Η πίεση του Εθνικισμού στους εθνομηδενιστές είναι προς όφελός μας.
Λοιπόν, μπορεί να μην μας αρέσει, αλλά αποτελεσματική πίεση στους εθνομηδενιστές ασκεί μόνο η Χρυσή Αυγή.
Σχετικά πρόσφατα είχαμε:
Τατσόπουλο εναντίον Πιτσιρίκου.
Βαξεβάνη εναντίον Αλ Σάλεχ.
Χατζηνικολάου, Αρβελέρ και Μπαμπινιώτη εναντίον Ρεπούση.
Στ. Θεοδωράκη εναντίον Λαζόπουλου.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Ακούνε έθνος και παθαίνουν αναφυλαξία. Και τώρα σκοτώνονται μεταξύ τους. Γιατί νομίζετε;
Κι ακόμη:
Ο Άρης της Μυκόνου δηλώνει: «δεν γίνεται να νιώθουμε μετανάστες στη γειτονιά μας».
Ο Οικουμενιστής του Φαναρίου δηλώνει: «είμαστε αρχαιότεροι σε τούτα τα χώματα».
Ο Αναναστασιάδης δηλώνει: «πελάτης και όχι συνέταιρος η Τουρκία».
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους και με τους παραπάνω; Το αυτό. Αλλεργία στο έθνος.
Γιατί λοιπόν οι εθνομηδενιστές να αλληλοσπαράσσονται ή τουλάχιστον να μιζεριάζουν; Διότι νιώθουν πίεση. Αφόρητη πίεση. Από την αφυπνιζόμενη πατριωτική λαϊκή συνείδηση.
Ποιος διεγείρει τα πατριωτικά αντανακλαστικά του λαού; Οι πατριώτες των «συνταγματικών» κομμάτων; Αστεία πράγματα. Οι πολιτικοποιημένοι αλλά ανένταχτοι πατριώτες; Αδυνατούν. Ο Εθνικισμός. Αυτός και μόνον.
Ποιος εκπροσωπεί τον εθνικισμό, έστω και κακήν-κακώς, στη σύγχρονη Ελλάδα; Η Χρυσή Αυγή.
Ακούστε φίλοι.
Διαβάζω τους πάντες. Συνομιλώ με τους πάντες.
Έχω την άποψη ότι, όπως ο αναρχισμός δυσφημείται από χουλιγκάνους και πρακτόρια, έτσι κι ο εθνικισμός δυσφημείται από τραμπούκους και αναλφάβητους. Είμαι αναγκασμένος να συμφωνήσω με τη δήλωση του κορυφαίου εν ζωή έλληνα εθνικιστή: η Χ.Α είναι για μένα «ουγκ».
Ωστόσο, είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι εθνομηδενιστές μόνο αυτήν λογαριάζουν ή/και φοβούνται. Το αν φοβούνται ότι θα διαλύσει την ψευδεπίγραφη δημοκρατία ή θα ενσωματωθεί σ’ αυτήν και θα τους πάρει τις ψήφους, μού είναι αδιάφορο. Οι σπασμωδικές κινήσεις εναντίον της μόνο φόβο μαρτυρούν. Άγνωστης προέλευσης, αλλά φόβο.
Δεδομένου λοιπόν ότι ο αρχηγός είναι, επί του παρόντος, αφοπλισμένος (κάτι μου λέει ότι δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη) ποιος είναι «η σημαία»;
Ο Κασιδιάρης!
Είναι νέος (τυχεράκια!), ατρόμητος (προσόν των γενναίων και των ακαταλόγιστων), αποφασισμένος (έτσι δείχνει).
Από τότε που σκαμπίλισε την κακιά πεθερά που επιτέθηκε πρώτη, τη Γαρουφαλιά που τη λένε Λιάνα, που όταν δεν καπνίζει βρίζει, που όταν δεν βρίζει απειλεί και όταν δεν απειλεί ειρωνεύεται, που έχει τη σωστή άποψη για όλα και δεν αφήνει άλλον να μιλήσει, που δεν ανέχεται διακοπές αλλά όλο διακόπτει, που δεν σηκώνει τσαμπουκάδες αλλά όλο τσαμπουκαλεύεται, που αποκαθιστά τον Στάλιν αλλά κάνει και τον σταυρό της, που συναγελάζεται με τις κυράτσες των προαστίων εις το όνομα του λαού και ... και ..., ο Κασιδιάρης κερδίζει συνεχώς πόντους. Πόντους. Όλη μέρα, κάθε μέρα.
Θα είμαι ειλικρινής:
Ο Κασιδιάρης μού δίνει στα νεύρα. Κάτι τα μούσκουλα, κάτι τα τατού, κάτι οι γκόμενες με IQ ραδικιού, κάτι τα στρατόκαυλα σπορ, κάτι η μόστρα μαγκιάς (υπαρκτής ή όχι αδιάφορο), κάτι οι συνεχείς ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις, κάτι η ανυπαρξία πολιτικού λόγου (αν και σε πρακτικά θέματα είναι αποτελεσματικός) με έχουν πείσει ότι έχει τόση σχέση με τον εθνικισμό όσο ένας πιγκουίνος με την έρημο Σαχάρα.
Έλα όμως που αυτόν φοβούνται οι Φαρισαίοι των ΜΜΕ! Έλα που συσπειρώνονται εναντίον του οι άθλιοι της Βουλής και της Θέμιδας! Έλα που τον κάνανε εικόνισμα οι πολιορκημένοι του Αγίου Παντελεήμονα! (Αυτό το τελευταίο είναι το σημαντικότερο όλων).
Την ένστασή σας την ξέρω και τη συμμερίζομαι. Πιστεύετε ότι η Χ.Α είναι ένας καθεστωτικός μπαμπούλας, που για άγνωστους λόγους εστράφη εναντίον του εργοδότη του. Ένας μπράβος που σήκωσε κεφάλι και θέλει να γίνει αρχιμαφιόζος ή που παραμένει μπράβος πιστός και απλώς καμώνεται τον επαναστάτη για να χαλιναγωγήσει τον όχλο. Θεωρείτε ότι ο λαός είναι απαίδευτος και, με τον ένα ή άλλο τρόπο, έπεσε σε παγίδα.
Συμφωνώ.
Μη σας διαφεύγει όμως ο πλέον κρίσιμος παράγων: ο κίνδυνος. Ακόμη και οι σοφοί όταν κινδυνεύουν αντιδρούν περίεργα. Πόσο μάλλον οι απαίδευτοι.
Ο λαός κινδυνεύει. Η πατρίδα κινδυνεύει. Ας αφήσουμε την πατερναλιστική στάση κατά μέρος. Αποτύχαμε οι θεωρητικοί να (εκ)παιδεύσουμε το λαό κι ας μην είναι όλο το φταίξιμο δικό μας. Είτε ο μαθητής είναι ανεπίδεκτος είτε ο δάσκαλος ανεπαρκής το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: κινδυνεύουν και οι δύο.
Ας αφήσουμε λοιπόν τον Κασιδιάρη να κάνει αυτό που νομίζει, όπως νομίζει. Η πίεση στους εθνομηδενιστές, έστω και βραχυπρόθεσμα, είναι προς όφελός μας.
Υ.Γ 1 Προσοχή-Προσοχή. Αν πάθει τίποτε ο Κασιδιάρης, ο επόμενος στη διαδοχή είναι
...
...η Ουρανία.
Η Ουρανία Μιχαλολιάκου. Και ούτε ψύλλος στον κόρφο μας. Μιλάω σοβαρά.
Υ.Γ 2 Συνέπτυξα τρεις αναρτήσεις σε μία και ... αναμένω να μου σούρουν διάφορα απ’ όλες τις μεριές.