευθύνσεις, ταχυδρομικούς κώδικες, τηλέφωνα, αριθμούς μητρώων, ΑΦΜ, έτη γεννήσεως και φύλα, να περιέχουν και δύο εντεκαψήφιους ΑΜΚΑ και παραπέρα βροντάνε Καλάσνικοφ. Για μια απλή επέμβαση πουλάς το σπίτι σου και ο μπράβος της γειτονιάς σου χτίζει βίλες στα προάστια. Δούλευε σκλαβάκι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, ώστε ο μαφιόζος στα τριάντα του να κάνει στράκες με κάμπριο και ξανθό σερνεικαράβι.

Λοιπόν εκτρώματα των τεσσάρων εξουσιών που ηδονίζεσθε να ξεζουμίζετε τον κοσμάκη και κυρίως εσείς οι εθνοπατέρες που ψηφίσατε το αντιασφαλιστικό αίσχος (και οι λοιποί που θα ψηφίζατε κάτι ανάλογο δικό σας αν κυβερνούσατε):
Μην παριστάνετε τους ηλίθιους. Είστε μοχθηροί και δόλιοι.

Θα σας έλεγα, σαδιστικά τέρατα, να πάτε να γαμηθείτε. Σκέφτηκα όμως ότι αυτό μόνο ξέρετε να κάνετε και αυτό κάνετε. Ολημερίς κι ολονυχτίς. Γαμιέστε. Και γουστάρετε. Οπότε η βρισιά μου δεν θα σας πειράξει. Γι αυτό θα σας καταραστώ:

Μη σώσετε και γαμηθείτε.

Οι φτωχοί χαλάσανε. Αυτό είναι το παράπονό μου.

Πάνε κι οι φτωχοί. Χαλάσανε κι αυτοί.
Αυτό με «τρώει». Αυτό είναι το παράπονό μου.

Πλούσιοι υπήρχαν πάντα. Και νεόπλουτοι. Και τζάκια και αριστοκράτες και γαλαζοαίματοι και άλλα τέτοια παράσιτα. Προκλητικοί και σνομπ, αιμοσταγείς και ανάλγητοι, μακριά από το «λαουτζίκο» και τα βάσανά του, ματαιόδοξοι και συναισθηματικά ρηχοί. Ήταν σχετικά λίγοι, αλλά τώρα πληθύνανε. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημά μου (μας).

Και φτωχοί υπήρχαν πάντα. Μη προνομιούχοι γενικότερα. Απλοί και έντιμοι οι περισσότεροι. Προτιμούσαν την αξιοπρέπεια από το χρήμα. Και δεν πουλούσαν την ψυχή τους για να τα οικονομήσουνε. Δουλεύανε σαν σκύλοι κι αν έπιαναν κανα φράγκο είχε καλώς. Ανάμεσά τους βέβαια υπήρχαν και μερικοί λιγότερο απλοί και τελικά καθόλου έντιμοι. Θέλανε να πλουτίσουν. Ποθούσανε τη χλιδή. Θα κάνανε τα πάντα για να «πιάσουν την καλή». Οι πρώτοι λιγοστέψανε επικίνδυνα (είναι είδος προς εξαφάνιση) και οι δεύτεροι πληθύνανε. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου (μας). Το ότι χαλάσανε οι φτωχοί.

Η πλειοψηφία τους θέλει πια να διαφθαρεί. Δεν τους ενδιαφέρει να έχουν το «κούτελο ψηλά», αλλά την τσέπη γεμάτη. Δεν τους νοιάζει να έχουν τη συνείδησή τους αναπαυμένη, αλλά να απαλλαγούν απ’ αυτή. Δεν έχουν σκοπό να κοιμούνται ήσυχοι τη νύχτα, αλλά να κερδίσουν εκατομμύρια, καρέκλες, ένα καλό πήδημα ή (γιατί όχι;) όλα μαζί.

Οι φτωχοί σαπίσανε. Έχω αποδείξεις.

Πάρτε για παράδειγμα κάτι που είχαν πάντα σαν «αποκούμπι». Τη μουσική. Την ελληνική λαϊκή μουσική. Που έφτιαχνε αριστουργήματα σαν κι αυτό:



Στη δεύτερη στροφή σκιρτώ:

«Αγαπώ τους φουκαράδες
που δεν έχουνε παράδες,
που δεν έχουνε μιά τρύπα για να μπουν.
Κάτι μίζερες ζωούλες,
λιανοτρέμουλες καρδούλες
που γυρεύουνε συγγνώμη που χτυπούν».

Ακούω το "Πιστεύω" μου σε ρυθμό εννέα ογδόων.

Τέτοια τραγούδια δεν γράφονται πια. Γιατί;

Ποιος να τα γράψει και ποιος να τα ακούσει;

Ποιος να τα γράψει ρε γαμώτο; Τα τσογλάνια οι σύγχρονοι «τραγουδοποιοί»; Οι λογοκλέπτες; Οι ατάλαντοι, γκλαμουράτοι, καλοζωισμένοι φλώροι; Ποιος να τα τραγουδήσει; Οι κακόφωνες, ζάμπλουτες, κοκαϊνομανείς πουτάνες; Ποιος να τα ακούσει; Το τσουλί που τρώει και τα 500 ευρώ που βγάζει η μάνα του πλένοντας σκάλες, για μαλλί, νύχι, κλάμπινγκ και κινητό; Ή ο εκκολαπτόμενος γιάπης που πατάει στα πτώματα των συναδέλφων του για να κάνει τα 700 μηνιαία ευρώ του 800; Και μη μου πείτε ότι αυτοί είναι εξαιρέσεις. Κανόνας είναι πια!

Ποιος να τα γράψει ρε πούστη μου και ποιος να τα ακούσει;

Παλιά τα τραγούδια γράφονταν από φτωχούς για φτωχούς. Τώρα γράφονται από μπάσταρδους για μπάσταρδους. Τι λένε τα σύγχρονα τραγούδια του κώλου; Τι θέμα έχουν; Με την εξαίρεση ελαχιστότατων περιπτώσεων καταγγελτικής (κυρίως ραπ ή ροκ) μουσικής, το θέμα είναι ένα: το σεξ! Ακόμα κι αν μιλάνε για έρωτα, αυτός είναι τόσο φτιασιδωμένος, τόσο ψεύτικος, τόσο σιλικονούχος που παραπέμπει σε τσόντα. Τα πρωτεία έχει βέβαια η νεοελληνική ποπ, αλλά και στο «λαϊκό» χαίρε βάθος… Λαϊκό τραγούδι σήμερα, ουσιαστικά δεν υφίσταται, αντικαταστάθηκε από τον κύριο Χάιντ, το σκυλάδικο, με κύριο θέμα το ίδιο. Έρωτας να ‘ούμ και κατ’ουσίαν πορνό. Όλο κάτι χιλιοειπωμένοι-τετριμμένοι στίχοι με μικρές παραλλαγές και πανομοιότυπες, συνήθως κλεμμένες μελωδίες. Εκεί που ακούμπαγε ο λαός, ο κοσμάκης παλιότερα, στηρίζεται σήμερα ο υπόκοσμος των εκφυλισμένων νεοελλήνων.

Ποια ήταν η θεματολογία του λαϊκού τραγουδιού παλιότερα; Έρωτας; Φυσικά! Αγνός σαν τους τότε ανθρώπους. Αλλά και φτώχεια. Ανέχεια. Ορφάνια. Ξενιτιά. Γειτονιά. Παρέα. Πατρίδα. Πίστη.

«Όποιος μεγάλωσε στα ξένα χέρια
Κι ήπιε το δάκρυ της ορφάνιας το πικρό…».

«Φτωχαδάκια και οι δυό μας
Μεροδούλι-μεροφάι
Ξεροσφύρι την περνάμε…».

«Γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα και χτίζουνε παλάτια…».

Ποιος να τα γράψει τώρα αυτά και ποιος να τα ακούσει; Οι φτωχοί βρωμίσανε.
Αυτό με τρώει. Αυτό είναι το παράπονό μου…

Των πρακτόρων η σχολή.

Όποιος ταχυδρόμησε τη βόμβα είχε ορατό στόχο το Χρυσοχοΐδη και κυρίως στόχο το λαό. Τα λοιπά … «στόχος η δημοκρατία», «στόχος η εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση», «στόχος οι θεσμοί» κτλ είναι γλυκανάλατα παραμυθάκια των δημοσιοκάφρων και των πολιτικάντηδων, του διακοσμητικού παπούλη συμπεριλαμβανομένου. Τι είδους στόχος όμως ήταν ο Χρυσοχοΐδης; Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή ο βομβιστής ήθελε να τον σκοτώσει-τραυματίσει ή δεν ήθελε. Αν ήθελε να τον σκοτώσει-τραυματίσει είναι απλώς ηλίθιος. Έπρεπε να στείλει το δέμα στο σπίτι του υπουργού. Αυτή θα ήταν η μοναδική περίπτωση να το ανοίξει ο ίδιος ο Προ-Πο. Στο πολιτικό του γραφείο ή στο υπουργείο ήταν βέβαιο ότι κάποιος άλλος θα το άνοιγε και κάποιος άλλος θα ΄τρωγε την έκρηξη. Ο αποστολέας όμως δεν είναι ηλίθιος. Ηλίθιοι που να διαθέτουν υλικά και τεχνογνωσία για να κατασκευάσουν ταχυδρομική βόμβα δεν υπάρχουν.

Άρα ο επιτιθέμενος ΔΕΝ ήθελε τη φυσική εξόντωση του Χρυσοχοΐδη. Ο Χρυσοχοΐδης ήταν λοιπόν πολιτικώς στόχος. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: ο βομβιστής ήθελε να τον «κάψει» ή … να τον βοηθήσει! Ποιος θα ήθελε να τον «κάψει»; Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: οι «κακοί τρομοκράτες» και οι κακοί εξουσιαστές (καθεστωτικοί, συστημικοί, πείτε τους όπως θέλετε).

Ποιος όμως σοβαρός «τρομοκράτης» στοχοποιεί τον υπουργό Προ-Πο (Δημόσιας Τάξης ντε!, τον πολιτικό προϊστάμενο των «μπάτσων»), με την ελπίδα να τον σβήσει από το χάρτη, να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση; Κανείς! Κάθε σοβαρός αντιεξουσιαστής-αναρχικός κτλ γνωρίζει ότι οι υπουργοί κρίσιμων υπουργείων είναι απλώς πιόνια. Διαβασμένα ίσως, καμιά φορά προικισμένα, επιθετικά, αλλά πιόνια. Αν λείψει κάποιος, περιμένουν δεκάδες πανομοιότυποι μ’ αυτόν να τον διαδεχτούν και να συνεχίσουν την ίδια πολιτική (που έχουν επιβάλει διεθνή κέντρα, ας μη γελιόμαστε).

Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο ο «τρομοκράτης» να σκόπευε μόνο σε ένα φανταιζί χτύπημα. Να δηλώσει «παρών». Να προκαλέσει ντόρο. Να εξευτελίσει το «σύστημα». Στην περίπτωση αυτή το σενάριο είναι εφιαλτικό. Ζήτω που καήκαμε! Ο τρομοκράτης είναι κόπανος! Υποτιθέμενος λαϊκός αγωνιστής τραβάει την προσοχή του λαού μακριά από τα πραγματικά προβλήματα, για να αυτοεπιβεβαιωθεί. Εδώ καιγόμαστε, κι αυτός παίζει παιχνιδάκια (θανάσιμα). Στην περίπτωση αυτή ως λαός ξοφλήσαμε. Έχουμε τους «επαναστάτες» που μας αξίζουν…

Κακός καθεστωτικός μήπως; Ποιος; Ποιος διακηρυγμένος εχθρός-αντίζηλος του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη υφίσταται; Ποιος του στέλνει επιστολές-προειδοποιήσεις (επισημότης ε;) για κοινωνικές εκρήξεις, ενώ θα μπορούσε απλώς να του το υπενθυμίσει (ο Μιχάλης το γνωρίζει) προφορικά, αφού κάθεται λίγα μέτρα πιο πέρα στο υπουργικό συμβούλιο;

Χααα! Σας την έσκασα. Όχι! Τη βόμβα δεν την έστειλε η Άννα! (ούτε η Μάνια! Πάλι χαααα!). Να βλέπουμε πέρα από τα πρόσωπα παρακαλώ. Εννοώ ότι ο Χρυσοχοΐδης δεν είναι απλώς ένας «προβεβλημένος», «χαρισματικός», «επιτυχημένος» υπουργός και άλλες φανφάρες των ΜΜΕ. Είναι υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, με πλάτες στο Λάνγκ… εεε… με συμπάθειες στην Ουάσινγκτον. Αν κάποιος επιχειρεί να τον «κάψει», σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος είναι τόσο ισχυρός ώστε να τα βάζει με τους πανίσχυρους φίλους του ή … επιχειρούν να τον «κάψουν» οι ίδιοι οι «φίλοι» του, για άγνωστους λόγους. Εδώ σταματώ. Παρακάτω δεν έχει. Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζονται σε επίπεδο παγκόσμιων φατριών, ιερατείων, λεσχών κτλ.

Μήπως τελικά ο δολοφόνος ήθελε να βοηθήσει το Μιχάλη και κατ’ επέκταση ό,τι αυτός εκπροσωπεί (το big brother, την παγκόσμια διακυβέρνηση, τους ισχυρούς του πλανήτη βρε αδερφέ);

Αθώος σκοτώθηκε, άπαντες συγκινήθηκαν (θα μπορούσε να ήταν μια γραμματέας, ένας κλητήρας, ένας ταχυδρόμος, κάποιος από μας), τα media λυσσάξανε, τα αντιλαϊκά μέτρα ως κάτι ομιχλώδες και άπιαστο (το αίμα είναι χειροπιαστό) πέρασαν σε δεύτερη (ή και τρίτη, μετά το ποδόσφαιρο) μοίρα, η ανθελληνική-κατοχική κυβέρνηση βρήκε ευκαιρία να μας καλέσει σε «συστράτευση» (παλιό κόλπο ο πραγματικός θύτης να εφευρίσκει έναν πλασματικό , ώστε να προσελκύσει το θύμα ως «σωτήρας»), ο Μιχάλης ως «στόχος» επαιτεί τώρα τη συμπάθειά μας για να απαιτήσει περαιτέρω περιορισμό των ελευθεριών και συνταγματικών δικαιωμάτων μας στο άμεσο μέλλον κτλ κτλ.

Δεν ξέρω γιατί, μού ‘ρχεται στο μυαλό το τραγουδάκι …

«Των πρακτόρων η σχολή
Είναι χρήσιμη πολύ.
Κι οι καλοί της μαθηταί
Δεν ξεκουράζονται ποτέ.»

Άει στο διάολο!

«Ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους»

Γ. Βότσης

Φίλη. Φίλτατη. Καιρό είχα να ακούσω νέα της. Περίμενα τηλεφώνημα, αν και αργότερα. Κοντά στις δημοτικές εκλογές. Είναι βλέπετε οπαδός (και όχι μόνο) του δημάρχου.

Ευγενέστατη και γλυκύτατη όπως πάντα. Είχε όρεξη για κουβέντα.

Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν, άρχισα να ακούω πράγματα που δεν μου άρεσαν. Καθόλου. Κάτι ξύλινα λόγια με άχρωμη φωνή (αν δεν την ήξερα θα ορκιζόμουν ότι τα διάβαζε), κάτι πολιτικάντικες μπαρούφες, κάτι ψευτοπροοδευτικά, κάτι ψευτοσυνδικαλιστικά. Εξεπλάγην δυσάρεστα. Τα λεγόμενα δεν ταίριαζαν με το υψηλότατο επίπεδό της.

Είχα δύο επιλογές. Ή να ακολουθήσω το ρυθμό τής συζήτησης ή να εκνευριστώ και να ζητήσω εξηγήσεις. Προτίμησα έναν συνδυασμό αυτών. Ακούστε λοιπόν τι «ψάρεψα».

Ο νυν και (αυτοανακηρυχθείς και πάλιν) υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, έχει επιδοθεί στο προσφιλές αυτή την εποχή άθλημα όλων των υποψηφίων (πλην της άγρας ψηφοφόρων). Την αναζήτηση προσώπων για συμπλήρωση των ψηφοδελτίων. Λέω συμπλήρωση, διότι όπως γνωρίζετε πολύ καλά, ορισμένες θέσεις είναι «ρεζερβέ». Από τους κολλητούς τού δημάρχου, τους κολλητούς άλλων που έχουν εξυπηρετήσει ή θα εξυπηρετήσουν το δήμαρχο και … γενικά κολλητούς, κομματόσκυλους, παρατρεχάμενους κτλ. Το κύριο μέλημά του σ’ αυτό τον αγώνα είναι … οι μετανάστες.

Μάλιστα.

Ο κύριος νυν (και αεί;) δήμαρχος καταβάλει λυσσώδεις προσπάθειες για την ένταξη στα ψηφοδέλτιά του «ενσωματωμένων» και «πετυχημένων» μεταναστών, που θα λειτουργήσουν ως «κράχτες». Για την ψήφο άλλων μεταναστών και «προοδευτικών» νεοελλήνων. Ψηφαλάκια να ΄ναι κι ας είν’ κι εποίκων …

Δεν εκπλαγήκατε ε; Όλα τα παγκοσμιοποιημένα νεοταξίτικα φυντάνια την ίδια συμπεριφορά έχουν. Όλα θηλάζουν τους εποίκους. Για αυτό είναι κατασκευασμένα. Για αυτό είναι προγραμματισμένα. Το ξέρατε και το ήξερα.

Δεν είναι αυτός ο λόγος της ανάρτησης. Είναι το τι ακολούθησε.

Όταν άρχισα να «αγριεύω» ξύνοντας πληγές (τη ρώτησα π.χ αν η εκλογή νεοϊθαγενών θα εξαφανίσει την εγκληματικότητα ή έστω την μπόχα ούρων και κοπράνων από το κέντρο της Αθήνας) έδειξε να ενοχλείται και … έβγαλε τον άσσο από το μανίκι. Μου είπε ότι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορεί να μην έχουν καταλήξει στο ποιος θα διεκδικήσει το δήμο (άρα οι δεξιούληδες είναι πολύυυυ μπροστά), αλλά οι μετανάστες υποψήφιοι έχουν ήδη βρεθεί και έχουν ήδη καπαρώσει τις θέσεις (άρα ο Κακλαμάνης που ακόμα ψάχνει είναι ... πατριώτης)! Όποιος κι αν είναι δηλαδή ο "σοσιαλιστής" υποψήφιος δήμαρχος, αυτούς θα έχει στο ψηφοδέλτιο θέλει δεν θέλει!

Έχετε ακούσει για το «κατώφλι»;

Αν όχι θα σας πω εγώ. Για όλα τα πράγματα, κυρίως δε για τα ενοχλητικά, επώδυνα, αφόρητα κτλ υπάρχει ένα όριο. Ένα «κατώφλι» που αν το διαβείς, δεν υπάρχει γυρισμός. Αφήνεις πίσω σου υπομονή, ανοχή, συγκαταβατικότητα, ευγένεια και βυθίζεσαι στην οργή, τη μανία, την αηδία. Το κατώφλι αυτό δεν είναι το ίδιο για όλους και μπορεί να διαφέρει και στον ίδιο άνθρωπο, ανάλογα με τις συνθήκες.

Το διάβηκα.

Ήταν οι ανοησίες που άκουσα από μια αξιολογότατη κατά τα άλλα κυρία; Ήταν η εμετική προπαγάνδα που ξεστόμιζε μια αποδεδειγμένα δημοκράτισσα και πατριώτισσα; Ήταν η επίκληση ενός χειρότερου αντιπάλου για να δικαιολογηθεί η ασημαντότητα και ο ραγιαδισμός του δημάρχου και των κομμάτων που τον στηρίζουν;

Ίσως όλα μαζί. Πάντως την έστειλα στο διάολο. Τη διέκοψα βίαια και ξεφώνισα «άει στο διάολο».

Ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, σε παλαιότερο άρθρο του όπου τα έψελνε στον «ΤαρζανοΜάκη», περιέγραφε ότι τα είχε χαλάσει με κάποιον πολύ φίλο του, εξαιτίας αυτού του «ασύδοτου ασίκη» και κατέληγε ότι «είναι ακρωτηριασμός το να χάνεις φίλους». Είχε απόλυτο δίκιο. Κι ακόμα χειρότερα είναι να τους στέλνεις στο διάολο. Στενοχωρήθηκα όσο δεν παίρνει.

Δεν μετανιώνω όμως. Η παρούσα προσωπική ιστοριούλα και η στάση μου σ’ αυτήν, παρακαλώ να θεωρηθεί και ως μια απάντηση στους διάφορους Μαυρουδήδες που θυσιάζουν (ή καμώνονται πως το κάνουν) τις συντάξεις των γονέων τους «υπέρ Πατρίδος».

Άλλοι, Μαυρουδήδες μου, σκοτώνονται ή σακατεύονται στη μάχη. Εγώ, προς το παρόν (ελλείψει μάχης), «ακρωτηριάζομαι» θυσιάζοντας φίλους. Τους στέλνω στο διάολο. Έστω κι αν μείνω εντελώς χωρίς άκρα. Ολομόναχος.

Υ.Γ Δεν περιμένατε βέβαια να γράψω για τον Ερντογάν. Έγραψα πέρυσι, ΕΔΩ. Μόνο που τώρα είναι ακόμα χειρότερα. Ούτε στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν καταδέχεται πια να καταθέσει στεφάνι...

Μια ανάλυση γραφο-ψυχο-λογική.

Τι έχουμε εδώ;

Διαφωνία κόκκινων και μαύρων ρατσιστών;


Παρατηρούμε:

1) Γράφουν και οι δύο με ωραία, στρογγυλά, στοιχημένα, συμμετρικά γράμματα. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα … και τα δύο είναι εναντίον τους:

α) Πρόκειται για «καλούς μαθητές». Η καλλιγραφία είναι προσόν μόνο των επιμελών μαθητών (το αντίθετο και το αντίστροφο δεν ισχύουν πάντοτε). Σε κάθε περίπτωση οι «καλοί μαθητές» (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) είναι στυλοβάτες του συστήματος (με ό,τι μπορεί να σημαίνει κι αυτό). Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι καλοί μαθητές που το γυρίσανε στο αντάρτικο (πολύ απίθανο), τα αποστειρωμένα βουτυρόπαιδα δεν πείθουν για επαναστάτες.

β) Έχουν άνεση χρόνου. Δεν εννοώ ότι είναι γενικά αργόσχολοι, αυτό είναι πασιφανές. Εννοώ ότι γράφουν το σύνθημα με το πάσο τους, ενδεχομένως και στο φως της ημέρας. Δεν βιάζονται. Γιατί; Ακόμη και αν έχουν τσιλιαδόρους ή/και σκοπούς, αυτές οι δουλειές προϋποθέτουν βιασύνη. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι το έχουν σίγουρο πως δεν θα πάθουν τίποτε. Είναι βέβαιοι πως δεν θα τους ενοχλήσει κανείς. Ή ο νόμος δεν τους απασχολεί (καθόλου κολακευτικό για το σύστημα επιβολής της τάξης να μην το υπολογίζουν οι παράνομοι) ή … αυτοί οι ίδιοι είναι ο νόμος! (το τελευταίο χωρεί πολλές ερμηνείες, τις αφήνω για τους αναγνώστες μου που είναι … γάτες!).

2) Αρχικά περνάει αυτός με το κόκκινο σπρέι. Υπογράφει ως (Α)ναρχικός (άμα θέλουμε το πιστεύουμε). Αποκαλεί τους μπάτσους μ…ιά.

Το «μπάτσος» όμως είναι μειωτικός χαρακτηρισμός από μόνο του. Σημαίνει τον κακό αστυνομικό. Τον άξεστο, επίορκο κρατικό λειτουργό. Δεν χρειάζεται κι άλλον μειωτικό χαρακτηρισμό. Μπορεί κανείς να προσθέσει ιδιότητα που δεν περιλαμβάνεται στο απαξιωτικό «μπάτσος». Συγκεκριμένη όμως ιδιότητα, με κακή έννοια, χειρότερη από την απλή προσβολή που εμπεριέχει το «μπάτσος». Π.χ «δολοφόνος». Έτσι μάλιστα! «Μπάτσοι – Δολοφόνοι!» ναι. Όχι όμως «Μπάτσοι – Μ…ιά!». Όταν αναφωνείται το σύνθημα «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δολοφόνοι», αυτό γίνεται για λόγους ευφωνίας. Λέγεται τραγουδιστά. «Μπάτσοι – Γουρούνια – Δόο-λόο-φόνοι». Γκέγκε;

Έστω όμως ότι το γράφουν για να τονίσουν το μένος τους κατά των μπάτσων. Γιατί «μ…ιά»;

Τι ρατσισμός είναι αυτός αντιρατσισταράδες μου; Γιατί χρησιμοποιείτε εξευτελιστικά το γυναικείο γεννητικό όργανο; Εσείς δεν γεμίσατε την Αθήνα με αφίσες, τότε … τον καιρό του υποτιθέμενου βιασμού στην Αμάρυνθο, όπου ξεσπαθώνατε κατά των Ελληνοπαίδων διότι μεγαλώνουν με τη φράση «πώω πώω ρε ένα μ…ίιιι!» λες και οι Αλβανόπαιδες, Πακιστανόπαιδες κτλ δεν μεγαλώνουν με τα ίδια; Στο κάτω-κάτω όποιος εκφράζεται έτσι για μια γυναίκα, ουσιαστικά τη θαυμάζει. Όποιος όμως το όργανο μέσω του οποίου είδε το φως της ζωής το χρησιμοποιεί για βρισιά και μάλιστα για να βρίσει έναν μπάτσο τι είδους ρατσιστικό ζώο είναι;

3) Μετά περνάει αυτός με το μαύρο σπρέι. Υπογράφει με ένα αστέρι (τι σημαίνει αυτό ρε παιδιά, πείτε μου κι εμένα που σιχαίνομαι τα παραμυθάκια με τα μυστικά σύμβολα και τους κώδικες, τύπου Νταν Μπράουν;). Είναι ανθυπολοχαγός; (Αν ναι σε ποιο στρατό;). Πάντως είναι πιο "καλός μαθητής". Γράφει περισσότερα στην έκθεση. Μπορεί να είναι και δάσκαλος, αφού διορθώνει τον «μικρό» από κάτω.

Μεγάλο γέλιο:

α) Αυτός μας καλεί σε πόλεμο. Πολεμοχαρής και πολεμοκάπηλος πουλάκι μου ε; (Γι αυτό λέω εγώ για ανθυπολοχαγό. Ένα αστέρι και διατάζει: "Δεν συναινούμε! Πολεμάμε!". Όπως: "Δεν περπατάμε! Τρέχουμε!").

β) Αλλάζει το «μ…ιά» σε «γουρούνια». Εδώ υπάρχουν τέσσερις εξηγήσεις, άπασες κακές και ψυχρές για δαύτον: β1) είναι μπάτσος και παρεξηγήθηκε με βάση τη λογική «είπαμε μπάτσοι-γουρούνια. Τρομάξαμε να το συνηθίσουμε. Τώρα θα το αλλάξουμε πάλι;» (κάτι έλεγα παραπάνω περί του ποιος είναι ο νόμος…) β2) είναι μ…ί και παρεξηγήθηκε (εγώ μπορώ να χρησιμοποιώ τέτοια ρατσιστικά, διότι είμαι φασίστας-ρατσιστής. Έτσι δεν με ανεβοκατεβάζετε στα μηνύματά σας;) β3) όπως προείπα, είναι ο δάσκαλος του μαθητή με το κόκκινο σπρέι και τσαντίστηκε γιατί άλλα τού 'πε κι αυτός άλλα έγραψε (μερικά παιδιά είναι ανεπίδεκτα μαθήσεως, ιδιαίτερα στην εφηβεία όπου σκέφτονται συνεχώς μ...ιά) β4)συμμερίζεται τα όσα έγραψα παραπάνω περί προσβολής τού γυναικείου φύλου. Αντιρατσιστής; Σε καμία περίπτωση! Αυτός προσβάλει τα ωφελιμότερα των ζώων, τα άκακα γουρουνάκια (μπορεί να είναι ο κακός λύκος!)!

Πώς το ‘παν οι Κινέζοι; «Μια εικόνα = χίλιες λέξεις» ;

Γι αυτό κι εγώ δεν είμαι ούτε με τους μαύρους, ούτε με τους κόκκινους, αλλά με τους κίτρινους!

Προς το καθεστώς και τους φρουρούς του.

Επειδή η Ελλάδα πέθανε και καθήκον μας είναι να μην πεθάνει μαζί της και ο Ελληνισμός. Επειδή ο τόπος εισέρχεται σε κατάσταση ελεγχόμενου (από τον Μεγάλο Αδελφό) χάους, ώστε φρέσκες νεοταξίτικες μαριονέτες να ξεπροβάλουν ως νέοι «σωτήρες». Επειδή οι ταραχές που θα ακολουθήσουν θα είναι από πολύ σοβαρές έως καταστροφικές. Επειδή ορδές από πρακτόρια και χουλιγκάνια μασκαρεμένα σε «επαναστάτες» βρίσκονται σε ετοιμότητα για ανάληψη δράσης, ενώ αδίστακτα λαθραία αλλοδαπά καθάρματα περιμένουν να επωφεληθούν. Επειδή «αντιεξουσιαστές» και κακοποιοί είναι ένα και το αυτό, δηλαδή φρουροί του καθεστώτος. Επειδή κινδυνεύει πλέον και η φυσική μας υπόσταση, δηλαδή η ζωή και η σωματική μας ακεραιότητα. Επειδή προστάτες του πολίτη (sic) και δικαστές, κρατάνε τα μπόσικα της εξουσίας και μόνο αφελείς θα περίμεναν βοήθεια από δαύτους...

δηλώνω απεριφράστως μέσα από αυτό το ιστολόγιο που αποτελεί κομμάτι του εαυτού μου,

ότι θα προβάλω αντίσταση σε οποιαδήποτε επίθεση κατά της (μικρής) περιουσίας ή της (πολυτιμότατης) ζωής, της δικής μου και της οικογένειάς μου.

Σε περίπτωση δε (κούφια η ώρα…) απώλειας ζωής ή σωματικής βλάβης, θα επιδιώξω, εάν ζω, την παραδειγματική τιμωρία των ΗΘΙΚΩΝ αυτουργών.

Δεν πρόκειται για προειδοποίηση. Πρόκειται για υπόσχεση. Για όρκο.

Προσθήκη 06/05/2010

Τα παραπάνω γράφτηκαν 3 (τρεις) μέρες πριν το φόνο των εργαζομένων στη Σταδίου.

Καθεστωτικά καθάρματα και φρουροί αυτών:

Σας διαβάζω(-ζουμε) πλέον σαν ανοιχτό βιβλίο.
Είμαι πολύ τυχερός που δεν ανήκω στα θύματά σας (ακόμα).
Είστε πολύ τυχεροί που κανένα από τα θύματά σας δεν ανήκει στην οικογένειά μου.
Θα τα ξαναπούμε...

Ποιος είμαι.

Δεν πρέπει να στρέφουμε την μήνιν μας σε ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες, θρησκείες και θεσμούς, αλλά στους ανάξιους ή υποκριτές «εκπροσώπους» και υποστηρικτές τους, επίσημους ή αυτόκλητους.


Επειδή είναι Απρίλης. Επειδή το παρόν ιστολόγιο έκλεισε χρόνο. Επειδή η «Εθνοσωτήριος» πλησιάζει. Επειδή έχω λάβει πολλά επικριτικά ή υβριστικά μηνύματα, όπου διάφοροι με χαρακτηρίζουν από «φασίστα» (οι περισσότεροι) έως «κομμουνιστή» (καθένας με τον πόνο του), αλλά και αρκετά υποστηρικτικά όπου, μεταξύ άλλων, μερικοί με θεωρούν «δικό τους» ήτοι θαυμαστή των τανκς, επιθυμώ να σας πω ποιος είμαι, χωρίς ονοματεπώνυμο επί του παρόντος.

Είμαι αυτός …

Ή μάλλον ο γιός αυτού:


Το κωλόχαρτο που βλέπετε στην εικόνα, είναι ένα από τα πολλά που τα σκατοκέφαλα Απριλιανά καθάρματα έστειλαν στον πατέρα μου το 1968, όταν τον απέλυσαν από δημόσιο υπάλληλο, αφήνοντάς τον άνεργο, με γυναίκα «οικιακά» και παιδιά στο σχολείο. Αφαίρεσα στοιχεία, για ευνόητους λόγους, άφησα όμως τα ψεύδη και την εμπάθεια. Δεν θα συνεχίσω με λεπτομέρειες. Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια. Ακολούθησε τουλάχιστον μια δεκαετία ανέχειας και απομόνωσης (για πολλούς η μεταπολίτευση δεν ήρθε το ’74 και η «αποκατάστασή» τους από τη «δημοκρατία» είχε χαρακτήρα αλείμματος με λάδι τού Γιάννη που κάηκε).


Όπως βλέπετε, είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι, στο πετσί μου, τι σημαίνει να μένεις στο δρόμο, φτωχός και περιθωριοποιημένος, επειδή είσαι δημοκράτης. Τι σημαίνει φασισμός και τι δικτατορία. Τι σημαίνει μπάτσος και τι ρουφιάνος. Τι σημαίνει καθεστωτική κακουργία και αυθαιρεσία, με την απειλή των όπλων και την κάλυψη του παρακράτους.

Γνωρίζω επίσης πολύ καλά τι σημαίνει ψεύτικος αντιστασιακός, τι αγωνιστής εκ του ασφαλούς, τι γιαλαντζί αριστερός και τι δημοκράτης της πλάκας. Είδα πολλούς από δαύτους. Ήταν αρχικά συνοδοιπόροι του πατέρα μου, μεταμορφώθηκαν όμως εν μία νυκτί. Τη νύχτα της 20ης Απρίλη του 1967 κοιμήθηκαν «αριστεροί», «προοδευτικοί», «δημοκράτες» κλπ (τότε η «οικολογία» και ο «αντιρατσισμός» δεν ήταν της μόδας) και την αυγή της επομένης ξύπνησαν συνομιλητές ή και αβανταδόροι της χούντας. Και βέβαια όταν η «εθνική κυβέρνησις» πήρε την κατιούσα (Πολυτεχνείο, Κύπρος), με την ίδια ευκολία ξανάγιναν «παιδιά του λαού», για να τους υποστούμε τελικά κι αυτούς και τους κλώνους τους επί δεκαετίες. Μέχρι σήμερα.

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός, ο πατέρας μου, ο μελετητής Πλάτωνα και Αριστοτέλη με υψηλό μαθηματικό υπόβαθρο, ο αφανής λαϊκός αγωνιστής, ο οποίος πάντως δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής, με δίδαξε μερικά βασικά πράγματα.

Με δίδαξε ότι η ουσία λόγων και έργων είναι το παν και όχι το ποιος ομιλεί ή ποιος πράττει. Ότι η αξία ορθών λόγων και σωστών πράξεων δεν μειώνεται ούτε κατ’ ελάχιστον όταν γίνονται από αχρείους, ούτε όμως μπορεί να τους εξαγνίσει. Ότι σοφές δηλώσεις ή σώφρονες κινήσεις, ανεξάρτητα με το αν γίνονται για το θεαθήναι ή προβοκατόρικα ή για ταπεινούς ιδιοτελείς σκοπούς, διατηρούν το υψηλό νόημά τους, χωρίς να δικαιώνουν το βίο και την πολιτεία των τιποτένιων που προέβησαν σ’ αυτές. Κι από την άλλη, «αμαρτωλά» λόγια και έργα δεν καθαγιάζονται όταν γίνονται από ανθρώπους με έντιμο, δημοκρατικό ή και αγωνιστικό πρότερο βίο. Έτσι, η μετάλλαξη των αντιστασιακών και η εξαργύρωση μαχών και θυσιών, δεν ακυρώνει τις τελευταίες, αλλά στερεί από τους ίδιους και τις δάφνες τους και το σεβασμό μας.

Όταν λοιπόν παράφρονες Αμερικανοκίνητοι στρατιωτικοί καταλύουν το Σύνταγμα επικαλούμενοι Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια και λογής-λογής πατριδοκάπηλοι στήνουν επιχειρήσεις επί αυτών, δυσφημώντας τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο λαός θα πρέπει να εκχωρήσει τη χρήση ή ακόμα χειρότερα να μισήσει τα ύψιστα αυτά ιδανικά και τις παραδόσεις του.
Όταν διάφορα «νούμερα» (συνήθως μηδενικά) κάνουν αντίσταση σε απολυταρχικά καθεστώτα, όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή δεν μπορούν να απολαμβάνουν την πρέζα και την παρτούζα τους, αυτό σε καμία περίπτωση δεν τα μετατρέπει σε λαϊκούς αγωνιστές.
Όταν πραγματικοί ιδεολόγοι και μαχητές, που εναντιώθηκαν σε μονάρχες, κατακτητές και πλανητικούς χωροφύλακες, φωνάζοντας «1-1-4» και «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», ενσωματώνονται σταδιακά στο σύστημα που πολέμησαν, μετατρεπόμενοι σε καθεστωτικά γρανάζια με το αζημίωτο (οφίτσια ή χρήμα), χάνουν την ιδιότητα του αγωνιστή, διότι αυτή αντικαθίσταται από την ιδιότητα του στυγνού εξουσιαστή, τα συνθήματά τους όμως παραμένουν ισχυρά και το περιεχόμενό τους αδιαπραγμάτευτο.
Όταν σιχαμεροί πολιτικάντηδες δυσφημούν τη δημοκρατία, αυτοί και μόνον αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν και όχι το άριστο των πολιτευμάτων.
Όταν μαρξιστές χειροκροτούν επελάσεις τανκς, παλινορθώνουν αιμοσταγείς δικτάτορες και απαιτούν μαζικές νομιμοποιήσεις εποίκων, γκάνγκστερς και τυχοδιωκτών επειδή είναι «ταξικά αδέλφια» τους, τα ανεγκέφαλα κρανία τους είναι που φταίνε και όχι ο Μαρξ.
Όταν ανεπάγγελτοι φλώροι, κομπορρήμονες πανεπιστημιακοί, φαφλατάδες διανοούμενοι, απόβλητοι μηδενιστές και κρατικοδίαιτες πουτανίτσες δηλώνουν αριστεροί, ενώ ξερνάνε ανθελληνισμό και τα δίνουν όλα για τη διάσπαση του κοινωνικού ιστού, θεοποιώντας την εξαίρεση και αρνούμενοι τον κανόνα, τα διεστραμμένα μυαλά τους είναι για φτύσιμο και όχι η αριστερά.
Όταν ορδές από χουλιγκάνια και πρακτόρια παριστάνουν τους αναρχικούς καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία, δεν είναι η καθόλα σεβαστή ιδεολογία τού αναρχισμού το πρόβλημα, αλλά τα αφεντικά τους.
Όταν μισάνθρωποι και αντικοινωνικά κτήνη, γηγενείς και έποικοι (πλέον παλαιοϊθαγενείς και νεοϊθαγενείς), βιάζουν, ληστεύουν και δολοφονούν επικαλούμενοι τη «φτώχεια», τον «αποκλεισμό» και τον «κατατρεγμό» τους, η κακούργα φύση τους είναι υπεύθυνη και όχι η «κακούργα κοινωνία».
Όταν διαπλεκόμενοι ρασοφόροι υπακούουν στις εντολές των ιερατείων τής παγκοσμιοποίησης και όχι στις εντολές τού Υψίστου, ρίχνοντας το ποίμνιό τους στους λάκκους των σύγχρονων λεόντων, η αναξιότητά τους πρέπει να κατηγορείται και όχι η θρησκεία.
Όταν άκαπνοι ανώτατοι αξιωματικοί επιδεικνύουν παράσημα του γλυκού νερού και γλείφουν πολιτικούς για ένα επιπλέον γαλόνι, μια θέση στρατιωτικού ακολούθου ή πολιτική καριέρα, τα λιγούρικα σαρκία τους χρήζουν περιφρόνησης και όχι ο ένδοξος ελληνικός στρατός.

Δεν πρέπει δηλαδή να στρέφουμε την μήνιν μας σε ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες, θρησκείες και θεσμούς, αλλά στους ανάξιους ή υποκριτές «εκπροσώπους» και υποστηρικτές τους, επίσημους ή αυτόκλητους.

Αυτός είμαι λοιπόν και αυτά πρεσβεύω.

Σταματήστε λοιπόν οι νοσταλγοί της χούντας, οι υμνητές των ξενόδουλων, οι χειροκροτητές των βασανιστών αλλά και οι κοσμοπολίτες κουλτουριάρηδες, οι επιδοτούμενοι αντιφασίστες-αντιρατσιστές και οι κομπλεξικοί ανθέλληνες να με ενοχλείτε.

Καθεστωτικοί είστε όλοι. Κρατικοί και παρακρατικοί. Άλλοι τέως και άλλοι νυν. Το φαύλο καθεστώς που σας τρέφει, μόνιμος εχθρός μου από τότε που γεννήθηκα, δεν άλλαξε. Απλώς έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Από εθνικοφροσύνη τώρα σερβίρει εθνομηδενισμό. Από ελληνοπρέπεια τώρα πουλάει πολυπολιτισμικότητα. Από πουριτανισμό τώρα πλασάρει αμοραλισμό. Από καθαρότητα τώρα επιβάλλει επιμειξία.

Βουλώστε το λοιπόν κι ακούστε.

Είμαι Έλληνας, Πατριώτης και Δημοκράτης.

Είμαι ο Αριστείδης και γαμώ το κράτος και το παρακράτος σας.

Κότες.

Όσο περισσότεροι και όσο πιο οργανωμένοι, αποφασισμένοι, άγριοι και βίαιοι είναι οι παράνομοι, τόσο πιο εύκολα διαφεύγουν του νόμου, κηρύσσονται αθώοι ή γίνονται «ήρωες» και «επαναστάτες».

Ας υποθέσουμε ότι το πορνείο στο οποίο ζείτε (κατ’ ευφημισμόν «Ελληνικό Κράτος»), αποφασίζει να σας εξοντώσει. Να σας αποδώσει ρόλο «μαύρου προβάτου» προς σφαγή. (Μη γελιέστε, είμαστε όλοι αναλώσιμοι).

Προς παραδειγματισμό. Για να μάθουν τα άλλα προβατάκια τι θα πει «καθεστώς». «Νόμος». «Τάξη». «Δικαιοσύνη».
Προς άλλοθι. Για να καλύψει τη σαπίλα του και την ανεπάρκειά του.

Για ασήμαντη αφορμή. Για ένα μικροχρέος ας πούμε. Για μια μικροπαράβαση.

Ολόκληρη η υδροκέφαλη, διεφθαρμένη, κακόβουλη, απάνθρωπη, σκουριασμένη, βραδυκίνητη, γραφειοκρατική μηχανή του εναντίον σας.
Σας τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί. Σας εξουθενώνει ηθικά και σωματικά, σας σέρνει σε δικαστήρια, σας στερεί την ελευθερία σας, σας δημεύει το καλύβι σας, σας κλείνει το μαγαζάκι σας κτλ κτλ. Την ίδια ώρα που οι συνεργάτες-στυλοβάτες του (θεσμικοί συμμορίτες, σύννομοι μεγαλοαπατεώνες, έμποροι θανάτου, ελίτ του υποκόσμου, παρακρατικοί) δρουν υπό την κάλυψή του και αδίστακτοι «ανεξάρτητοι-μεμονωμένοι» κακοποιοί μένουν ατιμώρητοι ή τιμωρούνται με χάδια.

Ας υποθέσουμε ότι η αδικία «σας βαράει στο κεφάλι» και αντί να δεχθείτε «τη μοίρα» σας, ή να διαμαρτυρηθείτε κοσμίως, ή να αυτοκτονήσετε, ή να κάνετε απεργία πείνας , αποφασίζετε να αντισταθείτε. Βίαια. Παράνομα.

Έστω ότι ταμπουρώνεστε στο μαγαζάκι ή στο καλυβάκι, παρέα με μια καραμπίνα και αρνείστε να το εγκαταλείψετε.

Τι θα γίνει τότε;

Το σύστημα θα επιστρατεύσει βία. Φυσικά. Διαθέτει άφθονη και τη στρέφει εναντίον των προβάτων και όχι των λύκων. Επίσης φυσικά.

Θα σας επισκεφθούν πάνοπλες «ειδικές δυνάμεις», θα γίνετε θέαμα στα ανθρωποφάγα κανάλια και αποτέλεσμα … μηδέν. Αν χρησιμοποιήσετε την καραμπίνα, θα καταλήξετε ή στο χώμα ή στη φυλακή. Κι αν δεν το κάνετε, ίδιο θα είναι το αποτέλεσμα, αν και υπάρχει μικρή πιθανότητα να σας "τη χαρίσει", προκειμένου να προσθέσει ένα ακόμη άλλοθι στην πλούσια συλλογή του: "κοινωνικό" δήθεν πρόσωπο.

Ας υποθέσουμε ότι σε άλλη περιοχή του πορνείου, ταυτόχρονα, υπάρχει άλλος ένας σαν κι εσάς. Αδικία, καραμπίνα, ταμπούρι, πυροβολισμοί.

Τι θα γίνει τότε;

Τα ίδια. «Ειδικές δυνάμεις», κανάλια, τάφος ή φυλακή.

Αν υπάρξουν ταυτόχρονα δέκα σαν κι εσάς; Είκοσι; Πενήντα; Εκατό; Χίλιοι;

Τι θα γίνει τότε;

ΤΙΠΟΤΑ! Μάλλον θα σας γλείψουν κιόλας. Όλοι.

Όσο περισσότεροι και όσο πιο οργανωμένοι, αποφασισμένοι, άγριοι και βίαιοι είναι οι παράνομοι, τόσο πιο εύκολα διαφεύγουν του νόμου, κηρύσσονται αθώοι ή γίνονται «ήρωες» και «επαναστάτες». Αμείλικτοι δικαστές, σκληροί μπάτσοι και κανίβαλοι ρεπόρτερς είναι απλώς ένας συρφετός από … κότες. Επιδεικνύουν δύναμη, εξαντλούν αυστηρότητα, ασκούν βία και γενικώς τσαμπουκαλεύονται όπου τους παίρνει. Σε πρόβατα καλόπιστα, μεμονωμένα, αδύνατα και βεβαίως εύκολα εντοπίσιμα, με ονοματεπώνυμο, δουλίτσα, οικογένεια, σταθερή διεύθυνση, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κτλ.

Δειλοί και τιποτένιοι είναι οι εξουσιαστές. Τσάμπα μάγκες. Γιαλαντζί δερβίσηδες.

Όταν μυρίζει μπαρούτι … πέρδονται γεώμηλα.

Η ερώτηση της εβδομάδας (4)

Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616). Άγγλος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Ποια φράση και από ποιο έργο του περιγράφει πολύ επιτυχημένα τους σύγχρονους Έλληνες και τους ηγέτες τους, ιδιαίτερα μετά την αναρρίχηση στην εξουσία του Γεωργίου Παπανδρέου του β΄;


Απάντηση 10/03/2010

«Tis the time’s plague when madmen lead the blind».

Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Είναι σημείο κακών καιρών όταν τρελοί οδηγούν τυφλούς».
Από το έργο «King Lear» («Βασιλιάς Ληρ»).

Στον χαρακτηρισμό «madmen» του συγγραφέα, εύκολα μπορούμε να εντάξουμε άφρονες, ηλιθίους, ακαταλόγιστους και γενικά όλους τους εγκεφαλικά διαταραγμένους ταγούς μας.

Υ.Γ «Maximos» ακάθεκτος βρήκε άλλες τρεις φράσεις εξίσου σημαντικές!

Antipropaganda

Απαντήσεις Αριστείδη στους προπαγανδιστές του τοίχου.


Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι.
Στον κόσμο των ξένων είμαστε όλοι αφεντικά. Γι αυτό και μας μισούν.

Για τους Έλληνες δεν υπάρχουν μετανάστες. Μόνο άνθρωποι.
Για τη Νέα Τάξη δεν υπάρχουν Έλληνες. Ούτε άνθρωποι. Μόνο μετανάστες (δηλαδή δούλοι).

Έλληνες είστε και φαίνεστε.
Μαγκιά μας.

Είμαστε όλοι μετανάστες.
Δούλοι είστε και φαίνεστε. Εμείς είμαστε ελεύθεροι.

O ρατσισμός είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων.
Κι ο «αντιρατσισμός» σας είναι η ηλιθιότητα των απολίτιστων.

Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες.
Βαράτε τούς ανθέλληνες.

Μετανάστες αδέρφια μας πατρίδα μας η γη.
Μας συγκινήσατε. Κι επειδή εμείς είμαστε πατριώτες και σπαράζει η καρδιά μας να σας βλέπουμε μακριά από την πατρίδα σας, στην τελική σας επίθεση θα στείλουμε κι εσάς και τα αδέρφια σας σ’ αυτήν. Για την ακρίβεια 2 μέτρα βαθιά μέσα της.

Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες.
Πάνω που ετοιμαζόμουνα το ίδιο να σας πω.

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.
Ψάρια του γλυκού νερού πίσω στις γυάλες σας.

Η Μακεδονία είναι Κινέζικη.
Πρακτόρια της Κίνας είστε τελικά; Νομίζαμε ότι είστε των Η.Π.Α!

Πίσω σκουλήκια μικροαστοί. Είμαστε όλοι Αλβανοί!
ΕΣΕΙΣ πίσω σκουλήκια «Αλβανοί». Εμείς είμαστε άνθρωποι!

Μικροαστοί κλειστείτε στα διαμερίσματά σας, παρέα να σαπίσετε με τα έπιπλά σας.
Πρακτόρια κλειστείτε στα κεντρικά σας, παρέα να ψοφήσετε με τα αφεντικά σας.

Τα Βαλκάνια δεν θα ησυχάσουν πριν ο τελευταίος επενδυτής κρεμαστεί από τα άντερα του τελευταίου πατριώτη.
Η ανθρωπότητα δεν θα ησυχάσει πριν ο τελευταίος πράκτορας κρεμαστεί από τα άντερα του τελευταίου νεοταξίτη.

Φόβος (2)

Σε ό,τι με αφορά λοιπόν, δηλώνω φοβισμένος. Λίγο πριν την εξαγρίωση.

Eπιχειρώ να ηρεμήσω, να σκεφτώ και να αποφασίσω. Δεν τα πολυκαταφέρνω βέβαια, αλλά πρέπει. Αλλιώς θα εκπλαγείτε.

Ο μόνος λόγος που με κρατά και το blog είναι ακόμα ανώνυμο είναι ο φόβος. Για να γλιτώσω από το μαλάκα της διπλανής πόρτας. Από το χουλιγκάνο που με θεωρεί φασίστα και θα μου «την πέσει» με άγριες διαθέσεις ή τον βολεμένο που θα έρθει με ηλίθιο χαμόγελο να με συγχαρεί επειδή λέω αυτά που φοβάται να πει δημοσίως εκείνος.

Δεν έχω αμφιβολίες. Όλα τα δημοκρατικά-πατριωτικά ιστολόγια αποτελούν στόχους και τα στοιχεία ΟΛΩΝ μας είναι γνωστά και καταγεγραμμένα. Αυτό ισχύει και για τους σχολιαστές κι ας είναι και ανώνυμοι. Αν όμως μας «την πέσουν» επισήμως (δικαστές και διώκτες πάσης φύσεως) ενώ υποτίθεται ότι δεν ξέρουν τα στοιχεία μας, θα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι παραβιάζουν τους νόμους που οι ίδιοι βγάζουν. Γι αυτό, ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθούμε επίθεση (σωματική/λεκτική/διαδικτυακή και γενικώς τραμπούκικη) ανεπισήμως. Από επιδοτούμενο παρακρατικό «αγανακτισμένο αντιεξουσιαστή». Και η επίσημη εκδοχή θα λέει για «προσωπικές διαφορές». Αν μάλιστα έχουμε οι ίδιοι δημοσιοποιήσει τα στοιχεία μας, τότε το καθεστώς θα νίψει πιο εύκολα τας χείρας του.
Αυτή είναι και η μόνη μου αναστολή. Μέσα μου πάντως παρακαλάω να θεσπιστεί «υπεύθυνος κατά το νόμο» για κάθε ιστολόγιο. Προσωπικά θα μου λύσουν τα χέρια…

Είμαι λοιπόν ένα «κλικ» από το να εξαγριωθώ. Είμαι στο «τσακ» να κάνω το ιστολόγιο «επώνυμο», να δημοσιεύσω τα στοιχεία μου και τη μουτσούνα μου «φάτσα-κάρτα» κι όποιον πάρει ο οξαποδώ.

Κι όποιον νομίζει ότι ως «επώνυμος» θα «κωλώσω», τον εμειδίασαν μειδίαμα πλάνο.

Σκέφτομαι μάλιστα να τα βάλω και με το πολύ συγκεκριμένο και πάντα αηδιαστικό «σινάφι» μου, οπότε θα έχω να αποφασίσω και για το αν θέλω να απολυθώ ή να εξαναγκαστώ σε παραίτηση για πολλοστή (έχασα το μέτρημα) φορά. Διότι αν ανοίξω το στόμα μου, θα βρέξει «Ρίχτερ».

Μια μικρή ώθηση θέλω μόνο. Μια τόση δα βοήθεια.

Εμπρός λοιπόν καθεστωτικά καθάρματα. Φοβίστε με λίγο περισσότερο…

Φόβος (1)

Η εγκληματικότητα είναι στόχος.
Ο υπερβολικός φόβος δεν φυλάει τα έρημα. Εξαγριώνει τα ήμερα.

Προ καιρού, σε συζήτηση (στα Εξάρχεια!) με φίλο αντιεξουσιαστή, κανονικό και όχι faux, επιστήμονα, διαβασμένο και ακτιβιστή, καταλήξαμε σε κοινό συμπέρασμα. Εκείνος από τη μεριά του κι εγώ από τη μεριά της αστικής δημοκρατίας, ελεύθερης αγοράς κτλ (πού πας ρε … Αριστείδη;), συμφωνήσαμε ότι η ανεργία είναι για το σύστημα στόχος. Όχι στόχος προς καταστροφή. Στόχος προς εκπλήρωση. Ο εργαζόμενος πρέπει να φοβάται. Να είναι ανασφαλής. Να γλείφει. Να συντηρεί τους ρουσφετολόγους εθνοπατέρες και την εργοδοσία και να τους έχει και υποχρέωση για τα ψίχουλα που θα του πετάξουν.
Σήμερα γενικεύω το τότε συμπέρασμα.

Ο φόβος είναι στόχος. Καθεστωτικός στόχος προς επίτευξη.

Οι από παλιά καταρτισμένοι ίσως με ειρωνευτούν: «Μπράβο που το κατάλαβες!». Τι να γίνει αδέρφια. Δεν γεννήθηκα γνωρίζοντας την παγκόσμια αλήθεια.

Ό,τι λοιπόν προκαλεί φόβο και ανασφάλεια είναι καθεστωτικός στόχος.

Η ανεργία είναι στόχος.
Επιδημίες, πυρκαγιές και φυσικές καταστροφές είναι στόχος.
Πόλεμοι και τρομοκρατία. Στόχος κι αυτές.

Και το φρούτο εποχής:

Εγκληματικότητα. Είναι στόχος.

Το καθεστώς πρέπει να βρει «εχθρούς». Αν δεν τους βρει, τους κατασκευάζει. Αν τους βρει, τους διαβρώνει εκ των έσω και τους χρησιμοποιεί ελεγχόμενα για ίδιον όφελος (εξοντώνει μόνο εκείνους που δεν μπορούν να του φανούν χρήσιμοι). Ο απλός άνθρωπος πρέπει να φοβάται διαρκώς και για τα πάντα. Έτσι δεν σκέφτεται πολύ και για προστασία απευθύνεται στο … καθεστώς. Στο ίδιο δηλαδή τέρας που προκάλεσε το πρόβλημα!

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Στην άλλη, το καθεστώς προσφέρει (επίσης ελεγχόμενα και επιτηδευμένα) ωραία πράγματα. Εικονική πραγματικότητα. Γκόμενες και παίδαρους με τέλεια σώματα, καταναλωτικά αγαθά, διασκέδαση και ποπ, ξεγνοιασιά τάχα και ευδαιμονία. Ο σκοπός του ο ίδιος. Τα ανθρωπάκια πρέπει να μην σκέφτονται αλλά να βουτάνε στην καλοπέραση (ή να φαντασιώνονται ότι το κάνουν). Για να το «ρίξουν έξω» και να ξεφύγουν για λίγο από τη μιζέρια στην οποία το σύστημα τους βύθισε, ζητούν τη βοήθεια του … συστήματος. Για να «αποδράσουν» δηλαδή από την κόλαση στρέφονται στο … διάβολο! (δείτε και ΕΔΩ).

Όπως λοιπόν κι αν πέσει το νόμισμα, κορώνα ή γράμματα, το καθεστώς κερδίζει. Το σύστημα κερδίζει. Τα αφεντικά κερδίζουν.

Εκεί βέβαια που δίνουν «ρέστα» οι καθεστωτικοί είναι στην εναλλαγή, αέναη και απρόβλεπτη, θερμού-ψυχρού. Από τον φούρνο στην κατάψυξη. Διαρκώς και με τυχαία σειρά. Πάρτε για παράδειγμα τα δελτία (μη) ειδήσεων. Γκλαμουριά και χλιδή και αμέσως μετά βρωμιά και δυσωδία. Οφθαλμολαγνεία και «καπάκι» τρόμος. Από το τέλειο και στητό βυζί με τη ρώγα που κοιτά προς τα πάνω, όπου θα μπορούσες να κρεμάσεις και σακάκι, στην αγριόφατσα κατσαπλιά Ουτσεκά με Καλάσνικοφ. Θα συμφωνείτε ότι τέτοια ψυχολογική εναλλαγή μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε αντίσταση.

Φόβος λοιπόν και των γονέων.

Εδώ είναι και το λάθος του καθεστώτος. Επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη σοφή παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Φωνάζει «Φοβηθείτε. Κρυφτείτε για να σωθείτε». Κάνει όμως κατάχρηση. Ο υπερβολικός φόβος ξυπνάει πρωτόγονα ένστικτα.

Ο υπερβολικός φόβος δεν φυλάει τα έρημα. Εξαγριώνει τα ήμερα.

Η ερώτηση της εβδομάδας (3)

Υποθέστε ότι χαθήκατε καθ’ οδόν προς τον προορισμό σας και βρεθήκατε σε εντελώς άγνωστο περιβάλλον, χωρίς κανένα βοήθημα (χάρτη, πυξίδα, GPS κτλ). Γενικά δεν μπορείτε να στηριχτείτε σε κανένα φυσικό βοήθημα (είναι νύχτα, συννεφιά κτλ). Αίφνης συναντάτε σταυροδρόμι χωρίς πινακίδα. Ο δρόμος διχάζεται. Από τις δύο δυνατές κατευθύνσεις μόνο μία θα σας οδηγήσει εκεί που θέλετε.
Ακριβώς πάνω στο σταυροδρόμι βρίσκονται δυό ντόπιοι. Μπορείτε λοιπόν να ρωτήσετε αυτούς.
Δυστυχώς οι ντόπιοι έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Λένε ή μόνο αλήθεια ή μόνο ψέματα. Ακόμα δυστυχέστερα, από τους δύο παρόντες ντόπιους ο ένας λέει μόνο αλήθεια κι ο άλλος μόνο ψέματα και ασφαλώς εσείς δεν μπορείτε να ξέρετε ποιος είναι ποιος.

Έστω ότι μπορείτε να υποβάλετε μία και μόνο ερώτηση σε έναν και μόνο από τους δύο.
Τι θα ρωτήσετε και ποιον από τους δύο για να είστε 100% βέβαιοι για το ποιον δρόμο θα πάρετε;

Υ.Γ Η ερώτηση είναι πολύ διαδεδομένη. Εδώ αναφέρεται για να διδαχθούμε όλοι από τη Λογική ως επιστήμη. Η ιδέα να την επαναλάβω μου ήρθε όταν έγραφα την απάντηση στην ερώτηση της εβδομάδας (2). Περιττό να σας πω ότι όταν μου ετέθη για πρώτη φορά δεν μπόρεσα να βρω τη λύση (ερώτηση-απάντηση!).

Απάντηση 08/03/2010

Εφόσον δεν γνωρίζω ποιος από τους δύο ντόπιους λέει αλήθεια και ποιος ψέματα, θα ρωτήσω οποιονδήποτε από τους δύο. Άρα όλο το πρόβλημα περιορίζεται στο πώς θα θέσω την ερώτηση.
Μπορώ να ρωτήσω απευθείας ποιον δρόμο να διαλέξω;
Όχι. Αν επιλέξω τον ψεύτη (η πιθανότητα είναι 50%) τότε … έχασα!
Η μόνη λύση είναι να ζητήσω απ’ αυτόν που ρωτάω, την απάντηση … του άλλου (!) και να πράξω … το αντίθετο!
(Αν συζητήσω με τον ειλικρινή θα μου μεταφέρει την ψεύτικη απάντηση του άλλου, ενώ αν μιλήσω με τον ψεύτη θα αντιστρέψει την αληθή απάντηση του άλλου).

Το βρήκαν ένας ανώνυμος φίλος και ο «Maximos», ενώ ο «Ερμής» αν και δεν το βρήκε, το προσέγγισε σωστά (και χωρίς γκουγκλοβοήθεια!).

Στο σημείο αυτό ξανατονίζω ότι σκοπός μου δεν είναι να κάνω επίδειξη γνώσεων (πάντα σιχαινόμουν τους … επιδειξίες) αλλά να διδαχθούμε όλοι (κι εγώ μαζί).

Η συγκεκριμένη ερώτηση αναδεικνύει την αξία της Λογικής.
Η αλήθεια αναμεταδίδει αυτούσια και την αλήθεια και το ψέμα, ενώ το ψέμα τα διαστρεβλώνει και τα δύο.
Όταν λοιπόν κάποιος χρησιμοποιεί πατριωτικά επιχειρήματα, είτε είναι πατριώτης (οπότε προσπαθεί να μας περάσει πατριωτικά μηνύματα) είτε είναι προβοκάτορας (οπότε προσπαθεί να δυσφημίσει τους πατριώτες και τα επιχειρήματά τους), ουσιαστικά επικυρώνει τα επιχειρήματα! (δείτε τον προβληματισμό στην "Ερώτηση της εβδομάδας (2)")